บทที่ 15

ในที่สุด ตามคำร้องขออย่างจริงใจของเถ้าแก่ เย่ซิวก็ยอมรับซองสีแดงมูลค่าสองพันหยวนมา

ไม่มีอะไรจะดีไปกว่าการได้กินอาหารฟรี แถมยังได้เงินสองพันหยวน

เย่ซิวยืนขึ้น เขากินจนเกือบจะอิ่มแล้ว และก็พร้อมที่จะไปทักทายลู่เสวี่ยเอ๋อร์แล้ว

แต่ทันทีที่เขาลุกขึ้น เขาเห็นหวังเฟยผลักประตูเข้าไปในห้องส่วนตัวที่ลู่เสวี่ยเอ๋อร์และเพื่อนอยู่

ในห้องส่วนตัว หลี่เยี่ยนคีบอาหารให้ลู่เสวี่ยเอ๋อร์อย่างกระตือรือร้น ในตอนที่เธอไม่ได้สนใจ เธอจึงโยนยาเม็ดเล็ก ๆ ลงในชาม และยาก็ละลายทันที

“เสวี่ยเอ๋อร์ ลองนี่ดูสิ อร่อยนะ”

ลู่เสวี่ยเอ๋อร์กินเข้าไปพลางสงสัยเล็กน้อย “ทำไมฉันรู้สึกว่าวันนี้เธอแปลก ๆ?”

“ไม่หรอก เธอคิดมากไปแล้ว รีบกินเร็วเข้า อร่อยนะ”

ลู่เสวี่ยเอ๋อร์สับสนและรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

แต่ก็ไม่สามารถบอกได้ว่าเป็นสิ่งใด

เธอหยิบชามและตะเกียบขึ้นมาแล้วอยากจะกินเนื้ออีกชิ้น

แต่ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกอ่อนแรงจนตะเกียบตกจากนิ้ว

ปึง! ปึง!

ในขณะเดียวกันนั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

หลี่เยี่ยนลุกขึ้นไปเปิดประตู และพาหวังเฟยเข้ามา

ลู่เสวี่ยเอ๋อร์รู้สึกถึงบางสิ่งที่ไม่ดีในใจ แต่เธอก็ยังคงสามารถรักษาสติของเธอเอาไว้ได้ “เพื่อนนักเรียนหวังเฟย นายมาที่นี่ได้ยังไง?”

“ผ่านมาน่ะ” หวังเฟยมองลู่เสวี่ยเอ๋อร์ด้วยสายตาที่ไร้ยางอาย

เธอมีรูปร่างที่ยอดเยี่ยม ขนาดที่แม้แต่ผู้หญิงด้วยกันยังอดอ้าปากค้างไม่ได้

หวังเฟยอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย

ไม่ใช่แค่วันสองวันที่เขาโลภอยากได้ลู่เสวี่ยเอ๋อร์เช่นนี้

เมื่อก่อนไม่กล้า เพราะมีปรมาจารย์คอยปกป้องลู่เสวี่ยเอ๋อร์อย่างลับ ๆ มาเสมอ

แต่เมื่อไม่นานมานี้เขาได้รับข่าวว่าคนคนนั้นจากไปด้วยเหตุบางอย่าง

นี่ทำให้เขามีโอกาสที่จะใช้ประโยชน์จากสถานการณ์นี้

ลู่เสวี่ยเอ๋อร์เป็นผู้หญิงหัวโบราณ

ตราบใดที่เขาได้ครอบครองเรือนร่างของเธอ แม้ว่าเธอจะไม่ต้องการ เธอก็ทำได้เพียงกลั้นใจแต่งงานกับเขาเพียงเท่านั้น

ไม่เพียงได้ตอบสนองความต้องการของตัวเอง แต่เขายังจะได้แต่งงานเชื่อมความสัมพันธ์กับตระกูลลู่อีก เมื่อถึงเวลา ความแข็งแกร่งและสถานะของตระกูลหวังก็จะเพิ่มสูงขึ้นอย่างมากอย่างไม่ต้องสงสัย

ลู่เสวี่ยเอ๋อร์ตื่นตระหนกเล็กน้อย เธอพบว่าหวังเฟยแตกต่างไปจากปกติอย่างสิ้นเชิง ราวกับหมาป่าที่ถอดชุดแกะออก

ในที่สุดเธอก็ตระหนักได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ พลางมองไปที่หลี่เยี่ยน

“เธอวางยาในอาหารของฉันเหรอ?”

