บทที่ 16

จางกังติงพูดว่า

“หลี่หู่ชายคนนี้เป็นนายน้อยของหู่เหมิ่น ไม่กี่ปีมานี้หู่เหมิ่นก็มีอิทธิพลมหาศาลในเมืองชางไห่นี้ บริหารธุรกิจขาวดำมากมาย แม้แต่ผมก็ยังเกรงกลัวไม่น้อย”

“ผมไม่สนใจเรื่องนี้หรอก ที่ผมถามคือ คุณแน่ใจนะว่าพวกเขามาเปิดห้องกันที่นี่?”

ใบหน้าของหลิงเฟิงไม่แสดงอารมณ์ใดๆ แต่ม่านตาของเขาคมราวกับดาบในขณะที่เขาพูดทีละคำ

จางกังติงรู้สึกหวาดกลัวทันที ร่าวกับเห็นคนตาย ก่อนจะลังเลแล้วพูดว่า

“โรงแรมนี้ชื่อว่าโรงแรมสี่ฤดูเป็นธุรกิจของหู่เหมิ่น เป็นโรงแรมสำหรับคู่รักที่ใหญ่ที่สุดในเมืองชางไห่ ว่ากันว่าหลี่หู่พาผู้หญิงมาเปิดห้องที่นี่ทุกวัน!"

หลิงเฟิงมองไปที่เงาร่างทั้งสอง

ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่บอกว่าจะคุยธุรกิจหลายหมื่นล้านกับหลี่หู่หรอกเหรอ? ทำไมถึงมาโรงแรมเปิดห้องกับอีกฝ่ายได้ล่ะ!

เหอะๆ! เย่อวี่หลิวนะเย่อวี่หลิว!

เสียดายที่ก่อนหน้านี้ยังคิดว่าคุณค่อนข้างมีเสน่ห์ แม้นิสัยจะไม่ค่อยดีแต่ก็มีหลักการและขีดจำกัดของตัวเอง

ที่แท้ คุณยอมทำอะไรก็ได้เพื่อเงิน!

แม้แต่ร่างกายก็ขายออกไป!

เมื่อก่อนที่พูดปาวๆ สาบานว่าจะไม่ยอมแพ้ต่อหลี่หู่ แล้วต่อสู้กับตระกูลเย่ ทั้งหมดมันก็แค่คำพูดเหลวไหล!

เขารู้สึกปวดแปลบในใจ รู้สึกว่าถูกหลอกเข้าแล้ว ดวงตาของเขาก็ค่อยๆ เย็นชา...

“ราชาแห่งความมืด คุณเป็นอะไรไป?” จางกังติงกลืนน้ำลาย

หลิงเฟิงส่ายหน้าแล้วพูดว่า “ไม่มีอะไร ดึกแล้ว คุณก็กลับไปเถอะ”

อีกด้าน

เย่อวี่เลิกคิ้วแล้วพูดว่า “คุณชายหลี่ ไม่ใช่บอกว่าเซ็นสัญญาหรอกเหรอ? คุณพาฉันมาโรงแรมคู่รักทำไม?”

หลี่หู่ฝืนยิ้มแล้วพูดว่า

“นี่เป็นความร่วมมือครั้งแรกของพวกเรา เกี่ยวข้องกับโครงการมูลค่าหมื่นล้าน เพื่อเป็นการรักษาความลับ แน่นอนว่าต้องพามาที่มิดชิดเสียหน่อย”

เย่อวี่หลิวพูดอย่างไม่พอใจ "แต่ก็ไม่จำเป็นต้องพาฉันมาที่แบบนี้หรอกนะ? มันทำให้ฉันอึดอัดมาก! ฉันขอโทษ ฉันเข้าไปไม่ได้"

เธอก้าวไปข้างหน้าด้วยขาเรียวยาวสวมถุงน่องสีดำและกำลังจะจากไป

หลี่หู่รีบหยุดเธอ “ประธานเย่! รอก่อน! เพียงแค่คุณเข้าไปกับผม จะรีบเซ็นสัญญาภายในหนึ่งนาที!”

