HALOS magkapanabay na umupo silang dalawa ni Samantha. Naglagay na rin siya ng pagkain habang may isang kasambahay na lumapit sa kanya at nagtanong. “Sir, ano pong gusto ninyong inumin? Juice or Coffee?”He raised his head, “I want a black coffee with creamer and half-teaspoon of sugar,” “Noted, sir!” Tumalikod na ito at gumawa ng kape para sa kanya. Nag-umpisa na rin siyang kumain. Maya-maya pa bumalik na ito sa tabi niya at inilapag ang umusok na kape na hiningi niya rito. “Kape niyo po,” anang katulong habang nakayukod ito. Naiilang siya sa pakikitungo ng mga ito dahil sanay siyang laging solo lang sa

Lalong siyang namula sa ginawa nito at kaya't bahagya niyang siniko ito sa tagiliran kahit hirap siyang gumalaw dahil karga niya si Andrei. "Tingnan mo ang apo natin kahit hindi pa gaanong nakakakita parang nakatingin sa ating dalawa habang naglalambingan tayo," bulong ni Brent sa punong taenga niya. Nakakakiliti sa pandama niya ang ginawa nito dahil dinagdagan pa nito ng pagbuga ng hangin nito mula sa bibig."Umayos ka nga may mga taong nakatingin sa atin, nakakahiya naman sa kanila," muling paalala niya rito. Dumukwang si Brent at tiningnan ang apo, "aba, tingnan mo naman titig na titig sa mukha ko. Nagagwapuhan sa lolo o, naalala ko tuloy si Denise noong maliit pa, sobrang ligalig panay karga lang lagi ang gusto pero itong anak niya tahimik at mabait

MATAMAN lamang siyang tiningnan ni Brielle at hindi na ito kumibo. Laking pasalamat na rin ni Brielle na sa tuwing kailangan niya ng kasama natataon na narito si Harold. Kusa nitong nahuhulaan na kailangan niya ng kasama habang ganito ang pakiramdam niya. Marahil nga dahil sa tagal nitong pagtatrabaho sa kanya bilang assistant kabisado na nito ang takbo ng isip niya. He finished his tea and stood immediately. He walked back to his working table, while Harold left behind. Pagkaupo niya sa lamesa saka lamang siya nagsalita. “Hindi ka ba natatakot sa akin kapag hindi maganda ang mood ko?” Napaangat ng mukha si Harold, umiling, “Sanay na po ako sa inyo. Alam ko namang kailangan ninyo ng karamay kapag tensyunado ang pakiramdam niyo. Saka kahit di naman kayo nagsasalita okay lang din pa

HE hadn’t seen Harold like this before, and he wanted to burst into laughter while looking at him. Unfortunately, Brielle had put on an act too much for Harold to look pale and scared. “Sa susunod kapag gumawa ka pa ng hakbang na hindi mo sinasabi sa akin malilintikan kana talaga,” aniya habang niluluwagan ang necktie. Lumiwanag ang mukha ni Harold at ibinalik sa ibabaw ng lamesa ni Brielle ang tseke na binigay niya rito kani-kanina lang. “Kunin mo na iyan, para talaga sa iyo iyan. Pasalamat ka at natuwa ang magulang ko sa ginawa mo kung hindi sasamain ka lalo sa akin,” tiningnan niya ito ng seryoso. Halos magtatatalon sa tuwa si Harold ng marinig ang sinabi ni Brielle. Matulin pa sa alas-kwatro ng dinampot nito pabal

NASA harapan na ng pinto ng kwarto ni Reymond si Catherine ngunit nag-aalangan pa rin siyang kumatok. Ayaw din niyang patagalin ang hindi nila pag-iimikan dahil nakakadagdag lamang ito sa depresyon ng pinsan niya. Nag-ipon siya ng lakas ng loob bago kumatok. Walang imik mula sa loob kaya’t naisipan niyang pihitin ang doorknob. Hindi naman ito nakasara kaya pumasok na siya, nagulat na lamang siya ng makitang tanging ang computer lamang ang bukas na siyang nagbibigay liwanag sa madilim na paligid. Isinara kasi ni Reymond ang mga bintana na natatakpan ng makapal na kurtina. Saka lamang niya napansin na may suot pala itong headset kaya hindi nito naririnig ang katok niya mula sa labas. Ni hindi rin nito namalayan ang pagpasok niya dahil abala ang mga kamay nito sa pagtipa ng keyboard habang nasa screen ng computer ang mga mata. Nasa likuran na siy