เธอยอมรับตรง ๆ “ใช่ นายน้อยหวังเป็นคนดีมากและเขาก็หลงรักเธอ เธอสองคนเป็นคู่ที่ลงตัวกันมาก ฉันแค่จะช่วยเธอเท่านั้น”

ลู่เสวี่ยเอ๋อร์ทั้งกังวลและโกรธ น้ำเสียงสะอื้น “เธอทำแบบนี้ได้ยังไง? ฉันคิดว่าเราเป็นเหมือนพี่น้องกันด้วยซ้ำ ทำไมเธอถึงต้องทำร้ายฉันด้วย?”

หลี่เยี่ยนยิ้มอย่างเย็นชาและไม่ได้ตอบ แต่มองไปที่หวังเฟย “นายน้อยหวัง มาจัดการเรื่องนี้ที่นี่กันดีกว่า ฉันจะช่วยเฝ้าหน้าประตูไว้ให้ คุณตกลงไหม?”

หวังเฟยหัวเราะเสียงดัง “ฉันยินดี”

หลังจากพูดจบ เขาก็รอที่จะถอดเสื้อคลุมแล้วเดินไปหาลู่เสวี่ยเอ๋อร์แทบไม่ไหว

“อย่าเข้ามานะ...ไปให้พ้น...ฉะ...ฉันจะร้องให้คนช่วย...”

เสียงของลู่เสวี่ยเอ๋อร์อ่อนแรงมาก ในร่างกายเธอไม่มีกำลังเหลือแล้ว เสียงเล็ก ๆ เช่นนี้ไม่อาจไปถึงหูคนภายนอกได้เลย

หวังเฟยดูตะกละตะกลาม “ร้องเลยสิ! ยิ่งเธอร้อง ฉันก็ยิ่งตื่นเต้น ฮ่าฮ่าฮ่า!”

หวังเฟยดึงเสื้อคลุมของลู่เสวี่ยเอ๋อร์ออกด้วยแรงมหาศาล

เธอทรุดตัวลงบนเก้าอี้

ดวงตาเป็นสีแดงก่ำ กอปรกับความกลัวจับขั้วหัวใจ

“อย่า...ได้โปรดอย่าทำแบบนี้”

ยิ่งลู่เสวี่ยเอ๋อร์อ้อนวอนมากเท่าไร หวังเฟยก็ยิ่งตื่นเต้นมากขึ้นเท่านั้น

“ที่รัก ฉันตามจีบเธอมานานแล้ว แต่เธอก็ไม่เคยแยแส แต่ในที่สุดเธอก็ตกมาอยู่ในเงื้อมือของฉันแล้ว มาดูกันว่าฉันจะจัดการกับเธอยังไง!”

ทันใดนั้นเขาก็ยื่นมือจะไปจับหน้าอกของลู่เสวี่ยเอ๋อร์

ลู่เสวี่ยเอ๋อร์หลับตาด้วยความสิ้นหวัง

เธอรู้ว่าวันนี้มันจบแล้วและเธอคงจะถูกขืนใจจนมีมลทินติดตัวอย่างแน่นอน

ปึง!

ในช่วงเวลาวิกฤติ ประตูก็ถูกเปิดออก

หลี่เยี่ยนที่ยืนอยู่หลังประตูล้มคว่ำหน้าลงไปกับพื้นอย่างแรง

หลังจากเห็นเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างชัดเจนแล้ว เย่ซิวก็ปิดประตู และดีดนิ้วออกไป

เข็มเงินเล่มหนึ่งพุ่งออกไปเจาะจุดฝังเข็มของหวังเฟย

มือของหวังเฟยหยุดอยู่ห่างจากหน้าอกของลู่เสวี่ยเอ๋อร์เพียงไม่กี่เซนติเมตร จากนั้นทั้งร่างของเขาก็ล้มลงไปกับพื้น

เย่ซิวรีบสาวเท้าเข้าหาลู่เสวี่ยเอ๋อร์ พลางจับมือเธอและตรวจชีพจรทันที

ร่างกายที่บอบบางของลู่เสวี่ยเอ๋อร์สั่นเทา เธอลืมตาขึ้น หลังจากได้ยินการเคลื่อนไหว

เมื่อเห็นภาพตรงหน้า ก็เกิดตกตะลึงทันที

เดิมที ความหวังของเธอมลายหายไปแล้ว

แต่ไม่คาดคิดว่าชายหนุ่มรูปงามจะปรากฏตัวต่อหน้าในช่วงเวลาวิกฤติ และช่วยเธอเอาไว้ได้ทัน

เป็นการยากที่จะแสดงความรู้สึกของเธอออกมาเป็นคำพูดในขณะนี้

เย่ซิวคือดวงอาทิตย์ที่ส่องแสงให้เธอท่ามกลางความมืดมิด

“ขอบคุณที่ช่วยฉันไว้”

