บทที่ 722

พวกของไป๋หูเองก็เป็นครั้งแรกที่ติดตามฟู่จาวหนิง

ตลอดทางฟู่จาวหนิงก็มองพวกเขาเหมือนเพื่อนร่วมทาง ให้ความสำคัญกับพวกเขามาก และหวงแหนชีวิตของพวกเขามากเช่นกัน พวกเขารู้สึกซาบซึ้งมาก

และในช่วงที่ขุดยาที่เขาอวี้เหิง พวกเขาเองก็รู้สึกได้ถึงความดีงามของฟู่จาวหนิง

ฟู่จาวหนิงบอกกับพวกเขาว่า พวกเขาต้องออกทำภารกิจเป็นประจำ บางครั้งจะพบกับอันตรายที่มาอย่างกะทันหัน ตอนที่ขเ้าภูเขา อาจจะมีสิ่งของที่พกติดตัวแล้วมีประโยชน์ได้ ดังนั้นระหว่างทางจึงยังสอนพวกเขาให้รู้จักสมุนไพร โดยเฉพาะพวกที่ห้ามเลือดได้ แบบไหนที่สามารถแพ้พิษได้ชั่วคราว กระทั่งแบบไหนที่กินแล้วจะอาเจียน

นอกจากนี้ ยังมีพวกพิษงูพิษแมลงพิษมดอะไรพวกนี้อีก เจอกับอะไรก็สอนออกมาหมด

"ตอนที่วิกฤตที่สุด ไม่มีวิธีอะไรแล้วจริงๆ กระทั่งยังสามารถใช้พิษสู้พิษได้ ถ้าหากใกล้จะต้องยกมือยอมแพ้ ข้างกายไม่มีอาวุธอะไร และยังไม่มีเรี่ยวแรงเหลือแล้ว สามารถเคี้ยวหญ้ามดเพลิง แล้วน้ำลายที่พ่นออกมาก็จะเป็นพิษร้ายแรงด้วย และหญ้ามดเพลิงก็มักจะมีสิ่งที่เรียกว่าตะไคร่มดน้ำแข็งขึ้นอยู่ข้างๆ ให้อมตะไคร่มดน้ำแข็งนี้ทันทีก็จะคลายพิษลงได้"

"และตอนที่มองเห็นกองดินทรายที่ก