บทที่ 2

“พี่หนานเฉิน หลายปีมานี้พี่ต้องใช้ชีวิตอย่างไม่มีความสุขแน่เลยใช่ไหม?”

“ฉันรู้ว่าพี่ไม่รักเธอ คืนนี้พวกเราเจอหน้ากันหน่อยเถอะค่ะ ฉันคิดถึงพี่มาก”

จนกระทั่งหน้าจอดับไป เซี่ยสือก็ยังตกอยู่ในภวังค์อยู่

เธอเรียกรถแท็กซี่ ไปยังบริษัทของลู่หนานเฉิน

ระหว่างทาง เซี่ยสือมองออกไปนอกหน้าต่าง ฝนที่ตกปรอย ๆ เหมือนไม่เคยหยุดลงเลย

ลู่หนานเฉินไม่ชอบให้เซี่ยสือไปบริษัทของเขา ดังนั้นทุกครั้งที่มาหาเขา เซี่ยสือเดินเข้าทางประตูหลังและใช้ลิฟต์ขนของ

ตอนที่สวี่มู่ผู้ช่วยพิเศษของลู่หนานเฉินเห็นเซี่ยสือเดินมา ก็แค่ทักทายเธอด้วยความเย็นชา “คุณเซี่ย”

ข้างกายลู่หนานเฉิน ไม่มีคนเห็นเธอเป็นคุณนายลู่

เธอมีตัวตนอย่างกับความน่าอับอายที่ให้ผู้คนพบเห็นไม่ได้

ในตอนที่ลู่หนานเฉินเห็นเซี่ยสือเอาโทรศัพท์มาส่ง เขาขมวดคิ้ว

เธอมักจะเป็นแบบนี้ อาหารกลางวันหนึ่งชุด เอกสารหนึ่งชุด เสื้อผ้าหนึ่งชิ้น ร่มหนึ่งคัน ขอแค่เป็นสิ่งที่ตัวเองลืมไว้ก็จะเอามาส่งให้......

“ฉันบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าเธอไม่ต้องมาส่งของให้ฉันโดยเฉพาะ”

เซี่ยสือนิ่งอึ้ง

“ขอโทษ ฉันลืมไป”

ความจำแย่ขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ?

อาจเป็นเพราะเห็นข้อความที่หร่วนซิงเฉินส่งมา จึงหวาดกลัวชั่วขณะล่ะมั้ง

กลัวว่าลู่หนานเฉินจะหายสาบสูญไปกะทันหันแบบนั้น......

ก่อนที่จะกลับไป เซี่ยสือหันกลับไปมองลู่เฉินหนาน สุดท้ายก็อดถามประโยคนั้นออกมาไม่ได้ “หนานเฉิน คุณยังชอบหร่วนซิงเฉินอยู่ไหม?”

ลู่หนานเฉินรู้สึกว่าช่วงนี้เซี่ยสือผิดปกติมาก

ไม่เพียงลืมนู่นลืมนี่ แถมยังชอบถามคำถามแปลประหลาดพวกนี้

เธอที่เป็นแบบนี้ คู่ควรกับคุณนายลู่ของเขาที่ไหนกัน?

เขาตอบกลับอย่างหงุดหงิด “ถ้าหากเธอว่างนัก ก็ไปหาอะไรทำซะ”

สุดท้ายเซี่ยสือก็ไม่ได้รับคำตอบ

ในอดีตเซี่ยสือเคยไปหางานทำ แต่สุดท้ายผู้อาวุโสตระกูลลู่ปฏิเสธ ด้วยเหตุผลที่ว่าเธอโผลหน้าาออกไป จะทำให้ตระกูลลู่ขายขี้หน้า

กู้หย่าแม่ของลู่หนานเฉิน เคยถามเธอกลับอย่างตรงไปตรงมา

“เธออยากให้คนทั้งโลกได้รู้เหรอว่า หนานเฉินของพวกเราแต่งงานกับภรรยาพิการที่มีปัญหาทางด้านการรับฟังเหรอ?”

ภรรยาพิการ……

กลับถึงบ้าน เซี่ยสือพยายามทำให้ตัวเองยุ่งมากที่สุด

ต่อให้ในบ้านถูกเธอเก็บกวาดจนสะอาดสะอ้าน แต่ก็ยังไม่หยุดลง

มีเพียงแบบนี้ เธอถึงจะสามารถเห็นคุณค่าสุดท้ายของตัวเอง

ตอนบ่าย ไม่ได้รับข้อความของลู่หนานเฉิน

ปกติสถานการณ์แบบนี้ ไม่ก็โมโห ไม่ก็กำลังยุ่งอยู่……

คืนที่มืดมิด

เซี่ยสือนอนไม่หลับ

เสียงริงโทนของโทรศัพท์ที่วางอยู่ตรงหัวเตียง ดังอย่างกระชั้นชิด

เธอได้ยินเสียงในภายหลัง จึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

เป็นเบอร์โทรของคนแปลกหน้า

เมื่อรับสาย เสียงที่ดังขึ้นนั้นคือเสียงหวานไพเราะและทำให้เซี่ยสือหวาดกลัวจบอดเวลา

—หร่วนซิงเฉิน

“ใช่เสี่ยวซือหรือเปล่า? หนานเฉินดื่มจนเมาแล้ว คุณมารับเขาหน่อยได้ไหม?”

