Share
บทที่ 13
Related chapters
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 14
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ตอนที่ฉู่เสวี่ยเยี่ยนก้มลงหยิบกระเป๋า จางหยวนก็ได้เห็นสะโพกที่สมบูรณ์แบบของเธอเมื่อเห็นบั้นท้ายสุดเซ็กซี่ของฉู่เสวี่ยเยี่ยนแล้ว จางหยวนก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงฉากที่เขากอดเธอก่อนหน้านี้บอกเลยว่า ยืดหยุ่นมาก ยิดหยุ่นสุด ๆ ไปเลย!สายตาของจางหยวนไม่สามารถรอดพ้นสายตาของของฉู่เสวี่ยเยี่ยนได้ เมื่อเธอสังเกตเห็นว่าจางหยวนกำลังจ้องมองตรงนั้นของเธออยู่ความทรงจำที่ไม่ดีจากช่วงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ ก็เผุดขึ้นมาที่ตรงหน้าเธออีกครั้งใบหน้าที่สวยงามของฉู่เสวี่ยเยี่ยนก็แดงขึ้นมาด้วยความอับอายและความโกรธทันทีขณะที่เธอกำลังจะระบายความโกรธ จู่ ๆ เธอก็นึกถึงอะไรบางอย่างความโกรธที่มีอยู่ ก็หายไปในทันที“ลาก่อน!” ฉู่เสวี่ยเยี่ยนกล่าวคำอำลาด้วยใบหน้าที่บึ้งตึงแล้วจากไปจางหยวนยิ้มพร้อมพยักหน้า: "ลาก่อน ลาก่อน!"เขาตระหนักได้ว่า การกระทำของเขาเมื่อครู่นี้ไม่เหมาะสมเอาเสียเลยแต่จะมาโทษเขาไม่ได้นะ!ไม่รู้ทำไม ตั้งแต่มีเซ็กส์กับหงส์ขาวแสนสวยคนนั้นในถ้ำเมื่อคืนนี้จางหยวนรู้สึกว่า ตนเองดูแตกต่างไปจากเมื่อก่อนเล็กน้อยเมื่อใดก็ตามที่เห็นสาวสวย ก็อดไม่ได้ที่จะอยากดูนานหน่อยมันเ
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 15
จางต้าซานยิ้มด้วยความเศร้าสร้อย: "หลิวเค่อ! จะว่ายังไง ฉันก็เคยเป็นอดีตอาจารย์ช่างไม้ของนาย ฉันสอนนายมาด้วยตนเองกับมือ นายต้องบีบบังคับฉันขนาดนี้เลยเหรอ?"“บีบบังคับคุณเหรอ? เป็นเรื่องปกติที่เป็นหนี้แล้วจะต้องชดใช้! ทุกคนว่าไหม!” ชายที่ชื่อหลิวเค่อคนนั้นตะโกนหลายคนที่อยู่ข้างหลังเขาก็เริ่มตะโกนเช่นกัน“ถูกต้อง! เป็นหนี้ก็ต้องใช้คืน!”“ต้องคืนเงิน! กล้าติดหนี้พี่หลิว ไม่อยากมีชีวิตอีกต่อไปหรือยังไง?”“ถ้าไม่คืนเงินก็ย้ายของ!”เมื่อมองดูสองสามคนที่เอะอะโวยวาย หวังฮุ่ยปาดน้ำตา แล้วตะโกนด้วยความโกรธใส่หลิวเค่อ"หลิวเค่อ! ตอนที่พวกเรายืมเงินหนึ่งแสนบาทจากนาย พวกเราตกลงกันแล้วไม่ใช่เหรอว่าจะจ่ายคืนในสิ้นปี พวกเรายังสัญญาว่าจะให้ดอกเบี้ยหนึ่งหมื่นห้าพันบาทแก่นายด้วย! ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา นายมีสิทธิ์อะไรมาเอาเงิน? "เมื่อได้ยินดังนี้ หลิวเค่อก็ยิ้มอย่างเย็นชา: "ตอนนั้นฉันคิดว่าตาเฒ่าคนนี้สามารถลุกขึ้นยืนได้อีกครั้ง แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า เขาอาจเป็นอัมพาตไปตลอดชีวิต!"“ถ้าตาเฒ่าคนนี้ไม่หาเงิน แม้ว่าจะถึงสิ้นปี พวกคุณก็คืนเงินไม่ได้อยู่ดี! มันสมเหตุสมผลแล้วที่ฉันจะเก็บเงินล่วงหน้า!”หลิว
