เมื่อเฮเลนหันกลับมาและเห็นว่าเจ้านายลงมาจากรถแล้ว เธอจึงรีบวิ่งเข้าไปพลางเอ่ยถาม “ท่านรองประธานคะ คุณออกมาทำไมกัน? คุณเป็นยังไงบ้างคะ? เจ็บตรงไหนไหม?”ใบหน้าของเพเนโลเป้ว่างเปล่า ไม่มีใครเคยเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอมาก่อนเลยชารอนที่ยังไม่ได้สติใด ๆ หันไปตามเสียงดังกล่าว หญิงวัยกลางคนลงจากรถ เธอสวมสูทแบบเรียบง่ายและรวบผมหางม้า หน้าตาของเธอบูดบึ้ง นั่นทำให้บรรยากาศรอบตัวเธอมีแต่ความสับสนมึนงงและยากที่จะคาดเดา เมื่อพิจารณาอย่างถี่ถ้วน ดูเหมือนว่าเธอจะเป็นเจ้านายของผู้หญิงคนนั้นทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงดูคุ้นจังล่ะ? ทำไมออร่ารอบตัวเธอถึงคล้ายกับไซม่อนแบบนี้กันนะ?ชารอนบอกได้เลยว่าเธอต้องเป็นเจ้าของรถอย่างแน่นอน ทันทีที่เดินเข้าไป ชารอนพลันกล่าวขอโทษ “ฉันต้องขอโทษนะคะ เมื่อกี้นี้ฉันใจลอยเลยไม่ได้มองดูถนน... แต่ไม่ต้องกังวลนะคะ ฉันจะรับผิดชอบค่าใช้จ่ายทั้งหมดเอง”หลังจากกลับมามีสติแล้ว ชารอนก็ตระหนักได้ว่าอุบัติเหตุทั้งหมดเกิดขึ้นเพราะเธอเสียสมาธิจนหักเลี้ยวไปผิดเลน"รับผิดชอบงั้นเหรอ?" เฮเลนถามขึ้น “ถ้าท่านรองประธานของเราได้รับบาดเจ็บ เธอจะยอมจ่ายเท่าไหร่กันล่ะ?”ไม่นานนัก ตำรวจทางหลวงก็

ทว่า ก็ปราศอารมณ์ใด ๆ ที่ปรากฏบนใบหน้าของไซม่อน เขาเพียงแค่ถามกลับเท่านั้น "แล้วคุณคิดว่ายังไงล่ะ?"ชารอนหลับตาลง “ฉัน... ฉันรู้สึกเสียใจสำหรับทุกอย่าง ฉันไม่คิดเลยว่าจะขับรถไปชนพี่สาวคุณ”"เสียใจ? ทำไมคุณถึงไม่คิดถึงผลกระทบระหว่างที่กำลังขับรถกันล่ะ? ถ้ามีคนชนคุณหรือถ้าคุณไปชนเข้ากับใครสักคน มันจะเกิดอะไรขึ้นได้บ้างล่ะ? คุณคิดว่าตัวเองจะรับผิดชอบได้รึเปล่า?” ไซม่อนตำหนิด้วยสีหน้าเคร่งขรึมชารอนประหลาดใจกับท่าทีที่จริงจังบนใบหน้าของไซม่อน “ฉัน... ฉันรู้ว่ามันเป็นความผิดของฉัน แต่... แต่ตอนนี้เราก็เป็นสามีภรรยากันแล้วนะ พี่สาวของคุณจะยกโทษให้ฉันไหม?”ไซม่อนยังคงเผยสีหน้าเคร่งขรึม “ผมแค่กังวลว่าพี่เพเนโลเป้จะปฏิเสธและไม่นับว่าคุณเป็นน้องสะใภ้ของเธอน่ะสิ”ชารอนตกตะลึง ไซม่อนพูดถูก ชารอนต้องเรียกเพเนโลเป้ว่าเป็นพี่สะใภ้ แต่ทว่า เพเนโลเป้เองก็เดินจากไปด้วยสีหน้าที่แข็งกร้าว“แล้วฉันควรทำยังไงล่ะ? ฉันยังขอโทษเธอได้ใช่ไหม?”“คุณทำรถของเธอพังเชียวนะ คิดว่าคำขอโทษจะทำให้ทุกอย่างกลับมาเป็นปกติในทันทีเลยหรือยังไงกัน?”ชารอนหลับตาลงอีกครั้ง สีหน้ากังวลใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ “ฉันรู้คะ ฉั

