Hanggang ngayon ay hindi pa rin ako makapaniwala sa nangyayari. Buong buo na talaga ang desisyon ni Thunder sa pagbuo ng Dark demons.Kasalukuyan na kaming naglalakad papuntang cafeteria. Mabilis naging usap-usapan sa buong campus ang nangyari sa Dark. Yung iba ay ako ang sinisisi pero may iilan na nagsasabing dapat lang daw mabuwag ang grupo nila.Tahimik lang si Thunder, wala rin akong makitang apat na lalaki na nakaupo sa usual place ng dark. Nakakalungkot. Wala talagang permanente sa mundo, sa isang iglap pwedeng magbago ang lahat.“Samahan mo ako kay Liam.” sabi ni Thunder habang narito kami sa entrance ng cafeteria. Sa hindi kalayuan naman ay natatanaw ko si Ayesha sa usual place namin, wala siyang kasama.“Bakit? Mukhang wala si Liam ditㅡ”“What do you want from me?” Sabay kaming napalingon sa likuran at doon bumungad sa amin si Liam habang nasa likuran niya ang tropang sisiw o mas kilala na ngayon bilang miyembro ng Dark demons. Ano bang kailang

Zea’s POVKasalukuyan kong kasama si Amethyst sa mga oras na ito. Hindi ko alam pero hindi ako mapakali, siguro dahil hindi ko na naabutan sila Rain dito sa cafeteria. Hindi ko na rin makita si Jiro at Thunder.“Rain. Where are you?” Tanong ko nang sagutin niya ang tawag ko.“Nandito na ko sa dorm. Pinabalik agad ako ni Thunder, nasaan ka? Kinakabahan kasi ako.”“Nandito ako sa cafeteria. Hindi ko na makita yung magkapatid, baka nagpapatayan na ‘yon.” Habang kausap ko si Rain ay nahagip ng paningin ko si Mark. Isa iyon sa mga kagrupo ni Jiro, hindi ako pwedeng magkamali. “I’ll call you later. May susundan lang ako.”Pagkababa ko ng phone ay agad kong binaba hinatak si Amethyst para sundan si Mark. Lumabas kami ng cafeteria at nakita siyang pumasok ng hell’s gate. Almost 9:15 p.m na, ilang minuto na lang at curfew na. Bakit kasi ngayon pa naisip ni Jiro gawin iyong gang fight? At isa pa, ano bang problema niya kay Thunde

Habang nasa daan ay naramdaman ko na lang ang dahan-dahang pagpatak ng tubig mula sa itaas. Inilahad ko ang mga kamay ko at ano mang oras ay lalakas na ang ulan kaya nagmadali na rin akong umuwi.Pag-akyat na pag-akyat ko ng rooftop ay sinalubong agad ako ni Thunder ng isang mahigpit na yakap. “B-bakit?”“Saan ka nagpunta? Nag-alala ako. Paggising ko wala ka na, akala ko iniwan mo na ako.” Kumalas siya sa pagyakap at hinawakan ako sa magkabilang balikat. Ngumiti lamang ako ng tipid.Nasasaktan akong makita siyang ganito. Paano pa pagtuluyan ko na nga siyang iniwan?“Sorry pinag-alala kita. Bumili lang ako sa market. Wala na kasing laman ‘yung ref, eh.” Ipinakita ko sa kanya ang mga dalang plastic at nagpakawala naman siya ng malalim na buntong hininga. Matapos noon ay kinuha niya ang mga dala ko at sabay na pumasok sa loob.“Wag mo nang uulitin ‘yon, ah? Nag-alala talaga ako. Naiwan mo pa ‘yung phone mo.” Sabi niya nang ilagay niya ang mga pinamili ko s

Thunder’s POV Hindi ko alam kung anong meron ngunit tanging ingay lang ang naririnig ko mula sa labas. Pagbangon ko ay wala na si Jiro sa kama niya kaya naman nagmadali ako sa pag-aasikaso para mapuntahan si Rain sa kwarto niya.Nang matapos ay agad akong lumabas ng dorm. Naalala kong opening nga pala ng clubs para sa mga freshman ngayong araw. No wonder kung bakit ang ingay sa buong Academy.Malapit na ako sa girl’s dorm nang bigla akong lapitan ni Liam. “Sinong pupuntahan mo? Wala si Rain d’yan, nakita ko siya kanina. Hinila siya ni Jiro papunta sa parkingㅡ”Hindi ko na siya pinatapos at agad na dumiretso sa parking lot, mabuti na lang ay lagi kong dala ang susi ng motor ko. Saktong sinusuot ko na ang helmet ko nang mag-text si Rain.“Kulog, nandito ako sa hospital ngayon. Kasama ko si Jiro, gising na kasi si Zea. Sunod ka rito kapag gising ka na. I love you.”Dali-da

Rain’s POV Wala na talaga akong idea kung ano pa ang dapat kong gawin. Tinawagan ko si Zea ngunit hindi ako makahanap ng tamang salita na pwedeng sabihin sa kanya. Blanko ang isipan ko at tanging paghikbi lang ang tanging nagawa.Lumipas ang oras at hindi ko na nagawang bumalik sa klase. Nanatili na lamang ako sa rooftop, tahimik akong nakaupo at sinusubukang wag isipin ang problema. Papikit na sana ako nang maramdaman kong may dumating.“Nandito ka lang pala.” Hingal na hingal na sabi ni Jiro nang maupo ito sa harapan ko para magtama ang paningin namin.“Jiro.” Iyon lang ang lumabas sa bibig ko bago niya ako tapik-tapikin ng marahan sa ulo habang nakangiti.“Iiyak mo lang ‘yan.” Sabi niya kaya kahit pagod na sa pag-iyak ay tumulo na naman ang luha ko. Okay na rin siguro ito, kailangan ko talagang ilabas ang lahat ng sakit hanggang sa wala nang luha ang lumabas sa mga mata ko.Hinimas-himas niya ang l