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 16
จางหยวนไม่ได้สนใจว่าทุกคนจะคิดอย่างไรเขาจ้องมองไปที่หลิวเค่ออย่างเย็นชา ทันใดนั้นก็เดินจ้ำอ้าวไปทางหลิวเค่อหลิวเค่อตกใจมากจนขนลุกชูชันไปทั้งตัว แล้วก้าวถอยหลังครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยความหวาดกลัว เขาบังเอิญไปเหยียบก้อนหินก้อนหนึ่งเข้า ทำให้ลื่นจนข้อเท้าแพลง แล้วล้มลงกับพื้นในเวลานี้ จางหยวนได้มาถึงที่ตรงหน้าหลิวเค่อแล้วพอมองไปที่จางหยวนที่อยู่ตรงหน้า น้ำเสียงที่น่ากลัวของหลิวเค่อก็เปลี่ยนไป“จางหยวน นาย...นายจะทำอะไร?”พลังมหาศาลที่จางหยวนแสดงให้เห็นเมื่อสักครู่นี้ ทำให้หลิวเค่อหวาดกลัวจริง ๆ เพราะมันเป็นเหมือนสัตว์ร้ายในคราบคน!เขากลัวจริง ๆ ว่าจางหยวนจะโยนเขาออกไปสองสามเมตรเหมือนขยะ อย่างที่เขาทำกับคนทั้งสองคนก่อนหน้านี้ไม่ได้ยินสองคนนั้นกำลังโอดครวญอยู่เหรอ?จางหยวนเม้มริมฝีปาก แล้วยิ้มอย่างเย็นชา: "ฉันจะทำอะไร? ฉันควรจะถามว่านายจะทำอะไรมากกว่า! พ่อของฉันเป็นอาจารย์ของนาย นายมาก่อปัญหาที่ประตูบ้านของอาจารย์ ช่างเป็นศิษย์ล้างครูจริง ๆ !"“แกบอกมาสิว่า คนที่เป็นศิษย์ล้างครู ควรจะลงโทษยังไง? เขาควรจะตบหน้าตนเองดีไหม?”เมื่อได้ยินคำพูดของจางหยวน หลิวเค่อก็เข้าใจได้ในทันท
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 17
ในเวลานี้ จางต้าซานก็นั่งตัวตรง แล้วพูดอย่างเด็ดขาดว่า“หลิวเค่อ มีเรื่องอะไรก็ให้มาลงที่ฉัน เป็นฉันที่ยืมเงินนาย ไม่เกี่ยวอะไรกับลูกหยวนของฉัน”“ใช่แล้ว เงินที่พวกเราเป็นหนี้นายแม้ว่าต้องขายที่ดินขายเลือด ก็ต้องหามาคืนนายภายในเวลาที่ตกลงกันไว้ให้ได้ มันไม่เกี่ยวอะไรกับลูกหยวนของฉันเลย อย่าทำให้ลูกหยวนของพวกเราต้องลำบากใจ” หวังฮุ่ยกล่าว พร้อมเดินออกมาข้างหน้าเมื่อเห็นจางต้าซานและหวังฮุ่ยแสดงตัวออกมา หลิวเค่อก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยในฐานะที่เคยเป็นลูกศิษย์ของจางต้าซาน หลิวเค่อมีปฏิสัมพันธ์กับจางต้าซานมาไม่น้อยเป็นเพราะปฏิสัมพันธ์กันมามาก ทำให้หลิวเค่อรู้จักนิสัยของจางต้าซานและหวังฮุ่ยเป็นอย่างดีจางต้าซานเป็นคนเรียบง่ายขยันขันแข็ง แต่มีนิสัยที่อ่อนแอ และเป็นชายชราที่มีน้ำใจต่อผู้อื่นมาโดยตลอดแม้ว่าหวังฮุ่ยจะเป็นคนที่ค่อนข้างจะแข็งแกร่งเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้แข็งแกร่งไปมากกว่านี้ส่งผลให้ สองคนนี้ แข็งกร้าวขึ้นมาในเวลานี้แม้ว่าจะเพื่อลูกชายของพวกเขาจางหยวน แต่ก็ทำให้คนประหลาดใจพอสมควรในเวลานี้ชาวบ้านที่อยู่บริเวณรอบ ๆ ต่างก็พากันก็มองดูจางต้าซานและภรรยา ด้วยสายตาที่แปลกประห
