บทที่ 15

อาจเป็นเพราะไป๋เซียวเซียวโอ้อวดมากเกินไป ในที่สุดไปรบกวนคุณหญิงลู่จนได้

คุณหญิงลู่ตามหาเฉียวซุน

ในตอนนั้น เฉียวซุนกำลังทำการแสดงอยู่ที่ซูเปอร์มาร์เก็ต สวมชุดราตรีราคาถูกที่บริษัทการแสดงเช่าให้และมือที่จับไวโอลินก็มีพลาสเตอร์ติดไว้หลายแผ่น

ถ้าไม่บอก ใครจะคิดว่านี่คือคุณนายของลู่ซื่อกรุ๊ป?

คุณหญิงลู่ยืนอยู่ล่างเวทีด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

เมื่อเฉียวซุนเห็นเธอ ปลายนิ้วชะงัก แต่เธอก็จดจ่อไปที่การเล่นเปียโนในทันที

ในระหว่างพักการแสดง คุณหญิงลู่เข้ามา พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาและห่างเหิน “มีร้านกาแฟอยู่ข้างนอก ฉันจะรอเธออยู่ที่นั่น” พูดจบ เธอก็จากไปแล้ว

เฉียวซุนยังคงเล่นเปียโนต่อไป

เพื่อนร่วมงานข้าง ๆ เป็นกังวล เข้ามากระซิบใกล้ ๆ ว่า “เฉียวซุน เธอมีปัญหาหรือเปล่า? ผู้หญิงคนนั้นเมื่อกี้ดูเหมือนเธอจะไม่ใช่คนที่จะไปยุ่งด้วยได้ง่าย ๆ!”

เฉียวซุนส่ายหัวและยิ้มบาง ๆ “ไม่มีอะไร! แค่ผู้ใหญ่......ที่รู้จัก”

เพื่อนคนนั้นเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง

เฉียวซุนเปลี่ยนเสื้อผ้าของตนเองและไปที่ทางเข้าร้านกาแฟ

คุณหญิงลู่นั่งอยู่ที่ริมหน้าต่าง เพราะเธอสง่างามเกินไปจึงเห็นได้อย่างชัดเจน

เฉียวซุนเดินเข้าไปและนั่งลง

คุณหญิงลู่สั่งน้ำมะนาวให้เธอหนึ่งแก้ว พูดอย่างราบเรียบว่า “ดื่มกาแฟมันไม่ดีต่อผิว”

เธอมองดูเสื้อผ้าของเฉียวซุนอีกครั้ง อดไม่ได้ที่จะเอ่ยตำหนิ “ถ้าเธออยากจะมีประสบการณ์ชีวิต ฉันสามารถจัดหาวงออเคสตราที่ดีที่สุดให้เธอได้! นี่มันใช่ที่ที่คุณนายลู่ควรจะมาเหรอไง? และอีกอย่าง...... เธอสวมชุดอะไรของเธอ ก่อนที่ลู่เจ๋อจะกลับมา ต้องให้ทุกอย่างกลับเข้าที่เข้าทางให้เหมือนเดิม! ยุ่งอีนุงตุงนังจริง ๆ เลย”

เธอพูดออกมามากพอสมควร

เฉียวซุนก็ฟังอย่างเงียบ ๆ ในตอนท้ายเธอก็ยิ้มอ่อน ๆ

“ฉันคิดว่าแบบนี้ก็ดีมากแล้วค่ะ”

“อีกอย่าง ฉันกับหลู่เจ๋อกำลังจะหย่ากัน เขาไปถึงไหนต่อไหนแล้ว คุณไม่รู้เลยเหรอคะ?”

......

คุณหญิงลู่ลมหายใจสะดุด

นี่เป็นครั้งแรกที่เฉียวซุนใช้น้ำเสียงแบบนี้พูดกับเธอ และเฉียวซุนไม่เรียกเธอว่าแม่แม้แต่คำเดียว

แต่ก่อน ไม่ว่าลู่เจ๋อจะเย็นชากับเธอแค่ไหน เวลาเฉียวซุนเจอเธอก็ให้ความเคารพเธอมาก

ครู่หนึ่ง คุณหญิงลู่รู้สึกไม่คุ้นชินอยู่เล็กน้อย

เฉียวซุนก็พูดอย่างเปิดอกเลยละกัน “ฉันรู้ว่าคุณไม่ชอบฉัน เพราะงั้นวันนี้คุณก็เลยมาหาฉัน ฉันแปลกใจมาก ฉันคิดมาตลอดว่าคุณอยากให้ฉันหย่ากับลู่เจ๋อ”

คุณหญิงลู่พิจารณาเธออย่างเงียบ ๆ

ไม่ได้เจอกันนานมาก เฉียวซุนไม่เหมือนเดิม

ไม่ยอมจำนนอีกต่อไป กลายเป็นคนพูดจาฉะฉาน

แต่ท้ายที่สุดแล้วคุณหญิงลู่อยู่ในแวดวงชนชั้นสูงมาหลายสิบปี แน่นอนว่ามีวิธีอยู่บ้าง เธอยิ้มเมื่อได้ฟัง

