บทที่ 14

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ตอนที่ฉู่เสวี่ยเยี่ยนก้มลงหยิบกระเป๋า จางหยวนก็ได้เห็นสะโพกที่สมบูรณ์แบบของเธอ

เมื่อเห็นบั้นท้ายสุดเซ็กซี่ของฉู่เสวี่ยเยี่ยนแล้ว จางหยวนก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงฉากที่เขากอดเธอก่อนหน้านี้

บอกเลยว่า ยืดหยุ่นมาก ยิดหยุ่นสุด ๆ ไปเลย!

สายตาของจางหยวนไม่สามารถรอดพ้นสายตาของของฉู่เสวี่ยเยี่ยนได้ เมื่อเธอสังเกตเห็นว่าจางหยวนกำลังจ้องมองตรงนั้นของเธออยู่

ความทรงจำที่ไม่ดีจากช่วงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ ก็เผุดขึ้นมาที่ตรงหน้าเธออีกครั้ง

ใบหน้าที่สวยงามของฉู่เสวี่ยเยี่ยนก็แดงขึ้นมาด้วยความอับอายและความโกรธทันที

ขณะที่เธอกำลังจะระบายความโกรธ จู่ ๆ เธอก็นึกถึงอะไรบางอย่าง

ความโกรธที่มีอยู่ ก็หายไปในทันที

“ลาก่อน!” ฉู่เสวี่ยเยี่ยนกล่าวคำอำลาด้วยใบหน้าที่บึ้งตึงแล้วจากไป

จางหยวนยิ้มพร้อมพยักหน้า: "ลาก่อน ลาก่อน!"

เขาตระหนักได้ว่า การกระทำของเขาเมื่อครู่นี้ไม่เหมาะสมเอาเสียเลย

แต่จะมาโทษเขาไม่ได้นะ!

ไม่รู้ทำไม ตั้งแต่มีเซ็กส์กับหงส์ขาวแสนสวยคนนั้นในถ้ำเมื่อคืนนี้

จางหยวนรู้สึกว่า ตนเองดูแตกต่างไปจากเมื่อก่อนเล็กน้อย

เมื่อใดก็ตามที่เห็นสาวสวย ก็อดไม่ได้ที่จะอยากดูนานหน่อย

มันเหมือนกับลูกสิงโตที่กินเนื้อเป็นครั้งแรก หลังจากได้ลิ้มรสเลือดสด ๆ แล้ว ก็จะควบคุมตนเองไม่ได้ และค่อย ๆ กลายเป็นความกระหายเลือด

เดี๋ยวก่อน!

ตอนที่เห็นจางหลินบนรถประจำทางก่อนหน้านี้ ทำไมตนเองถึงไม่อยากจะมองเธอเลยล่ะ?

จางหลินก็หน้าตาสะสวยมากเช่นกัน!

หลังจากคิดดูแล้ว จ่ ๆ สีหน้าของจางหยวนก็ดูแปลกไป

“เพราะว่า... เพราะว่าของจางหลินค่อนข้างที่จะเล็ก?”

จางหลินสาวงามประจำหมู่บ้านนั้นงดงามมากจริง ๆ ว่ากันว่าเธอเป็นสาวงามประจำชั้นของเธอตังแต่เล็กจนโต

แต่เธอก็มีจุดอ่อนเช่นกัน นั่นคือพัฒนาการของเธอไม่ค่อยจะชัดเจนนัก

หงส์ขาวตัวนั้นที่มีเพศสัมพันธ์กับจางหยวนในถ้ำเมื่อคืนนี้ หน้าตาไม่เลวเลย และรูปร่างของเธอก็ก็ไม่เลวเช่นกัน

ไม่ต้องพูดถึงฉู่เสวี่ยเยี่ยน ที่มีรูปร่างดีกว่าหงส์ขาวตัวนั้นเลย

เมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว จางหลินดูน่าสงสารเล็กน้อย

ไม่ว่าจะอยู่ต่อหน้าฉู่เสวี่ยเยี่ยน หรืออยู่ต่อหน้าหงส์ขาวตัวนั้น จางหลินก็เป็นเพียงน้องสาวคนเล็ก

เมื่อความคิดเหล่านี้แวบขึ้นมาหัวของเขา จากนั้นจางหยวนก็หัวเราะกับตนเอง

ในขณะเดียวกัน จางหลินที่กำลังซื้อชุดชั้นในที่ร้านขายเสื้อผ้าในห้างสรรพสินค้า จู่ ๆ ก็จามขึ้นมา

เธอมองไปรอบ ๆ อย่างสงสัย สัมผัสที่หกอันเฉียบแหลมของผู้หญิงบอกเธอว่า ต้องมีคนพูดถึงเธอในทางที่ไม่ดีแน่ ๆ

หลังจากที่ฉู่เสวี่ยเยี่ยนจากไปแล้ว จางหยวนก็สั่งกาแฟเพิ่มอีกสองแก้วจริง ๆ

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้มาร้านกาแฟระดับไฮเอนด์แบบนี้

