QUINN’S POVBUMALIK SI Madre Jona sa kanyang kinauupuan dala-dala ang lumang box. Nilapag niya yun sa lamesa at napabaling kay Denver na ngayon ay malalim ang titig sa box na pag-aari niya.“Eto na lamang ang naitabi ko na gamit mo. Ang iba mong gamit ay dala mo nung ikaw ay umalis.” Napabuntong hininga ito ng malalim nang mapansin na tila malalim ang iniisip ni Denver at hindi mawari kung ito ba ay nakikinig sa kanya. “Bumalik pa nga ang iyung ina para kunin lahat ng mga gamit na naiwan mo. Ang sabi ko ay nadala mo na lahat… last year ko lang napansin na may naiwan ka nga pala talaga ritong gamit.”Umangat ang ulo ni Denver nang banggitin ni Madre Jona ang ina niya.“Kailan siya pumunta rito?” may pagtataka sa boses niya.“Matapos ang aksidenti na nangyari sayo. Nabanggit niya kasi sa akin, kaya humihingi siya ng mga gamit mo na maaaring makapagpabalik ng alaala mo. Yun ang sabi niya. Hindi ko nga ito naibigay, balak ko sanang ibigay ito kung sakaling bumalik man siya,” sambit niya n

QUINN’S POVHUMINTO SI Charlton sa harapan ko at hinubad ang suit nito. Napayuko ako sa kahihiyan at gusto ko na lang na kainin ako ngayon ng lupa. My eyes gradually searched for Denver and I saw him watching me intensely. Nakikita sa kanyang mga mata na hindi nagugustuhan ang anumang nangyayari.“I should have just fetched you,” he whispered to me after he puts on his jacket on my shoulder.I bit my lower lip and smiled at him embarrassedly.“Alright, alright. That’s enough people. I think the lady is alright,” biglang saad ni Mr. Adams sa kanyang mikropono dahilan para bumalik sa kanya ang atensyon ng mga tao. “Nasaan na nga baa ko? Yeah, Denver!” he chuckled and directed his wineglasses on Denver’s direction.“Let’s go to the restroom. You should change your dress.” Hinawakan ni Charlton ang palad ko at umalis kami sa venue. Namilog ang mga mata ko ngunit walang nagawa kundi ang magpatianod sa kanya.The guests’ eyes are secretly watching us. I was amused when we entered inside the

QUINN’S POVUMALOG ANG sinasakyan naming Bangka nang makarating kami sa kabilang dako ng isla. This is private and very rare for tourists to go here. Una ay may kalayuan, pangalawa ay hindi siya isa sa mga tourist spot ng Molino. But I heard that they are trying to include this island.“Babalikan ko ho kayo kapag dapit hapon na, Sir, Ma’am!” paalam ni Manong kaya tinanguan naman siya ni Denver bago muling binalik ang mga mata sa magandang isla.Pinanuod ko si Manong at ang Bangka nito na makalayo na sa amin. I heard Denver’s footsteps in my direction which made me look at him.“There is a small cabin.” He pointed behind me so I turned around.“Mayroon nga. But it is an open space, marahil para sa mga pumupunta rito na dayo. Let’s go. Tignan natin,” aya ko sa kanya.He puckered his lips and nodded cooly on his black sunglasses. Ang manipis na white polong suot nito ay nililipad ng hangin, he looks like he owned this island on his expensive and branded clothes dahilan para mapangiti ako

QUINN’S POVPANAY ANG SULYAP na ginagawad sa akin ni Denver, hindi makapagpokus sa daang tinatahak namin papuntang Molino. Tahimik lamang akong nakatitig sa bintana. He is weighing my silence.“May problema ba, Quinn?” pagtatangka nitong tanong sa akin.“Wala.”“Bakit ang tahimik mo?”I saw worries in his eyes.“Kapag ba tahimik may problema na agad? Pago lang ako Denver,” I said assuredly and smiled forcefully.“Hindi ako sanay na tahimik ka.”Isang tipid na ngiti lamang ang ginawad ko sa kanya at hindi na nagsalita pa. It was a long drive because of the silence between us inside the car. Pakiramdam ko ay napakahaba ng oras ng byahe sa araw na yun.Matapos makarating sa bahay ay sandal akong nagpahinga, Denver roamed around the community, sinabi niya na maghahanap siya ng pagkain na puweding maibili. That was what I thought.Dahil matapos kong magpahinga ay naghanda ako ng meryendahan. Nakaligo na rin ako at nakaayos na. Nagkakape ako sa labas ng bahay na katapat lang ay dalampasigan

QUINN’S POVAKMANG KUKUNIN NA sa akin ang mga papeles ni Mr. Adams ng katulong nito ngunit bago pa niya makuha ay nagsalita na ako para pigilan ito.“Ako na ang magbibigay sa kanya. Kailangan na kasi ni Mr. Charlton, hindi na maari pang ipabukas,” pagsisinungaling ko na mukhang naniwala naman siya.Dinala niya ako papuntang opisina ni Mr. Adams. We walked upstairs, ang mga katulong ay nakakasalubong ko, marami sila at tila abala. I wonder if some maids are not working anymore, sa dami ba naman nila rito. Ano pa kaya ang trabaho nila? Well, Salviejo’s masion is damn huge. No wonder why maids are everywhere.Lumiko kami sa ibang hallway, hindi ito yung pinuntahan namin ni Denver, Tila ibang lugar na naman ito ng sulok ng bahay nila. Mangha akong napapatingin sa bawat sulok at bawat madadaanan namin.Huminto kami sa isang malaking pintuan, may apat na tauhan na nagbabantay. Mukhang ito na ang ang kanyang opisina.The maid knocked on the room, binuksan niya at pumasok ito. Akmang papasok