บทที่ 15

ณ ท้องพระโรง

เรื่องน่าตกใจเกิดขึ้นติดต่อกัน สีหน้าของบรรดาขุนนางด้านชาไปหมด

ขโมยเข้าไปในห้องหนังสือขององค์ชายหก เป็นเรื่องที่น่าตกตะลึงมากแล้ว

ไม่มีใครคิดว่า องค์ชายเก้าจะก้าวออกมาด้วยตนเอง ยอมรับว่าตนคือคนร้ายคนนั้น?

สมองของเขา ถูกลาเตะแล้วหรืออย่างไร?

เขาคงไม่คิดว่า ฮ่องเต้หวู่ปล่อยเขาไปครั้งหนึ่งแล้ว จะยอมปล่อยเขาไปครั้งที่สองกระมัง

เวลานี้ ฮ่องเต้หวู่เหยียดกายลุกขึ้นจากบัลลังก์มังกร หัวเราะด้วยความพิโรธ “เจ้าเก้า เจ้าคิดอยากจะตาย เจตนาทำชั่ว อย่ากล่าวโทษข้าที่ไม่เห็นแก่ความสัมพันธ์พ่อลูก จับตัวลูกทรพีคนนี้ซะ!”

“ช้าก่อนพ่ะย่ะค่ะ!”

หลี่หลงหลินเงยหน้าขึ้น ไม่แข็งกร้าวจนดูเย่อหยิ่ง และไม่ถ่อมตัวจนดูอ่อนแอ “เสด็จพ่อ กระหม่อมมีเรื่องอยากจะกราบทูลพ่ะย่ะค่ะ!”

ฮ่องเต้หวู่หัวเราะในลำคอ “ว่ามา!”

ฮ่องเต้หวู่ดื้อรั้นไม่ฟังความเห็นของผู้อื่นก็จริง แต่ไม่ถึงขั้นไม่ให้โอกาสลูกชายในการอธิบาย

ยิ่งไปกว่านั้น เขาเองก็นึกสงสัยเช่นเดียวกัน

เจ้าเก้าเป็นคนขี้ขลาด ไม่เอาถ่าน ทว่าไม่ได้โง่เขลาและบ้าคลั่งถึงขั้นนี้!

หลี่หลงหลินพูด “เสด็จพ่อ ตอนกระหม่อมไปขอโทษพี่หก ในห้องหนังสือของเขา กระหม่อมบังเอิญเห็นจดหมายฉบับหนึ่ง ซึ่งลงนามจาเอ๋อร์ปาเอาไว้! ด้วยความสงสัย กระหม่อมจึงฉวยโอกาสตอนที่พี่หกไม่ได้ตั้งตัว ขโมยจดหมายฉบับนั้น!”

จาเอ๋อร์ปา?

แม่ทัพใหญ่จาเอ๋อร์ปาของเผ่าหมาน!

เมื่อได้ยินชื่อเสียง ทุกคนในท้องพระโรงถึงกับตกตะลึง!

สายตาหวาดระแวงมากมาย จับจ้องไปที่องค์ชายหกหลี่เซวียน!

ฮ่องเต้หวู่พระพักตร์เคร่งขรึม ตบโต๊ะ ตะคอก “เจ้าหก นี่มันเรื่องอะไรกัน?”

หลี่เซวียนกระวนกระวายทันที น้ำเสียงสั่นเทา “เสด็จพ่อ เจ้าเก้าโกหก เขาไม่ได้เป็นคนขโมยจดหมายแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ!”

หลี่หลงหลินคว้าจดหมายออกมา ชูขึ้นสูง “พี่หก เมื่อครู่ท่านเพิ่งบอกว่า มีคนลักลอบเข้าไปในห้องหนังสือ ล้วงความลับ! ต่อหน้าเสด็จพ่อ ท่านคิดอยากจะปฏิเสธหรือ?”

“นี่ถือเป็นความผิดมหันต์ฐานหลอกลวงเบื้องสูง!”

“ยิ่งไปกว่านั้น จดหมายลับที่จาเอ๋อร์ปาส่งให้ท่าน อยู่ในมือข้า!”

“นี่คือหลักฐานขายชาติของท่าน!”

“หลักฐานแน่นหนาเช่นนี้ ท่านยังจะแก้ตัวอย่างไร!”