ตอนที่จางหยวนทำงานข้างนอก เขาดื่มกาแฟสำเร็จรูปแก้วละยี่สิบห้าบาทในร้านชานมเยอะที่สุด

แต่เขาก็ยังไม่สามารถบอกความแตกต่างระหว่างกาแฟทั้งสองชนิดนี้ได้

ถ้าให้พูดถึงความแตกต่าง นั่นก็คือกาแฟระดับไฮเอนด์จะมีรสขมมากกว่ากาแฟสำเร็จรูปก่อนเติมน้ำตาล และจะหวานกว่ากาแฟสำเร็จรูปหลังเติมน้ำตาล

หลังจากดื่มกาแฟแก้วสุดท้ายแล้ว จางหยวนก็ยืนขึ้นแล้วยืดตัว

หยิบถุงผ้าที่บรรจุเงินขึ้นมา แล้วกำลังจะกลับบ้าน

ก่อนกลับไป จางหยวนยังคิดที่จะไปร้านอาหารสำเร็จรูปในเมืองเพื่อซื้อเนื้อวัวและไก่ย่าง

พ่อแม่มีชีวิตที่ยากลำบากมาเป็นเวลานาน ถึงเวลาที่พวกเขาจะได้เริ่มเสพสุขแล้ว!

ขณะที่จางหยวนเดินถือถุงผ้าผ่านเคาน์เตอร์ พนักงานเสิร์ฟกลับเรียกเขาเอาไว้

“คุณคะ คุณยังไม่ได้จ่ายเงินเลย!”

จางหยวนหยุดเดิน ด้วยสีหน้าที่ประหลาดใจ

“จ่ายเงิน? จ่ายเงินอะไรเหรอ? ผู้หญิงคนก่อนหน้านี้ จ่ายเงินแล้วไม่ใช่เหรอ?”

พนักงานเสิร์ฟมองไปที่คอมพิวเตอร์ จากนั้นก็พยักหน้า

“ผมขอโทษด้วยครับ เพื่อนของคุณที่ออกไปก่อนหน้านี้ยังไม่ได้จ่ายเงิน”

จางหยวนก็งุนงงไปครู่หนึ่ง

ในที่สุดเขาก็รู้แล้วว่า ทำไมฉู่เสวี่ยเยี่ยนจึงไม่ได้ระบายความโกรธอะไรก่อนจากไป

เธอกำลังรอสิ่งนี้อยู่!

หลังจากตกตะลึงไปครู่หนึ่ง จางหยวนก็ฝืนยิ้มออกมาแล้วพูดว่า "ทั้งหมด...เท่าไหร่?"

“หนึ่งพันห้าร้อยบาทครับ!” พนักงานเคาน์เตอร์กล่าวหลังจากดูบิลแล้ว

เมื่อได้ยินจำนวนเงินนี้ รอยยิ้มบนใบหน้าของจางหยวนก็แข็งทื่อไปในทันที

กาแฟสำเร็จรูปในร้านชานมราคาแก้วละยี่สิบห้าบาทเอง

กาแฟที่นี่ แก้วหนึ่งราคาอย่างน้อยสองร้อยห้าสิบบาท!

เงินจำนวนนี้ เขาสามารถไปที่ร้านชานมและซื้อกาแฟสำเร็จรูปได้สิบแก้ว สามารถกินจนพุงกางได้เลย!

หลังจากจ่ายเงินด้วยสีหน้าที่แข็งทื่อแล้ว จางหยวนก็เดินจ้ำอ้าวออกจากร้านกาแฟ

เงินหนึ่งพันห้าร้อยบาทนี้ ช่างเป็นการใช้จ่ายที่น่าเจ็บปวดใจจริง ๆ !

หลายคนอาจจะบอกว่าจางหยวนตระหนี่จนเกินไป

ทั้งๆที่หาเงินได้ตั้งห้าแสนห้าหมื่นบาท ใช้เงินไปแค่พันกว่าบาทจะเป็นอะไรไป?

แต่พวกเขากลับไม่รู้ว่า

ตอนที่จางหยวนเป็นแรงงานอพยพ มีความเข้าใจคำว่าเงินหามาได้ด้วยความยากลำบากเป็นอย่างดี

แต่ก่อนตอนที่จางหยวนทำงานที่ไซต์งานก่อสร้างที่อยู่ข้างนอก

ต้องทำงานหนักตลอดทั้งวัน ภายใต้แสงแดดที่แผดเผา และไม่รู้ว่าเหงื่อต้องไหลไปสักเท่าไหร่ ถึงจะสามารถหาเงินได้หนึ่งพันบาท

เงินที่เขาหามาได้ ได้มาด้วยความยากลำบากจริง ๆ !

ในช่วงเวลาสั้น ๆ เมื่อสักครู่นั้น ได้ใช้เงินรายได้ครึ่งวันออกไป เพียงพอตอบสนองความต้องการชั่วคราวเท่านั้น

จางหยวนรู้สึกเสียดายเมื่อคิดถึงเรื่องนี้!

เงินหนึ่งพันห้าร้อยบาทนี้ สามารถซื้อเนื้อหมูและไข่ไก่ มาเสริมโภชนาการให้พ่อแม่ของเขาได้เยอะเลย!