ยิ้มอย่างชื่นใจ

สักพัก คุณหญิงลู่ยิ้มอย่างมีเลศนัย “ใช่ ฉันไม่ชอบเธอมากจริง ๆ! สวยเกินไป......ผู้หญิงที่สวยเกินไปมันไม่ดี! แต่เมื่อเทียบกันแล้ว ฉันไม่ชอบให้ไป๋เซียวเซียวเข้ามา ครอบครัววุ่นวายแบบนั้นยังกล้าที่จะปีนป่ายเข้ามาอยู่ในตระกูลลู่”

ทันใดนั้นเธอก็ยิ้มอีกครั้ง “แต่เธอไม่มีโอกาสแล้วล่ะ! ขาพิการและยังเคยหย่ามาอีก ไม่มีผู้ชายธรรมดาคนไหนอยากจะได้หรอก นับประสาอะไรกับลู่เจ๋อ!”

เฉียวซุนได้ฟังแล้วรู้สึกหนาวไปทั้งตัว

แต่คุณหญิงลู่กลับทำตัวสบาย ๆ

เธอสัมผัสใบหน้ารูปไข่ของเฉียวซุนเบา ๆ แล้วถอนหายใจ “เธอสวยมาก! มิน่าล่ะลู่เจ๋อถึงได้เกลียดเอา ๆ จนปล่อยมือไปไม่ได้!”

พูดจบ คุณหญิงลู่ก็หยัดตัวขึ้น

เธอมองไปรอบ ๆ และพูดอย่างราบเรียบออกมาว่า “ฉันจะลองคุยกับลู่เจ๋อ! ให้เขาพาเธอกลับไป”

ในตอนท้ายเธอก็รู้สึกรังเกียจอีกครั้ง “ที่นี่ไม่เหมาะกับเธอ”

คุณหญิงลู่เดินออกจากร้านกาแฟ ข้างนอกมีรถเก๋งสีดำหนึ่งคันรออยู่นานแล้ว

คนขับเปิดประตูด้วยความเคารพ

หลังจากที่คุณหญิงลู่ขึ้นนั่งบนรถ ก็พิงพนักเก้าอี้หรูหราแล้วถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เธอรู้ว่าเฉียวซุนกำลังคิดอะไรอยู่

เพียงแค่ขาดอิสรภาพเหมือนสัตว์เลี้ยงในบ้าน ที่สามีไม่ให้เกียรติตนก็เท่านั้น...... แต่ใครล่ะที่จะไม่เคยผ่านสภาพอย่างนั้นมา? แล้วจะมีใครที่ไม่สวยตอนสาว ๆ แต่ยังครองใจสามีไม่ได้เหมือนเดิมบ้าง?

เฉียวซุนยังเด็กเกินไป หุนหันพลันแล่นเกินไป!

เมื่อนึกถึงตรงนี้ คุณหญิงลู่ก็รู้สึกรังเกียจอีกครั้ง เธอมองออกไปนอกหน้าต่าง...... แต่กลับเห็นคนคุ้นเคย

มีความเป็นผู้ใหญ่ หล่อเหลา บุคลิกโดดเด่น เป็นที่จับตามองท่ามกลางฝูงชน

แต่ในสายตาของคุณหญิงลู่ กลับเหมือนหนามข้างตัวและมีหนามอยู่ในเนื้อ

เธอพึมพำกับตนเอง “ไอ้ชาติหมา!”

คนขับที่อยู่ด้านหน้า เกือบคิดว่าตนได้ยินผิดไป คุณหญิงจะพูดคำหยาบคายเช่นนี้ออกมาได้ยังไง เขาต้องฟังผิดไปแน่ ๆ

……

คุณหญิงลู่จากไป

ในร้านกาแฟ เฉียวซุนนั่งอยู่คนเดียวไม่กี่นาที เธอไม่มีเวลาที่จะมาอาลัย เพราะเธอยุ่งมาก ยุ่งกับการทำมาหากินและวิ่งไปวิ่งมา

ตกดึก ในขณะที่กำลังกลับฝนก็ตกลงมา

กลัวว่าไวโอลินจะเปียก เฉียวซุนจึงถอดเสื้อคลุมห่อหุ้มไว้แล้ววิ่งไปที่ป้ายรถเมล์อย่างรวดเร็ว

เธอทำใจที่จะนั่งแท็กซี่ไม่ได้

แต่ในวันที่ฝนตก รถก็เรียกยากมาก ในตอนที่ยืนอยู่ในคืนที่ฝนตกเป็นเวลาครึ่งชั่วโมง...... เฉียวซุนหนาวจนตัวสั่นและในที่สุดก็เตรียมที่จะวิ่งกลับไป

แต่เพิ่งวิ่งไปสองก้าว เธอก็เห็นลู่เจ๋อ

ตรงทางข้างหน้า ริมถนนที่มีแสงสะท้อนของน้ำ รถยนต์ท็อปคลาสสีดำเงาวับคันหนึ่งจอดอยู่