สีหน้าหลี่เซวียนฉายความกระวนกระวาย โต้เถียง “เป็นไปไม่ได้! จดหมายลับไม่มีวันอยู่ในมือเจ้า!”

หลี่หลงหลินเลิกคิ้วขึ้น “หื้ม? เช่นนั้นจดหมายลับควรอยู่ที่ใด?”

หลี่เซวียนพูดไม่คิด “ข้าไม่ได้โง่เขลาเช่นนั้น ที่จะวางจดหมายลับสำคัญเช่นนั้นไว้บนโต๊ะพร่ำเพรื่อ จดหมายลับย่อมอยู่ในห้องลับ...”

เมื่อพูดออกมา หลี่เซวียนเพิ่งตั้งสติได้ ดวงตาเปี่ยมไปด้วยเปลวไฟแห่งความพิโรธ จ้องมองหลี่หลิงหลิน “เจ้า...เจ้าหลอกข้า!”

หลี่หลงหลินหัวเราะแล้วพูด “ข้าหลอกท่าน แล้วท่านจะทำเช่นไรได้? ใครให้ท่านโง่เขลาเองเล่า?”

หลี่เซวียนสติแตก ดวงตาทั้งคู่แดงก่ำ “เป็นไปไม่ได้! ข้าจะหลงกลคนไม่เอาถ่านเยี่ยงเจ้าได้อย่างไร! ไม่มีทาง! เป็นไปไม่ได้!”

หลี่เซวียนเป็นคนทระนง หยิ่งในศักดิ์ศรี คิดว่าตนคือคนฉลาดที่สุดในใต้หล้า!

คนที่เขาดูแคลนที่สุด ก็คือน้องเก้าหลี่หลงหลิน!

ถึงขั้นที่ว่า ในสายตาหลี่เซวียน

หลี่หลงหลินไม่ใช่หนึ่งในคนที่โง่เขลาที่สุด แต่เป็นคนที่โง่เขลาที่สุดในโลกใบนี้!

และเพราะเหตุนี้เอง

ตลอดเวลาที่ผ่านมา หลี่เซวียนจึงสนิทสนมกับหลี่หลงหลิน มักชวนเขาไปสังสรรค์ เพราะอยากหลอกใช้เขา!

ความจริง หลี่หลงหลินเชื่อฟังคำพูดของหลี่เซวียน อยู่ในกำมือของเขา ไม่เพียงไปเป็นทหารที่ดินแดนทางเหนือ ทั้งยังถูกปรักปรำกล่าวโทษว่าเป็นคนขายชาติ ทำให้ทหารที่จงรักภักดีต้องตาย!

เวลานี้ หลี่เซวียนกลับถูกคนที่ตนดูถูกที่สุดปั่นหัว ต่อหน้าเสด็จพ่อและขุนนางทั้งราชสำนัก!

ความอัปยศนี้ ไม่อาจจินตนาการได้!

แทบจะทำลายกำแพงในใจหลี่เซวียน พังทลาย!

หลี่หลงหลินหัวเราะในลำคอ ไม่มีความลังเลแม้แต่น้อย โจมตีหลี่เซวียนจนสาหัส!

พรึ่บ!

ท่ามกลางสายตาทุกคน หลี่หลงหลินฉีกจดหมาย เปิดเนื้อความในจดหมายให้ทุกคนอ่าน!

ทุกคนตกตะลึง!

ขุนนางชราหลายคน ขยี้ตาตนเอง คิดว่าตนตาฝาด!

ว่างเปล่า!

ถูกต้อง!

ในจดหมายไม่มีเนื้อความใดๆ เป็นเพียงกระดาษเปล่า!

ซึ่งก็หมายความว่า

หลี่หลงหลินไม่ได้ขโมยสิ่งใด ออกมาจากห้องหนังสือของหลี่เซวียน

ไม่เพียงหลี่เซวียนที่ถูกหลอก!

ถึงขั้นที่ว่า แม้กระทั่งซูเฟิ่งหลิงและฮูหยินผู้เฒ่าซู ก็ถูกหลี่หลงหลินหลอกเช่นเดียวกัน!

ซูเฟิ่งหลิงขโมยจดหมายสำเร็จหรือไม่ ล้วนไม่สำคัญ!

ตั้งแต่แรก หลี่หลงหลินตั้งใจวางแผนแหวกหญ้าให้งูตื่น ปั่นหัวหลี่เซวียน!