เย่อวี่หลิวหยุดกะทันหันและหันกลับมา ดวงตาของเธอเย็นชาราวกับน้ำแข็ง

“แค่ครั้งนี้ครั้งเดียว ฉันให้คุณแค่หนึ่งนาที ถ้าผ่านไปหนึ่งนาทีแล้วฉันไม่สนใจว่าจะเซ็นสัญญาหรือไม่ ฉันก็จะไป”

“ได้ๆๆ! ตราบใดที่ประธานเย่เต็มใจไปกับผม จะอะไรก็ได้!”

หลี่หู่ดีใจเป็นอย่างยิ่ง

ขณะที่พวกเขากำลังจะเข้าไป เย่อวี่หลิวก็เห็นหลิงเฟิงเดินผ่านหางตาของเธอไป

เธอประหลาดใจ แล้วตะโกนทันทีว่า

“หลิงเฟิง นายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง? นายตามฉันมาเหรอ?”

หลิงเฟิงเพิ่งกล่าวคำลาจางกังติง คิดไม่ถึงว่าเย่อวี่หลิวจะยังเรียกเขาต่อหน้าหลี่หู่ แล้วยังพูดว่าตามอะไรอีก

นี่จงใจทำให้ตัวเองอับอายหรือเปล่า?

เขาหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะหันกลับมาแล้วพูดอย่างใจเย็น

“ประธายเย่ ตอนนี้เป็นเวลาเลิกงานของผมแล้ว ตอนนี้ผมอยากจะไปไหนก็เป็นเรื่องของผมไม่ใช่เหรอ? คุณคงไม่ได้อยากวุ่นวายเวลาหลังเลิกงานของผมใช่มั้ย?”

เย่อวี่หลิวตะลึงไปครู่หนึ่งแล้วก็ขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจกล่าวว่า

“นี่เป็นท่าทีของนายเวลาคุยกับเจ้านายเหรอ? เอ้อระเหยลอยชาย!”

“เวลาทำงาน คุณคือเจ้านายของผม แต่เมื่อถึงตอนเลิกงาน เทพเซียนหน้าไหนก็อย่าคิดจะมาถามเรื่องของผม”

หลิงเฟิงตอบโต้และกล่าวว่า

“พูดอีกอย่าง ผมไม่รู้มาก่อนว่าคุณมาเปิดห้องที่โรงแรมคู่รักกับคนอื่น จะตามคุณมาที่นี่ได้ยังไงล่ะ?”

ใบหน้าที่สวยงามของเย่อวี่หลิวเปลี่ยนไป และเธอพูดด้วยความโกรธ “หลิงเฟิง! นายเป็นบ้าไปแล้วหรือไง! พูดจาเหลวไหลอะไร!”

ด้วยความโกรธ เธอยกมือขึ้นจะตบหลิงเฟิงแต่กลับถูกอีกฝ่ายคว้าข้อมือเอาไว้แล้วพูดอย่างเฉยเมยว่า

“ประธานเย่ ผมรู้ว่าคุณดูถูกผม รู้สึกว่าผมเป็นคนกระจอกชั้นต่ำ จืดชืด ไม่มีค่า ไม่คู่ควรกับคุณ”

“แต่ผมรู้ว่าผมเป็นติดค้างคุณ ผมจึงอดทน "

“เอะอะคุณก็ออกคำสั่งผม ไม่ถามความเห็นผมก็จดทะเบียนสมรสแล้ว แล้วยังให้ผมย้ายเข้าไปอยู่ในวิลล่าของคุณ ผมก็ทนแล้ว”

“วันนี้ ในที่สาธารณะ คุณก็เลือกที่จะเชื่อคำพูดข้างเดียวของเกาหยิงเซียงแต่กลับสาดโคลนใส่ผมแทน! ผมก็ทนแล้วเช่นกัน "

“แต่ตอนนี้คุณกำลังจะทำอะไรที่นี่”

หลิงเฟิงปล่อยมือเนียนดั่งหยกของอีกฝ่ายลงแล้วพูดทีละคำ

“ขอโทษด้วย! ผมทนไม่ไหวแล้ว! ที่ผมเป็นติดค้างคุณก็ได้คืนหมดแล้ว!”

“พรุ่งนี้ผมจะไปแจ้งลาออก อีกทั้งไปหย่ากับคุณที่สำนักจดทะเบียนสมรส แล้วจะย้ายออกจากวิลล่าของคุณ”

“คุณกับผมไม่มีความเกี่ยวข้องกัน! ประธานเย่ หนทางยังอีกยาวไกล ขอให้โชคดี!”