จางหยวนตัดสินใจว่า ต่อไปถ้าทำการค้าขายกับฉู่เสวี่ยเยี่ยนอีก ตีให้ตายเขาก็จะไม่เข้าไปในร้านกาแฟกับเธอเด็ดขาด!

พอดูเวลา ก็เกือบจะสิบเอ็ดโมงเช้าแล้ว

จางหยวนรีบใจ่ายเงินยี่สิบห้าบาทเพื่อเรียกรถสามล้อ แล้วตรงไปยังร้านอาหารสำเร็จรูปที่มีชื่อเสียงที่สุดในเมือง

ตอนนี้มีเงินแล้ว ก็ควรซื้อของดี ๆ ให้พ่อแม่บำรุงร่างกาย

จางหยวนเองก็ลังเลที่จะใช้เงิน แต่ตอนที่ใช้เงินเพื่อพ่อแม่ กลับไม่ลังเลใจเลย

แค่ซื้อเนื้อวัวปรุงสุกเพียงอย่างเดียว เขาก็ซื้อไปห้าร้อยบาทแล้ว และยังซื้อไก่ย่างสองตัวและเนื้อหัวหมูหนักอีกครึ่งกิโลด้วย

ราคารวมกันแล้วพันกว่าบาท!

ตอนที่จ่ายเงินจางหยวนก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจอีกครั้ง

ของดีเยอะแยะขนาดนี้ จ่ายแค่พันกว่าบาทนิด ๆ เท่านั้น

กาแฟแก้วเล็ก ๆ สองสามแก้วที่ดื่มไปก่อนหน้านี้ ต้องจ่ายเงินถึงหนึ่งพันห้าร้อยบาท!

สิ่งนี้ทำจางหยวนมีความคิดที่แน่วแน่มากยิ่งขึ้น

ต่อไปจะไม่ไปสถานที่เหมือนร้านกาแฟอีก!

นั่นไม่ใช่ที่สำหรับคนยากจนอย่างพวกเราไป

มีเงินก็จะไม่ไป!

หลังจากซื้ออาหารปรุงสุกเสร็จแล้ว จางหยวนก็ซื้อรองเท้าผ้าที่แข็งแรงและทนทานสองคู่ให้กับพ่อแม่ โดยเลือกรองเท้าที่แพงที่สุด

รองเท้าผ้าดูไม่ค่อยสวย แต่ก็สวมใส่สบาย

เดิมทีจางหยวนอยากจะซื้อเสื้อผ้าสักสองสามชุดให้กับพ่อแม่

แต่กลัวว่าจะเลือกเสื้อผ้าที่พวกเขาไม่ชอบ

สู้พาพ่อแม่เข้ามาในเมืองพร้อมกันแล้วค่อยซื้อมันจะดีกว่า

นอกจากสิ่งเหล่านี้แล้ว จางหยวนยังไปที่ร้านขายเนื้อหมูเพื่อซื้อหมูสามชั้นที่ดีที่สุดหลายกิโลอีกด้วย

จางหยวนเก็บของที่ซื้อทั้งหมดใส่เข้าไปในถุงผ้า แล้วกลับบ้านพร้อมกับถุงที่เต็มไปด้วยของ

พอเขานั่งรถประจำทางกลับมาถึงหมู่บ้าน ก็เป็นเวลาบ่ายสองโมงแล้ว

จางหยวนยังไม่ได้ทานข้าวเที่ยงเลย

แต่ตอนเขาออกไปข้างนอกในตอนเช้า แม่ของเขาหวังฮุ่ยบอกว่าจะเหลืออาหารเอาไว้ให้เขา ดังนั้นเขาจึงไม่ต้องกังวลว่าจะไม่มีอะไรกินเมื่อกลับถึงบ้าน

จางหยวนถือถุงที่เต็มไปด้วยของดี ๆ แล้วเดินกลับไปพร้อมกับฮัมเพลง

เมื่อกำลังจะถึงบ้าน จางหยวนก็พบว่า มีคนกลุ่มหนึ่งมารวมตัวกันที่ประตูบ้านของเขา!

เขาตกใจมาก หรือว่าจะเกิดอะไรขึ้น?

ที่ประตูบ้านของจางหยวน จางต้าซานทรุดตัวลงบนเก้าอี้ด้วยนัยน์ตาที่ไร้ซึ่งชีวิตชีวา ส่วนหวังฮุ่ยก็ยืนร้องไห้อยู่ข้างๆ เขา

ข้างหน้าพวกเขา มีผู้ชายหลายคนที่มีใบหน้าเต็มไปด้วยความดุร้าย

ผู้นำเป็นชายในวัยสามสิบปี เขากำลังใช้มือชี้ไปที่จมูกของจางต้าซาน

“จางต้าซาน ฉันจะถามแกอีกครั้ง! แกจะคืนหรือเปล่า! ถ้ายังไม่คืนเงินอีก อย่าโทษพวกเราที่ย้ายของออกจากบ้านเพื่อมาชำระหนี้นะ!” ชายคนนั้นกล่าวด้วยความเย็นชา