(Missamy POV)Jude, ano itong ginawa mo sa akin. Mahal ko si Jeff. Di na kailangan na patunayan na mahal niya ako.Ang importante, mahal ko siya. Ako ang nasasaktan Jude.Hindi ako natutuwa. Aanihin ko ang resultang ito. Bahagyang kong binuksan ang pinto, at nasilip ko siyang naka-akyat na ng hagdan. Mukha nito na napagod sa boung maghapon.Jeff… “Daddy Jeff!” sigaw ni Icy at napakarga nga kay Jeff.Naalala ko noon na binabaliwala ko ang mga nangyayari sa paligid namin ni Jeff. Ngayon, parang ako na ang nawala sa larawan.Gusto ko man ipaliwanag ang sarili ko, ngunit sinarhan na niya ang tenga para sa akin.Tumulo ang luha sa aking pisngi. “How's your day little Icy?” “Just fine. Mommy Missamy teach me how to make a paper flower. Try to look it! I made a lot Daddy Jeff!”Hinihila na nga

(Missamy POV) Nakikiramdam lang ako. Di talaga ako mapakali.Hangang sa pumunta ako sa may terrace, at halos mabasag ang puso ko ng makita ko ngang ang saya nila habang naglalaro sa labas.Kung dati rati si Jeff at Ivy ang iniingit ko, ngayon.. ako na ang kawawang nakakulong na parang si Rapunzel. Nang madapa si Icy, at lumapit si Jeff. Biglang sumulpot palapit sa kanila ang isang babae na may kagandahan nga din talaga.Di ko alam ang pinag-uusapan nila. Hangang sa makita ko na lang na napangiti ito kay Jeff.Kilala ko ang babae.Ito yung… si Lily. Ang dapat na asawa ni Jeff.Di ko na nakayanan, pumasok na ako. Halos sumabog na sa sakit ang puso ko.Wala na Missamy. Talagang niluwagan na ni Jeff ang pagmamahal niya sayo.Pinalaya na niya.  (Jeff POV) “Di ka nag-iingat.”&nb

(Jeff POV) “But we want to eat with Mommy Charm. Kung ayaw niyo siyang makaharap, we want.”Heto na naman nga ang pagiging spoiled ni Icy. Nagmana ka nga sa Daddy mo na still ngayon, nahihirapan kung nasaan ba kayo.Mahirap din pala ang maging matalino. “Let me talk with Mommy Charm.” “Huh? Kakausapin ninyo siya?!” “Yes.” “Okey, let's go seven, we need to give them a privacy. Daddy Jeff, you both suits together.”Hila si Seven na kinukusot pa ang mata nito. Bumaba na ako.Nadatnan ko si Butler Nang at ilang katulong na nag-aahin.Nagulat sila kaya nagsitigil ng sumulpot ako. Napayuko. “Hindi pa bumababa si Missamy?”Siyang kinakabahan nga ako na magpakita sa kanila kanina. Dahil makikita ko na naman ang mulat

(Jay POV) Papunta na sana ako sa lugar na pagkakainan na hinanda ko nga sa babaing special sa akin.Nang biglang tumunog ang phone ko.At halos mapa-uturn ako dahil nga sa balitang natangap ko galing sa ibang bansa. Juan Carlos just passed away.  (Missamy POV) Biglang umulan ng malakas at nagsitakbuhan ang mga tao. Napatakbo na din ako. Nang biglang may grade student na lalaking nadapa. Dahil napatakbo din para sumilong.Nilapitan ko ito at tinulungan.Nabasa na din ako.May sugat ang tuhod niya. Nang nanumbalik ang ala-ala ko kung paano nga naiyak si Kuya noon dahil sa pagkawala ng magulang namin.Akala ko di siya iiyak kung di nga talaga biglang nanghina ang tuhod at nadapa.Sinabi pa niya sa akin.Masakit talaga. Kuya… Alam kong di ako noon ang nad

(Missamy POV) Naimulat ko ang aking mga mata. Dinig ko ang malakas na pagbuhos ng ulan. Nang inangat ko ang aking kamay, di ko magawa dahil hawak ito ni Jeff.Saka ko naalala na wala na si Kuya.Tahimik akong napaluha at umiyak.Dahan-dahan kong kinuha ang kamay ko kay Jeff. Saka nga napapunas ng luha ko.When you lose a sibling it's like a piece of you has gone away. It's hard to come to terms with the fact that you will never get to see this person again.Hear their voice that one last time, see them smile or even fight with them over and over. Juan Carlos left you already Missamy. The news hit me in a way that is somewhat indescribable. He was and still is one of my best friends, best buddy and one of the greatest heroes in my life.I damn in hurt Kuya.Haha. Naman eh. Lagi na lang ako umiiyak.Alam ko hahayaan mo lang ako umiyak.Then do