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 18
“ตรวจสอบเสร็จแล้วใช่ไหม? เร็วเข้า! นำใบยืมหนี้ออกมา แล้วกินมันซะ!” จางหยวนเร่งเร้าหลิวเค่อบรรดาชาวบ้านที่เฝ้าดูอยู่บริเวณรอบ ๆ ที่ไม่กลัวว่าจะมีผลดีผลเสียอะไร ก็เริ่มตะโกนขึ้นมาทีละคน“ใช่แล้ว! ต้องยอมรับความพ่ายแพ้ ก่อหน้านี้นายบอกเองว่าจะกินใบยืมหนี้!”“รีบเอาใบยืมหนี้ออกมาสิ! พวกเราทุกคนล้วนเป็นพยาน! นายจะมาทำเป็นเฉไฉไม่ได้นะ!”“กินเร็วเข้า! ไม่เช่นนั้น ถ้าจางหยวนโกรธขึ้นมา เดี๋ยวจะต้องตบหน้าตนเองอีกครั้งนะ!”"........"เมื่อได้ยินชาวบ้านพากันเอะอะโวยวาย หลิวเค่ออยากจะสก็อตเทปปิดปากชาวบ้านที่อยู่บริเวณรอบ ๆ จริง ๆแต่เหล่าชาวบ้านยังเตือนหลิวเค่อเรื่องหนึ่งนั่นก็คือถ้าเขาไม่ยอมกินใบยืมเงิน จางหยวนคงจะให้เขาตบหน้าตนเองอีกครั้งแน่!ดูเหมือนจางหยวนจะอ่านความคิดของหลิวเค่อออก จึงหัวเราะขึ้นมาทันที“ ไม่ต้องห่วง คราวนี้ฉันจะไม่ให้นายตบหน้าตนเองอีกครั้ง!”หลิวเค่อรู้สึกโล่งใจเมื่อได้ยินดังนี้ และยังรู้สึกประหลาดใจที่ได้รับความเมตตาอย่างไม่คาดฝันเป็นไปได้ไหมว่าจางหยวนเกิดใจดีขึ้นมา จึงไม่คิดที่จะทรมานเขาอีกต่อไป?หลังจากนั้น ใบหน้าของจางหยวนยังคงมีรอยยิ้มอยู่ แต่สิ่งที่เขาพู
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 19
คนสามสี่คนที่มาด้วยกันกับเขาต่างก็มองหน้ากัน และอดไม่ได้ที่จะส่ายหัวพวกเขารู้สึกเสียใจที่มากับหลิวเค่อ!ไม่เพียงถูกทุบตีอย่างรุนแรง แต่ยังต้องมาเห็นเหตุการณ์ที่น่าขยะแขยงเช่นนี้อีกในขณะเดียวกัน หลังจากที่หลิวเค่อและคนอื่น ๆ จากไปแล้ว สายตาของชาวบ้านก็จัลจ้องไปที่จางหยวน“อาหยวน ยินดีด้วย ที่หลับมาเป็นปกติแล้ว!”“อาหยวน หายดีตั้งแต่เมื่อไหร่?”“ไม่เห็นบอกฉันบ้างเลย! วันหน้าฉันจะเสิร์ฟเหล้าเพื่อเฉลิมฉลองกับนาย!”“เฒ่าจาง อาหยวนลูกชายของนายไม่โง่อีกต่อไปแล้ว แถมยังมีความสามารถมากด้วย! จากนี้ไปนายไม่ต้องกังวลว่าจะไม่มีใครเลี้ยงดูตอนแก่แล้ว!”“พี่หวัง เรื่องใหญ่ขนาดนี้ทำไมไม่บอกฉันเลย! ยินดีกับพวกพี่ด้วยนะ ในที่สุดเรื่องเลวร้ายก็สิ้นสุดลงแล้ว!”"........"ทุกคนต่างก็พากันแสดงความยินดี ด้วยท่าทีที่กระตือรือร้นมากขึ้นกว่าเดิมนี่เป็นเพราะพวกเขาได้เห็นพลังอันมหาศาลของจางหยวนเมื่อสักครู่นี้!ในพื้นที่ชนบท คนที่เต็มเปี่ยมไปด้วยพลัง สามารถทำให้ทุกคนในหมู่บ้านปฏิบัติต่อพวกเขาไม่เหมือนกันอื่นการที่มีพลังเต็มเปี่ยมหมายความว่าไม่ต้องกังวลเรื่องงานเกษตรของที่บ้าน และไม่มีใครกล้ารังแก!
