บทที่ 14 ฉันไปเปิดห้องกับเธอ

หลานหนีกัดฟันกดหมายเลขอีกสองสามหมายเลข ล้วนแล้วแต่สายไม่ว่าง

เมื่อเขาโทรไปครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ ฮั่วจิ้นเฉิงก็รับสายจากโทรศัพท์มือถือของเขาด้วยสีหน้านิ่งเฉย

“คุณนี่โทรมาไม่เลิกเลยนะหลานหนี บอกฮั่วจิ้นเฉิงด้วยว่าเขาพลาดนิทรรศการนี้ไปแล้ว”

หลี่เกอพูดอย่างไม่อดทน และอีกฝ่ายก็เงียบไปอย่างรวดเร็ว

หลังจากนั้นไม่นานก็มีคำสองคำสั้น ๆ ออกมาว่า “ผมเอง”

เมื่อได้ยินเสียงนี้ หลีเกอก็ใจหาย

ฮั่วจิ้นเฉิงไม่สนใจสิ่งที่เธอพูดก่อนหน้านี้เลย “ฮั่วกรุ๊ปได้เพิ่มส่วนแบ่งเงินทุนจากสามร้อยล้านเป็นห้าร้อย ล้าน มีคุณสมบัติพอที่จะเข้าร่วมในนิทรรศการนี้หรือยัง?”

ในขณะนี้ หลีเกอกำลังนั่งอยู่ในซุปเปอร์คาร์ของหลีหรานแล้ว “ฮั่วจิ้นเฉิง คุณคิดว่านี่สนุกมากไหม?”

เมื่อครู่เห็นเธอยุ่งมาก หลีหรานก็ยืนกรานที่จะลากเธอไปเดินเล่นที่ตลาดกลางคืนในดูไบให้ได้ เธอทนไม่ไหว จึงต้องขึ้นรถมากับเขา

“ถ้าห้าร้อยล้านไม่พอก็หนึ่งพันล้าน ถ้ายังไม่ได้ ผมจะรายงานต่อหอการค้าโลก ให้พวกเขารับผิดชอบในการตัดสินใจ พวกคุณไม่ใช่ผู้จัดงานเพียงคนเดียว”

“คุณ…”

หลีเกอพูดไม่ออกเมื่อได้ยินคำพูดของเขา หลีหราน ที่เป็นคนขับรถก็เริ่มใจร้อนและคว้าโทรศัพท์ไปจากมือหลีเกอ

“คุณนี่หน้าด้านจริง ๆ หย่ากับสุดที่รักของผมแล้วก็ยังมาพัวพันไม่เลิก ทำไม อยากแต่งงานใหม่รึไง ผมบอกเลยว่าไม่มีทาง! เธอเป็นของผม! ผมบอกคุณไว้เลยนะว่าผมกำลังจะพาเธอไปเปิดห้อง!”

หลังจากพูดจบ หลีหรานก็วางสายแล้วโยนโทรศัพท์ทิ้งไป ทำให้หลีเกอตกตะลึงอย่างยิ่ง

“เปิดห้อง?”

“เธอไม่เข้าใจเหรอ? บอกเลยนะ ที่พูดไปน่ะ สามารถทำให้คน ๆ นี้โกรธจนตายได้เลยเชื่อไหม?!”

“...”

หลังจากวางสายโทรศัพท์ สีหน้าของฮั่วจิ้นเฉิงก็ดูไม่ดีเอามาก ๆ

หลานหนียังไม่ทราบเหตุผลที่แน่ชัด เพียงแต่พึมพำว่า “เลขาหลีเป็นคนขอลาออกเอง แล้วทำไมเธอถึงมุ่งเป้ามาที่ฮั่วกรุ๊ปในทันทีแบบนี้ล่ะ? แถมยังไปเป็นผู้ช่วยของบริษัทข้ามชาติตี้เซิ่งอีก บริษัทยักษ์ใหญ่แห่งนี้เป็นที่เลื่องลือว่าสมัครงานยากมาก แล้วเธอทำได้ยังไง?”

คำถามเดียวกันนี้วนเวียนอยู่ในใจของฮั่วจิ้นเฉิง ทำให้เขารู้สึกเศร้าหมองมากยิ่งขึ้น

“จองตั๋วไปดูไบสองใบเดี๋ยวนี้” เขาพูดอย่างเย็นชา “อีกอย่าง ถ้าจำไม่ผิด ประธานหอการค้าข้ามชาติแซ่ฉีใช่ไหม?”