……

คลับเฮ้าส์สุดหรูเซิ่งหาว

ลู่หนานเฉินนั่งอยู่เป็นคนแรก และดื่มเหล้าอย่างเหม่อลอย

หร่วนซิงเฉินที่นั่งอยู่ด้านข้างเขาถูกกลุ่มคุณชายเร่งเร้า บอกให้เธอร้องเพลง

“ซิงเฉิน ครั้งนี้ที่เธอกลับมาเพราะจะจีบประธานลู่ของพวกเราไม่ใช่เหรอ?”

“มาร้องเพลงบอกรักประธานลู่ของพวกเราเถอะ”

หร่วนซิงเฉินหน้าตาสวยหวาน เข้ากับทุกคนได้ บวกกับเป็นรักแรกของลู่หนานเฉิน คุณชายตระกูลร่ำรวยและชนชั้นสูงเหล่านี้ยินยอมที่จะยุแยงเธอ

หร่วนซิงเฉินก็ไม่ได้เขินอาย จึงเลือกเพลงภาษากวางตุ้ง “ลมยามเย็นพัดผ่านหัวใจ”

“…….หวังให้ลมยามเย็นพัดฉันไป ในใจของคุณ……”

เสียงของเธออ่อนหวานชวนให้คล้อยตาม ทุกคนสงบเงียบลง

ตอนที่เซี่ยสือมาถึงห้องวีไอพี หร่วนซิงเฉินเพิ่งร้องเพลงจบ

ส่วนคนในห้องวีไอพีกำลังเกลี้ยกล่อมลู่หนานเฉิน โดยเฉพาะเสียงของเสิ่นเจ๋อเพื่อนสนิทของเขาชัดเจนเป็นพิเศษ

“หนานเฉิน นายรอซิงเฉินมาสามปี ตอนนี้ในที่สุดเธอก็กลับมาแล้ว นายรีบแสดงท่าทีออกมาสิ”

“ผู้หญิงเขาเป็นฝ่ายสารภาพรักกับนายก่อนแล้วนะ”

เซี่ยสือนิ่งอึ้งอยู่ที่เดิม กำมือแน่น

ในตอนนี้เอง ประตูของห้องวีไอพีถูกผู้ชายคนหนึ่งเปิดออก เดิมทีชายหนุ่มจะไปเข้าห้องน้ำ

แต่เมื่อได้เห็นเซี่ยสือก็นิ่งอึ้งไป

“คุณเซี่ย”

คนที่เข้าร่วมงานเลี้ยงมองไปทางประตูห้อง

ชั่วขณะในห้องวีไอพีตกอยู่ในความเงียบงันที่น่าแปลกประหลาด

เซี่ยสือเห็นลู่หนานเฉินที่นั่งอยู่ในลำดับแรก ใบหน้าใสสะอาด ไม่ได้เมาด้วยซ้ำ

เธอรู้ว่า ตัวเองถูกหร่วนซิงเฉินหลอกแล้ว

ในตอนที่ลู่หนานเฉินเห็นเซี่ยสือ ดวงตาดำเข้มดุดัน

ส่วนคนอื่น ๆ ในห้องวีไอพีรวมทั้งเสิ่นเจ๋อที่เมื่อครู่เสนอแนะให้ลู่หนานเฉินรับการสารภาพรักของหร่วนซิงเฉินต่างหน้าตาเก้กังกันไปหมด

สถานการณ์แบบนี้ เซี่ยสือไม่ควรมา

“เสี่ยวซือ คุณอย่าเข้าใจผิดนะ เสิ่นเจ๋อแค่ล้อเล่น ฉันกับหนานเฉินตอนนี้เป็นแค่เพื่อนทั่ว ๆ ไป”

เป็นหร่วนซิงเฉินที่ทำลายความเงียบก่อน

ไม่รอให้เซี่ยสือตอบกลับ ลู่หนานเฉินลุกขึ้นอย่างหงุดหงิด

“ไม่ต้องอธิบายกับเธอ”

พูดจบ เขาเดินตรงไปตรงหน้าเซี่ยสือ “เธอมาที่นี่ทำไม?”