“อย่าเพิ่งพูดเลย เดี๋ยวผมจะช่วยให้คุณดีขึ้นก่อน”

หลังจากพูดจบ เย่ซิวก็หยิบเข็มเงินและยาฆ่าเชื้อที่เขาพกติดตัวออกมา

เขาฆ่าเชื้อเข็มเงินทั้งหมดแล้วฝังเข็มให้ลู่เสวี่ยเอ๋อร์

ในไม่ช้าร่างกายของเธอก็ฟื้นกลับมาแข็งแรง เธอมองไปยังเย่ซิวด้วยดวงตาเป็นประกาย

“ขอบคุณนะ! นายรู้เรื่องการแพทย์ด้วยเหรอ? นี่เป็นการแพทย์แผนจีนหรือเปล่า? น่าทึ่งมากเลย”

ในตอนนี้ เธอเริ่มสนใจเย่ซิวมากขึ้น

เย่ซิวพยักหน้า “ใช่ นี่คือการแพทย์แผนจีน”

พลันเสียงของเขาก็เปลี่ยนไป “คุณจะทำยังไงกับสองคนนี้?”

ท่าทางของลู่เสวี่ยเอ๋อร์ดูสับสน

เธอจ้องมองไปที่หลี่เยี่ยน และยังคงรู้สึกไม่อยากจะเชื่อมาจนถึงตอนนี้

เพื่อนสนิททำกันแบบนี้ได้ลงคอ

“ช่างเถอะ บางทีเธออาจจะมีเหตุผลอะไรบางอย่าง เราไปกันเถอะ”

เธอจิตใจดีและทำร้ายหลี่เยี่ยนไม่ลง

“ไอ้เวรเอ๊ย แกทำอะไรฉัน?!” หวังเฟยพยายามดิ้นรนต่อสู้หลายครั้งแต่ก็ล้มเหลว

เขาตกใจมากเมื่อพบว่าร่างกายครึ่งท่อนล่างของตัวเองไร้ความรู้สึก

เย่ซิวคุกเข่าลงและตบหน้าเขา “แกต้องชดใช้ที่ทำเรื่องชั่ว ๆ ไงล่ะ”

เขาหยิบเข็มเงินออกมาเจาะจุดฝังเข็มของหวังเฟยหลายจุดโดยไม่ฆ่าเชื้อก่อน

จากนั้นจึงดึงเข็มออก

หวังเฟยพบว่าเขาพอจะสามารถยืนขึ้นได้ แต่เขากลับรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติกับร่างกายของตัวเอง

“แกทำอะไรฉันอีกแล้ว?”

“แกชอบคั่วกับพวกสาว ๆ ไม่ใช่เหรอ? ฉันก็เลยทำลายความสามารถนั้นไปไงล่ะ ชาตินี้ทั้งชาติแกก็อย่าได้คิดจะได้ผงาดขึ้นมาอีกเลย!”

“อะไรนะ?!” หวังเฟยตกใจมาก “เป็นไปไม่ได้ ฉันไม่เชื่อว่าแกจะมีความสามารถอย่างที่พูดหรอก!”

เย่ซิวยิ้มเยาะและไม่สนใจที่จะอธิบาย เขาจับมือลู่เสวี่ยเอ๋อร์แล้วเดินออกไปข้างนอก

ใบหน้าที่งดงามของลู่เสวี่ยเอ๋อร์เปลี่ยนเป็นสีแดง

นอกจากพ่อแล้ว นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เธอถูกเพศตรงข้ามแตะเนื้อต้องตัว หัวใจเธอจึงเริ่มเต้นเร็วขึ้น

เธอถูกเย่ซิ่วพาออกจากร้าอาหารหม้อไฟหม่าล่าในขณะที่กำลังสับสนมึนงง

……

ที่ห้องส่วนตัว หวังเฟยกำลังจินตนาการถึงบรรยากาศเย้ายวนต่าง ๆ

แต่ไม่นานเขาก็หมดหวัง

มันไม่มีประโยชน์อะไรเลย

ในอดีตเขาเพีงแค่จินตนาการถึงลู่เสวี่ยเอ๋อร์ก็ได้ผลในทันทีแล้ว

มีออร่าเย็นที่มองไม่เห็นห่อหุ้มเขาไว้

หวังเฟยตื่นตระหนก

ทันใดนั้น เขาที่เห็นหลี่เยี่ยนนอนอยู่บนพื้น เขาก็เดินเข้าไปหาอย่างรวดเร็ว

เขาคว้าผมของหลี่เยี่ยนแล้วสั่งอย่างดุดัน “อ้าปากให้ฉันหน่อย!”