“ใช่ครับประธานฮั่ว ในการเลือกตั้งทั่วไปครั้งล่าสุดคุณฉีก็ได้รับเลือกอีกครั้งแล้วครับ”

“บอกฉีอวิ๋นเทียนว่าเจอกันในอีกแปดชั่วโมง”

ฉีอวิ๋นเทียนเป็นลูกชายคนเดียวของคุณฉี เขาเป็นลูกชายคนโตของตระกูลฉีซึ่งเป็นหนึ่งในสี่ตระกูลหลักในต่างประเทศ เขาเป็นเพลย์บอยที่มีชื่อเสียง ทุกครั้งที่เขาเดินทางเขาก็จะถูกรายล้อมไปด้วยผู้หญิงสวย ๆ มากมาย

อีกทั้งเขายังเป็นหนึ่งในเพื่อนไม่กี่คนของฮั่วจิ้นเฉิงด้วย

เป็นเพราะอาศัยอยู่ต่างประเทศเป็นเวลานาน พวกเขาทั้งสองจึงติดต่อกันน้อย

ก่อนเดินทางไปดูไบ ฮั่วจิ้นเฉิงกลับบ้านเดิมก่อน เขาต้องเก็บสัมภาระและรีบไปเช็กอิน

แต่ทันทีที่เขาเข้าไป เขาก็เห็นคนจากบริษัทตกแต่งเดินออกมาจากลิฟต์

“จิ้นเฉิง คุณ...”

ลางสังหรณ์ที่เป็นลางร้ายทำให้ชายหนุ่มขมวดคิ้ว ก่อนที่ร่างทั้งสองบนโซฟาจะยืนขึ้นเพื่อทักทายเขา เขาเดินเข้าไปในลิฟต์และตรงไปยังห้องนอนใหญ่บนชั้นสาม

ในห้องนอน ผังทั้งหมดเป็นของใหม่ ตั้งแต่ผ้าม่านไปจนถึงผ้าปูที่นอน แม้แต่ตู้เสื้อผ้าก็ยังใหม่เอี่ยม ไม่มีร่องรอยของหลีเกออีกต่อไป

“ใครเป็นคนทำ” เขากวาดตามอง

แม่นมที่กำลังทำความสะอาดบนชั้นสามตัวสั่น “คะ คุณเฉียวค่ะ…”

สีหน้าของฮั่วจิ้นเฉิงขรึมลง และเขากำลังจะระเบิดอารมณ์

“จิ้นเฉิง!” ในเวลาเดียวกัน เฉียวซีอวิ๋นก็เดินเข้ามาตามท่าทางของหญิงตั้งครรภ์

เธอพูดด้วยใบหน้าออดอ้อน“ฉันรู้เรื่องของคุณกับเลขาหลีแล้ว ตอนนี้คุณหย่าแล้ว ทุกอย่างในครอบครัวก็ควรจะเป็นของใหม่ทั้งหมด ใช่ไหม? คุณจะไม่ตำหนิฉันที่ตัดสินใจด้วยตัวเองใช่ไหมคะ?”

ฮั่วจิ้นเฉิงไม่ตอบสนองต่อคำพูดของเธอ แต่มองตรงไปที่หลี่ซูฉินที่อยู่ข้าง ๆ เธอ

หลี่ซูฉินปฏิเสธทันทีว่าเหตุการณ์ดังกล่าวไม่เกี่ยวข้องกับเธอ “เป็นเพราะผู้หญิงคนนั้นทิ้งแหวนไว้ให้ซีอวิ๋นเห็น ดังนั้นแม่จึงต้องบอกความจริงกับซีอวิ๋น!”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เธอก็ยิ่งไม่พอใจเป็นอย่างมาก

เพราะนั่นเป็นผลให้เธอถูกเฉียวซีอวิ๋นสอบปากคำตลอดทั้งวัน “แม่ว่าผู้หญิงคนนั้นต้องจงใจแน่ ๆ! เธอแค่ไม่อยากให้ตระกูลฮั่วของเราอยู่กันอย่างสงบ!”

“แหวนอะไร?” ฮั่วจิ้นเฉิงถามพลางขมวดคิ้ว

เขาที่นอนห้องนอนนี้มาตลอดก็ยังไม่เห็น แต่เฉียวซีอวิ๋นดันไปเห็นเข้าเนี่ยนะ?