บทที่ 72

เมื่อก่อนเสิ่นอวี้จะเอะอะโวยวาย ทุกครั้งจะตะโกนใส่เขาและจ้านอวิ๋นเซียว แต่ท้ายที่สุดแล้วนางก็เป็นแค่เด็กผู้หญิงที่กำลังโกรธเท่านั้น นอกจากคำพูดที่ไม่น่าฟังทำให้คนเสียใจแล้ว ก็ไม่ได้มีแรงอาฆาตพยาบาทอะไร

แต่นางในวันนี้ไม่เหมือนกัน

ตอนนี้ ไป๋ชีถึงขั้นสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายอันชั่วร้ายที่ออกมาจากร่างกายของนาง ราวกับปีนป่ายขึ้นมาจากหุบเขาแห่งซากศพและทะเลโลหิต

เป็นแบบนี้ไปได้ยังไงนะ?

เขาเข้าใจได้ที่บนกายของท่านอ๋องของเขามีกลิ่นอายชั่วร้าย เพราะยังไงแล้วท่านอ๋องก็อยู่ในสนามรบมาตั้งแต่เด็ก เขาเกิดมาท่ามกลางชุดเกราะและม้าเหล็ก แต่แม่นางน้อยอย่างเสิ่นอวี้ สิ่งเลวร้ายที่สุดที่นางเคยทำคือการทิ้งท่านอ๋องของเขาแล้วไปติดใจองค์ชายสาม

ทำไมบนร่างกายของนางถึงมีไอสังหารได้?

ไป๋ชีตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง

เมื่อถานเซียงที่เดิมทีเจ็บปวดจนดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตาได้สติกลับมาก็กรีดร้อง “รีบออกไปนะ”

“อ่า ขออภัยด้วย”

ไป๋ชีถึงค่อยได้สติกลับมา แล้วรีบถอยออกไป

เดิมทียังไม่ได้สังเกต ผลคือเมื่อออกไปแล้วเสียงกรีดร้องด้วยความเขินอายของถานเซียงก็วนเวียนอยู่ในหัวเขา ฉากที่มีสีสันและมีชีวิตชีวาปรากฏขึ้นมา ไม่ว่าจ