CHAPTER 22: MOLINO QUINN’S POVMATAPOS NAMING mamili ni Denver ng iilang damit ay dumiretso kami sa bahay niya. Ang bahay nito ay hindi ganun kalaki, maybe because he is living alone. Hanggang second floor ito, ang mga gamit sa loob at iilang furnitures ay mukhang imported pa galing ibang bansa. “I’ll cook the dinner, magpalit kana,” usal niya at mabilis hinalikan ako sa nuo bago lumabas ng kuwarto niya. I roamed my eyes around. Hanggang sa huminto ako nang makita ang litrato ng kanyang mga magulang, it was on a large frame on the wall, litrato nilang mag-asawa at mukhang bata pa sila ng kunan iyun. Ngayon ko lang natitigan ang kanyang magulang ng maayos, his father become older sa nakikita ko sa mga magazines at tabloids, samantalang dito ay binata pa. They aren’t that familiar to me, lalo na at bata pa ako nung una silang makita. Pinagmasdan kong mabuti ang mama ni Denver

QUINN’S POV BUMALIK AGAD KAMI ni Denver sa syudad, hinatid niya ako sa apartment ko. Bukas ay simula na ng trabaho namin sa hotel. Hindi pa ako nakapagdesisyon kung babalik ako ng Molino, but right now, I am currently searching for my real parents. Especially now that Denver is helping me, tingin ko ay malapit ko na silang makita. I fixed myself before I entered the hotel, nasa lobby pa lang ako at naglalakad sa hallway papasok ng elevator nang mapansin ko ang kasabay kong pumasok sa loob. She looks sophisticated on her expensive dress, may bag na nakasabit sa kanyang braso at diretso lamang ang titig nito. We entered the elevator, kaming dalawa lamang. Nang pakatitigan ko siya ay namukhaan ko ito, she is the mother of Denver. Wala kaming imik hanggang sa bumukas ang pinto at nauna siyang lumabas. She entered Denver’s office. Dumiretso na rin ako sa table ko upang masimulan ang trabaho. Until tumawag si Denver sa intercome, humihingi ng maiinom. Gumawa ako ng kape para sa kanilang

QUINN’S POVHis jaw moved and clenched. Napaiwas siya ng tingin at marahan na tumango. Ilang Segundo siyang malalim na napaisip, I was about to say goodbye because I might not get in the bus on time when he suddenly looked at me again.This time, his eyes are unexplainable staring intently at me. Malalim at hindi ko mawari kung ano ang nais iparating nito.“Ihahatid na kita. I want to see your hometown,” he said seriously which made my eyes widen in confusion.This is weird. Why would he go there? Why does he wants to see Molino? Kung nais niyang makita ang probinsya na kinalakihan ni Denver ay bakit sa akin siya sasama?“Ba-bakit ho, Mr. Charlton?” takang tanong ko sa kanya.“Drop the formality, Quinn. You’re no longer my employee. You resigned, remember?” he raised his left eyebrow and smiled at me slightly. Dahil doon ay tipid akong napangiti na may pagpipigil.“You’re wasting your time, Mr. Charlton,” diretsa kong sambit sa kanya habang nakatitig sa mga mata nito. Alam ko na ang b

QUINN’S POVI OPENED THE envelop he gave me, habang nakaupo ako sa sofa ay sinuri ko ang mga larawan na nasa loob. As I was scanning each photo, I was glancing at him. Iilan ay hindi familiar sa akin. Habang paubos nang paubos ang mga larawan ay mas nagiging malapit sa buhay ni Denver ang sumunod.“Do you have a hint? Whoever wants to kill you?” I put all the pictures down. Pinaghiwa-hiwalay iyun sa ibabaw ng lamesa tulad ng gusto nitong mangyari. “Kasi hindi ko talaga mawari kung bakit naman yun gagawin ng iyong pamilya? May alam ka ba na dahilan?”He is sitting just in front of me. His legs are apart while his both elbows are resting on his knees. Palms are clasped together and show me cold, dark emotions. He looks so superior in his aura.“I wish I know what might be the reason.” He chuckled in mockery but I know behind that sarcasm is a pain and bitterness he is trying to hide. “Sad to say but I have no clue at all, Quinn.”“You must have at least a small probability of a hint.”H

QUINN’S POVUMUPO AKO AT pinanuod siyang ilapag ang pagkain na niluto nito. He is excited na ipatikim sa akin ang luto nito. It’s rare to see him act this way, malimit lang kaya hindi ko maiwasan na tumagal ang titig sa kanya.“Let’s see if you’ll still love it.”Napatikhim ako nang lagyan niya ang plato ko ng pagkain, hindi ko mapigilang mapangiti dahil sa kilig na nararamdaman. It is a simple action that brings impact and effect to my system. Yung mga simple niya lang na galaw ang siyang nagpapahina ng dibdib ko. To even admire him more.The dish is a roasted chicken, hindi ko maisip na may oras pa siyang magluto kahit galing na sa trabaho. Nagsimula na akong kumain, ganun din siya ngunit mas kapansin pansin ang pagsulyap niya sa akin at tila hindi na makapaghintay na marinig ang sasabihin ko.“Ang sarap!” I gave him a thumbs up. This time, his smile cannot be restrained anymore. Napanguso siya sa pilit tinatago ang ngisi. He put his fingers on his lips trying to hide his sweet smil