บทที่ 52

“หุบปาก!”

ทันใดนั้นจักรพรรดิเหวินก็ตะคอกออกมา

จนถึงตอนนี้เองทุกคนถึงจะเงียบปากลง

“เจ้าหก เจ้ามีอันใดจะพูดหรือไม่?”

สายตาของจักรพรรดิเหวินจ้องมองและกล่าวถามหยุนเจิงอย่างดุดัน

หยุนเจิงส่ายหน้าช้าๆ ยิ้มเจื่อนๆ พลางกล่าว “ลูก…ไม่มีอันใดจะพูดพ่ะย่ะค่ะ”

“พูดเช่นนี้แสดงว่าเจ้ายอมรับแล้วอย่างนั้นหรือ”

แสงเย็นวาบผ่านดวงตาของจักรพรรดิเหวิน

“ลูกจะยอมรับหรือไม่ มันก็ไม่ได้ต่างอันใดกันหรอกพ่ะย่ะค่ะ”

หยุนเจิงยิ้มเจื่อนและกล่าวต่อ “ลูกไม่อาจแก้ตัวและไม่อาจพิสูจน์ความบริสุทธ์ได้พ่ะย่ะค่ะ! ต่อให้ลูกไม่ยอมรับ แต่หลักฐานที่คนของเป่ยหวนทิ้งให้ประจักษ์ตรงหน้าเช่นนี้แล้ว ลูกยังจะพูดอันใดได้อีกล่ะพ่ะย่ะค่ะ?”

“องค์ชายหก ท่านสามารถแก้ตัวได้นะพ่ะย่ะค่ะ!”

เซียวว่านโฉวกล่าวเตือน “องค์ชายหกบอกว่ารูบิคนั่นอ่านเจอมาจากตำราโบราณเล่มหนึ่งไม่ใช่หรือพ่ะย่ะค่ะ องค์ชายหกเอาตำราโบราณเล่มนั้นออกมา เช่นนี้ก็สามารถพิสูจน์ความบริสุทธิ์ขององค์ชายได้แล้ว”

นี่เป็นโอกาสเดียวที่หยุนเจิงจะพิสูจน์ได้ว่าตนเองเป็นผู้บริสุทธิ์

ตราบใดที่เขาเอาตำราเล่มนั้นออกมา ก็สามารถพิสูจน์ได้แล้วว่าเขาไม่ได้สมรู้ร่วมคิดกับพวกเป่ยห