“เรื่องทั้งหมดเป็นอดีตไปแล้วนะครับ...”“เพียงเพราะมันเคยเกิดขึ้นมาแล้วในอดีต ก็ไม่ได้หมายความว่ามันไม่เคยเกิดขึ้นเลยนี่! นายกล้าดียังไงถึงได้มาแต่งงานกับผู้หญิงแบบนี้?! ดูก็รู้ว่าเธอมีแรงจูงใจอย่างอื่นซ่อนเร้นอยู่!”“พี่เพเนโลเป้ พี่ยังไม่เคยแม้แต่ใช้เวลากับเธอเลยนะ สิ่งที่พี่ทำคือฟังข่าวลือ พี่จะด่วนสรุปได้ยังไงกันว่าเธอมีแรงจูงใจซ่อนเร้นอะไรแบบนั้นหรือเปล่าน่ะ?” ไซม่อนไม่ได้ขึ้นเสียงเลย ทั้งหมดที่ไซม่อนต้องการทำคือพูดคุยกับพี่สาวอย่างมีเหตุผล ไม่ใช่การเถียงกับเธอถึงกระนั้น ดูเหมือนว่านี่จะเป็นครั้งแรกที่ไซม่อนทะเลาะกับเพเนโลเป้เพราะผู้หญิงคนหนึ่ง!เธอจับโต๊ะและยืดหน้าอกยกขึ้น “ยังไงก็เถอะ พี่ไม่เห็นด้วยกับการแต่งของนายแล้วก็ผู้หญิงคนนี้ วันนี้เธอขับชนรถพี่ด้วยนะ ถ้าไม่ใช่เพราะโชคช่วย พี่คงตายไปแล้วแหละ! หย่ากับเธอเดี๋ยวนี้เลยนะ ทั้งหมดก็เพื่อประโยชน์ของนายเอง!”ไซม่อนขมวดคิ้ว “พี่เพเนโลเป้ พี่เข้าใจผิดหมดแล้ว พี่ไม่คิดว่าตัวเองกำลังมีอคติกับเธอมากไปหน่อยเหรอ?”“ฉันไม่มีอคติอะไรกับเธอทั้งนั้นแหละ แค่ผู้หญิงคนนั้นไม่คู่ควรกับนาย!”“ผมเป็นคนเดียวเท่านั้นที่จะเข้าใจว่าเธอเหมาะกับ

สีหน้าของไซม่อนดูไม่พอใจอย่างไม่น่าเชื่อ เส้นเลือดบนหน้าผากของเขาแทบสั่นไหว ทำไมเซบาสเตียนถึงเข้ามาขัดจังหวะทุกครั้งที่เขากำลังจะเข้าด้ายเข้าเข็มอยู่เรื่อยเลยนะ?เด็กน้อยทำลายแผนการของไซม่อนอีกเช่นเคย ไซม่อนรู้สึกอยากที่จะเลิกมองเจ้าตัวน้อยเป็นลูกชายสักวินาทีหนึ่งและไล่เขาออกไปก่อนเสียจริง!ใบหน้าของชารอนแดงระเรื่อขณะที่เธอผลักไซม่อนออกไป หลังจากนั้น ชารอนพลันก้มศีรษะเพื่อตรวจสอบเสื้อผ้าของตัวเอง โชคดีที่เสื้อผ้าไม่ได้ยับอะไร สิ่งเดียวที่ยุ่งเหยิงคือจังหวะการหายใจของเธอเอง ชารอนเอามือลูบผมตามสัญชาตญาณและกล่าวคำพูด “เซบาสเตียน ทำไมลูกไม่เคาะประตูก่อนเข้ามาล่ะจ้ะ?”เจ้าหนูน้อยสะอื้นไห้ “ถ้าผมเคาะประตู ผมก็จะไม่เห็นว่าพ่อกำลังรังแกแม่น่ะสิ!”สีหน้าของไซม่อนแข็งทื่อ เขานั่งลงและจ้องไปที่เด็กน้อย “พ่อไม่ได้แกล้งแม่สักหน่อย...”“ผมเห็นหมดแล้ว แต่พ่อก็ยังพูดโกหกอยู่เลยนะ!” เจ้าเด็กหัวดื้อไม่เชื่อไซม่อนเลยแม้แต่น้อยชารอนพลันพูดขึ้น “พ่อของลูกไม่ได้รักแกอะไรแม่เลยจ่ะ พ่อเขาแค่...”เซบาสเตียนจ้องไปยังชารอนเพื่อรอคำตอบ“พ่อเขาแค่... พอดีว่าเรากำลังเล่นเกมกันอยู่น่ะ ใช่ พ่อกับแม่กำลังเล่น

ชารอนตกใจกับความจริงจังของไซม่อนไม่น้อย เธอถึงกับต้องควบคุมอารมณ์ของตัวเองที่เสียไปเมื่อครู่ให้กลับมามีสติอีกครั้ง เธอเพิ่งโต้เถียงกับโฮเวิร์ดต่อหน้าผู้บริหารบริษัท มันช่างน่าอายไม่น้อย!ชารอนกำหมัดแน่นและกัดริมฝีปาก แม้ว่าเธอจะยังรู้สึกโกรธและขุ่นเคือง แต่เธอก็ต้องหุบปากและเดินออกจากห้องไปอย่างเชื่อฟัง ชารอนต้องไม่ทำให้ตัวเองอับอายไปมากกว่านี้ ไซม่อนเผยสีหน้าเคร่งเครียด เขาแสร้งทำเป็นไม่มองชารอนในระหว่างที่เธอกำลังเดินออกไปเธอ แต่ทว่า ไซม่อนก็พลันชำเลืองมองชารอนจากด้านข้าง ดูเหมือนว่าชารอนจะมีสีหน้าลำบากใจทันทีที่เดินออกจากห้องไปโฮเวิร์ดเผยรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้า เขาไม่ได้พูดอะไรเลย เขาเชื่อฟังคำสั่งของไซม่อนและเดินออกจากห้องประชุมไปหลังจากชารอนชารอนเดินผ่านทางเดินและหอบหายใจอย่างโกรธเกรี้ยว ความโกรธในหัวใจของชารอนกำลังเดือดปะทุราวกับกำลังเผาเธอทั้งเป็น!เสียงฝีเท้าดังขึ้นราวกับมีคนวิ่งตามเธอมา หลังจากนั้น โฮเวิร์ดก็คว้าแขนชารอนเอาไว้และบังคับให้เธอหยุดทันทีที่ชารอนหันกลับมาและเห็นใบหน้าที่น่าขยะแขยงของโฮเวิร์ด เธอก็รีบสะบัดแขนออกจากเธอทันทีด้วยสีหน้าแห่งความรังเกียจ “ตอนนี้คุ