เมื่อได้ยินสิ่งที่อีกฝ่ายพูด แม้แต่เย่อวี่หลิวก็อดไม่ได้ที่จะตะลึง "คุณจริงจังเหรอ?"

การทำงานที่บริษัทหลี่ห่าว และการแต่งงานกับตัวเอง อยู่ด้วยกัน เป็นวันดีๆ ที่หลายคนใฝ่ฝัน!

แต่หลิงเฟิงกลับตั้งใจที่จะละทิ้งทั้งหมดนี้เนี่ยนะ! เป็นไปไม่ได้!

หลิงเฟิงยังคงนิ่งและกล่าวว่า

“จริงจังสิ ขอเตือนคุณเรื่องสุดท้าย ผู้ชายที่อยู่ข้างคุณ ไม่ใช่คนดีอะไร อยู่ห่างเขาไว้ดีที่สุด!”

หลี่หู่พูดด้วยใบหน้าบึ้งตึง

“ให้เกียรตินายมากไปแล้วมั้ง? เหยียบจมูกขึ้นหน้า! ก็แค่ไก่อ่อนไม่มีเงินไม่มีอำนาจคนหนึ่ง ประธานเย่ คนแบบนี้คุณยังสนใจอีกเหรอ? รีบไสหัวไปเถอะ นายคิดว่าประธานเย่สนใจนายจริงๆ หรือไง!”

หลิงเฟิงไม่แม้แต่จะหันกลับไปมอง เดินออกไปท่ามกลางคำด่าของอีกฝ่าย

มีเพียงเย่อวี่หลิวเท่านั้นที่ยังคงอยู่ที่เดิม ไม่รู้จะทำยังไงดี ในใจรู้สึกว่างเปล่า

ตัวเองถูกผู้ชาย...ทิ้งเหรอ?

ล้อเล่นอะไรกัน?

ตัวเองเป็นถึงเทพธิดานางฟ้า เป็นถึงรองประธานบริษัท หลิงเฟิงเป็นแค่พนักงานธรรมดา คนกระจอกชั้นต่ำไม่มีภูมิหลัง ไม่มีเงิน การศึกษาไม่สูง หากจะเลิกกัน ก็ต้องเป็นตัวเองบอกเลิกเขาถึงจะถูก!

เย่อวี่หลิวกำนิ้วเรียวยาวราวต้นหอม ก่อนจะกลับมาอย่างเดิมแล้วพูดเสียงแข็งว่า

“คุณชายหลี่ คุณไม่ได้บอกว่าจะเซ็นสัญญาหรอกเหรอ? ไปเถอะ!”

“ได้สิ!”

หลี่หู่ตอบรับด้วยรอยยิ้มก่อนจะพาอีกฝ่ายขึ้นไปชั้นบนสุด

ห้องเพรสซิเดนเชียลสวีทที่ตกแต่งอย่างหรูหราพร้อมเตียงน้ำคู่

เย่อวี่หลิวก้าวเข้ามาที่นี่พร้อมกับรองเท้าส้นสูงมองเห็นที่หัวเตียงยังมีถุงยางเหลืออยู่ก็ขมวดคิ้วด้วยความรังเกียจ

“คุณชายหลี่ รีบนำสัญญาออกมาเซ็นเถอะ”

สถานที่ทุเรศแบบนี้แค่ครู่เดียวก็ไม่อยากอยู่ ดังนั้นเซ็นสัญญาเสร็จจะรีบไปทันที

หลี่หู่ยิ้มอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อนและพูดว่า

“เซ็นสัญญาเหรอ ได้สิ แต่ก่อนที่จะเซ็นสัญญา คุณต้องยอมรับเงื่อนไขของผมหนึ่งข้อก่อน”

“เงื่อนไขอะไร?” เย่อวี่หลิวถาม

“ทอดกายลงบนเตียงแล้วปรนนิบัติผมให้สุขกายสบายใจซะ!”

ทันใดนั้นหลี่หู่ก็ยื่นมือออกไปและผลักเย่อวี่หลิวลงบนเตียง และตะครุบเธอเหมือนหมาป่าที่หิวโหย