“ฉันคิดว่าคุณดื่มจนเมา มารับคุณกลับบ้าน” เซี่ยสือตอบกลับตามความจริง

ลู่หนานเฉินยิ้มเยาะ “ดูท่าคำพูดที่ฉันพูดกับเธอในวันนี้ เธอจำไม่ได้สักประโยคสินะ”

เขากดเสียงต่ำ ใช้เสียงที่ได้ยินกันแค่สองคนถามกลับ

“เธอคิดว่าสามปีมานี้ ทุกคนลืมไปแล้วว่าสามปีก่อนฉันลู่หนานเฉินถูกหลอกลวง ดังนั้นที่มานี่เพราะอยากจะรื้อฟื้นความทรงจำของพวกเขาเหรอ?”

เซี่ยสือนิ่งอึ้ง

ลู่หนานเฉินสายตาเย็นชา “อย่าเรียกร้องความสนใจ เธอในสภาพนี้ มีแต่จะทำให้ฉันรังเกียจเธอมากขึ้น!”

พูดจบ เขาทิ้งเซี่ยสือไว้แล้วหันหลังเดินจากไป

มองดูแผ่นหลังสูงใหญ่ของเขา เซี่ยสือเหม่อลอยอยู่เป็นเวลานาน

วันนี้อาจเป็นวันที่ลู่หนานเฉินพูดกับเขามากที่สุด และก็เป็นวันทำให้เสียใจมากที่สุด

เหล่าลูกหลานตระกูลร่ำรวยที่อยู่ในห้องส่วนตัว มองดูเซี่ยสือที่ถูกทิ้งไว้ ไม่มีความสงสารสักนิด

เสิ่นเจ๋อยิ่งไม่เก็บอาการ พูดกับหร่วนซิงเฉินที่แสร้งทำเป็นเศร้าโศกว่า

“ซิงเฉิน เธอดีเกินไปแล้ว เรื่องนี้มีอะไรน่าอธิบายกัน?”

“ถ้าหากเซี่ยสือไม่หลอกแต่งงาน คนที่พี่ลู่จก็คือเธอด้วยก็คือเธอ เธอก็ไม่ต้องเดินทางไปต่างประเทศ ใช้ชีวิตอย่างยากลำบากกขนาดนั้น”

เซี่ยสือในหูดังกึกก้อง แต่กลับได้ยินอย่างชัดเจน

เธอรู้ดีกว่าใคร

ไม่ว่าลู่เฉินหนานแต่งหรือไม่แต่งกับตัวเอง เขาก็ไม่มีทางแต่งงานกับหร่วนซิงเฉินที่ไม่มีสกุลรุนชาติแน่นอน

ส่วนหร่วนซิงเฉินก็รู้ถึงจุดนี้เช่นกัน ดังนั้นจึงเป็นเหตุผลที่ตัดสินใจเลิกกัน และเดินทางไปไกล

แต่ถึงตอนสุดท้าย ทำไมถึงกลายเป็นความผิดของเธอทั้งหมด?

เซี่ยสือกลับมาถึงคฤหาสน์ไต้ชวน

คฤหาสน์ที่มืดมนและเงียบสงัด

ตอนที่เธอออกไปข้างนอกสภาพเป็นอย่างไร หลังจากกลับมาก็มีสภาพเป็นอย่างนั้น ลู่หนานเฉินไม่ได้กลับมา

เซี่ยสือถือร่ม ยืนอยู่ที่หน้าบ้าน รู้สึกว่ารอบตัวถูกความมืดปกคลุมเอาไว้

จู่ ๆ เธอไม่อยากเข้าไปในบ้านหลังนี้ที่มีแต่เธอคนเดียวตลอดกาล เธอนั่งลงที่ศาลาด้านนอก เผชิญกับลมหนาวและมองสายฝนอันหนาวเย็น

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน ร่างสวยมาถึงตรงหน้าเธอ

หร่วนซิงเฉิน!

เธอแต่งตัวสวยประณีต สวมรองเท้าส้นสูงคู่หนึ่ง เดินมาด้านข้างเธอแล้วนั่งลง

“คืนนี้หนาวจริง ๆ กลางคืนเธอไปหาหนานเฉิน ถูกเขาเย้ยหยัน รู้สึกเป็นอย่างไรบ้าง?”

เซี่ยสือได้ยิน แต่ก็ไม่ตอบอะไร

หร่วนซิงเฉินก็ไม่ใส่ใจ พูดเองเออเองต่อ

“เธอรู้ไหม? เมื่อก่อนฉันอิจฉาเธอมาก เธอมีฐานะครอบครัวที่ดี มีพ่อแม่ที่รักใคร่เอ็นดูเธอ ใช้ชีวิตโดยไม่ต้องเป็นกังวลตลอดชีวิต”

“แต่ตอนนี้ฉันสงสารเธอมาก สงสารที่เธอแอบชอบลู่หนานเฉินสิบกว่าปี แต่เขากลับไม่ยอมเจียดความรักให้เธอแม้แต่นิด”