ความคิดของหลี่เซวียนยากจะหยั่งถึง อย่างรวดเร็วเขาก็ดึงสติกลับมาจากความโกรธแค้นที่ถูกหลอก พูดอธิบายเสียงดัง “เสด็จพ่อ กระหม่อมไม่ได้ขายชาติพ่ะย่ะค่ะ! เจ้าเก้าไม่มีหลักฐาน พูดจาเหลวไหล!”

“เสด็จพ่อ ท่านต้องทวงความยุติธรรมให้กระหม่อม!”

ฮ่องเต้หวู่ทรงพิโรธ พุ่งตัวไปหาหลี่เซวียน เตะเขาจนล้ม ตะคอกเสียงดัง “เจ้าคิดว่าข้าโง่หรือ คิดอยากจะหลอกข้า? เจ้าเก้าไม่มีหลักฐาน ห้องลับในห้องหนังสือของเจ้า ไม่มีหลักฐานหรืออย่างไร?”

“เว่ยซวิน เจ้าพาคนไปค้นจวนเจ้าหกด้วยตนเอง!”

เว่ยซวินโน้มตัวลง “น้อมรับคำสั่งพ่ะย่ะค่ะ”

ความหวังของหลี่เซวียนจางหาย

ในจวนไม่ได้มีเพียงจดหมายขายชาติ

ห้องลับใต้ดิน มีชุดเกราะและเสบียงซ่อนอยู่ ทั้งยังมีทหารหน่วยกล้าตายที่เขาเลี้ยงไว้อีกแปดร้อยชีวิต!

นี่เป็นความผิดฐานก่อกบฏ มากพอที่จะทำให้เขาถูกประหารร้อยครั้ง!

“หึๆๆ...”

“ฮ่าๆๆ...”

จู่ๆ หลี่เซวียนกุมหน้าตนเอง หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ดวงตาเปื้อนเลือดจ้องเขม็งไปที่หลี่หลงหลิน “เจ้าเก้า! คิดไม่ถึงว่าคนที่ฉลาดปราดเปรื่องมาตลอดชีวิตเช่นข้า จะแพ้ให้กับเจ้า!”

“เดินผิดเพียงก้าวหนึ่ง พังทลายทั้งหมด!”

“แต่ว่า...”

“พวกเจ้าคงไม่คิดว่า ข้าแพ้แล้วจริงๆ กระมัง!”

“คนที่แพ้คือพวกเจ้า!”

“พวกเจ้าทุกคน ต้องตากันหมด!”

พูดจบ หลี่เซวียนหมุนตัวหันหลัง วิ่งออกไปจากท้องพระโรงราวกับคนสติวิปลาส

ฮ่องเต้หวู่หน้าถอดสี ตะโกนเสียงดัง “หยุดเขาเร็วเข้า! รีบหยุดเขาเดี๋ยวนี้!”

ทหารรักษาการณ์รอบๆ รีบพุ่งตัวไป ล้อมหลี่เซวียนเอาไว้

หลี่เซวียนออกไปนอกตำหนักแล้ว คว้าธนูส่งสารขึ้นมา ยิงออกไป!

ฟิ้ว!

ธนูส่งสารพุ่งทะยานขึ้นฟ้า ส่งเสียงดังก้อง!

วินาทีต่อมา

เสียงฝีเท้าดังเสมือนฟ้าร้อง เสียงตะโกนสั่งฆ่าดังกระหึ่ม!

ทหารหน่วยกล้าตายในชุดเกราะสีดำแปดร้อยนาย มาจากทั่วทุกสารทิศราวกับกระแสน้ำ!

ดวงตาของพวกเขาแดงก่ำ ฉายความเหี้ยมโหด อาวุธครบมือ ซึ่งล้วนเป็นอาวุธที่ดีที่สุดของต้าเซี่ย ไม่ด้อยไปกว่าทหารรักษาพระองค์!

อ๊ากกก...

ทหารรักษาการณ์วังหลวงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของทหารหน่วยกล้าตายเหล่านี้ พวกเขาร้องโหยหวน ล้มลงในกองเลือด!

เพียงชั่วพริบตา

ทหารหน่วยกล้าตายแปดร้อยนายบุกมาถึงลานหยกขาว ปิดล้อมท้องพระโรง!

องค์ชายหก เคลื่อนกำลังทหารก่อกบฏแล้ว!