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 20
“พี่จาง ลูกหยวนโตแล้วจริง ๆ !”หลังจากที่จางหยวนออกไป หวังฮุ่ยก็กล่าวด้วยใบหน้าที่ตื้นตันใจกับจางต้าซานหางตาของจางต้าซานมีน้ำตาไหลออกมา: "ใช่แล้ว! น้องหวัง น้องพูดถูกแล้ว! ลูกของเราโตแล้วจริง ๆ !"เรื่องที่จางหยวนกลับมาเป็นปกติ แถมยังแสดงความแข็งแกร่งที่ไม่เหมือนคนอื่นออกมา รวมถึงเรื่องที่เขาสั่งสอนหลิวเค่อและคนอื่น ๆ ที่มาทวงนี้ถึงบ้าน ได้แพร่กระจายไปในหมู่บ้านอย่างรวดเร็วชาวบ้านต่างก็พากันรู้สึกประหลาดใจ แล้วแอบกำชับลูกบ้านตนว่า อย่าไปมีเรื่องตบตีกับจางหยวนเด็ดขาดจางหยวนมีพลังมากมาย จนสามารถโยนผู้ชายที่เป็นผู้ใหญ่ลอยออกไปได้หลายเมตรถ้าต่อสู้กับเขา ก็เท่ากับว่าหาเรื่องใส่ตัว!ในอีกสองวันต่อมา ขณะที่จางหยวนได้ทำการฝังเข็มให้กับจางต้าซานทุกวันแล้ว เขาก็ยังขึ้นไปบนภูเขาเพื่อเก็บสมุนไพรเป็นครั้งคราวอีกด้วยแต่สิ่งที่ทำให้เขาผิดหวังเล็กน้อยก็คือ สองวันนี้เขาไม่ได้กลิ่นสมุนไพรอันล้ำค่าเลยจางหยวนก็เข้าใจดีว่าสมุนไพรยาหายากเช่นโสมป่านั้น ไม่ได้หาเจอได้ง่าย ๆภูเขาด้านหลังใหญ่มาก โอกาสที่จะเจอโสมป่าสักต้นมีน้อยมากเกินไปแต่เขาเชื่ออย่างแน่วแน่ว่า ถ้าตนเองขึ้นไปเก็บสมุนไพรบนภู
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 21
จางหยวนกล่าวปลอบใจ: "แม่ครับ ไม่เป็นไร! ผมเคยเรียนวิธีการรักษาโรคให้สัตว์ บางทีผมอาจจะรักษาไก่พวกนี้ได้!"“จริงเหรอ? ลูกหยวนไปเรียนกับครมาเหรอ?” หวังฮุ่ยรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยจางหยวนรักษาโรคให้จางต้าซานก่อนหน้านี้ ก็ทำให้พวกเขาทั้งสองประหลาดใจแล้วคิดไม่ถึงว่าจางหยวนยังรู้วิธีรักษาสัตว์จริงๆ!จางหยวนไอสองครั้ง: "คือว่า ตอนที่ผมทำงานอยู่ต่างเมือง ได้เรียนรู้สิ่งนี้จากผู้เชี่ยวชาญคนหนึ่ง! ผู้เชี่ยวชาญคนนั้นเก่งมาก!"พอได้ยินจางหยวนพูดเช่นนี้ หวังฮุ่ยก็ไม่ได้ซักถามต่อไปหลังจากเดินไปรอบ ๆ ลานบ้านแล้ว จางหยวนก็อุ้มไก่ตัวหนึ่งขึ้นมา แล้วคลี่ตาไก่ออกเบา ๆ เพื่อดูอาการจากนั้นก็เปิดจะงอยปากของไก่ แล้วตรวจดูลิ้นของมันหวังฮุ่ยที่อยู่ด้านข้างอดไม่ได้ที่จะมีสีหน้าที่ประหลาดใจโดยปกติแล้วไก่พเนจรเหล่านี้ จะไม่เชื่อฟังขนาดนี้!แม้แต่เธอซึ่งเป็นเจ้าของที่ให้อาหารทุกวัน ก็ไม่สามารถทำให้ไก่เชื่อฟัง เหมือนอย่างที่จางหยวนทำได้ตอนนี้หวังฮุ่ยเชื่อแล้วว่าจางหยวนต้องเคยเรียนรู้วิธีการรักษาสัตว์มาอย่างแน่นอนไม่อย่างนั้นตอนที่ไก่อยู่ในอ้อมแขนเขาคงจะไม่เชื่องขนาดนี้!หลังจากการตรวจสอบแล้ว จ
Latest chapter
