เมื่อเห็นหน้าเซบาสเตียนเต็มไปด้วยน้ำตา ดักลาสก็แทบอยากจะเช็ดออกแทน ดักลาสรักหลานชายคนนี้มาก บางที ดักลาสอาจเป็นคนเดียวที่สามารถลงโทษแซลลี่ได้ในเวลานี้ เมื่อดักลาสได้ยินคำพูดของเซบาสเตียน เขาขมวดคิ้วอย่างลึกล้ำ ดวงตาที่แก่ชราแต่สง่างามหันไปหาแซลลี่ น้ำเสียงของเขาล่ำลึกราวกับระฆังโบราณ “เธอทำร้ายเซบาสเตียนหรือเปล่า?” วันนี้ดักลาสรู้สึกไม่สบาย ดังนั้น เขาจึงพักผ่อนอยู่ในห้องโดยไม่ได้เล่นกับเซบาสเตียนเลย ถ้าแม่บ้านไม่วิ่งมาบอกเขาว่าหลานชายของเขาถูกน้ำร้อนลวก เขาก็คงไม่รู้เรื่องนี้ แซลลี่รู้สึกอึดอัดอย่างมากทันทีที่ถูกดักลาสจ้องมอง ณ จุดนี้ เธอจะทำอะไรได้อีกล่ะ? แซลลี่กัดฟันและสบตากับดักลาส เธอทำท่าทางเศร้าโศก “คุณปู่คะ หนูไม่ทำนะคะ หนูเพิ่งจะสูญเสียลูกไป หนูไม่รู้สึกอะไรเลยนอกจากความรักที่มีให้เด็กน้อยในตอนนี้ หนูจะทำร้ายเซบาสเตียนได้ยังไงกันล่ะคะ?” โฮเวิร์ดรู้สึกหายใจไม่ค่อยออก ทุกคนกำลังรังแกภรรยาของเขาอย่างโจ่งแจ้ง พวกเขาปฏิบัติต่อเขาเหมือนเป็นแค่อากาศเท่านั้น? “คุณปู่ครับ แซลลี่บอกผมแล้ว นี่เป็นความเข้าใจผิด เธอแค่อยากจะดื่มน้ำ จึงเทน้ำร้อนลงในแก้วบนโต๊ะเด็กคนนี้กลับเล่นซนแ

"พอได้แล้ว! ยังกล้าปฏิเสธอีกงั้นรึ? ดูเหมือนว่าฉันจะใจดีกับเธอเกินไปแล้วนะ อุตส่าห์อนุญาตให้มาอยู่บ้านเพื่อพักฟื้น แต่เธอกลับทำร้ายหลานชายของฉันแทน เขาเป็นแค่เด็กนะ กล้าทำอย่างนี้กับเขาได้ยังไงกัน? เธอเป็นผู้หญิงที่ร้ายกาจมากจริง ๆ!” ดักลาสรักเซบาสเตียนมาก เมื่อเห็นเขาถูกลวกเช่นนั้น ดักลาสก็แทบควบคุมความโกรธของตัวเองไม่ได้ “สำหรับเรื่องที่เธอตกบันได ฉันคงต้องกลับไปคิดใหม่แล้วสินะ ดูเหมือนว่าเธอจะมีปัญหาพอตัว เก็บกระเป๋าแล้วออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้เลย!” ดักลาสออกคำสั่งและขับไล่โดยไม่ลังเล จิตใจของแซลลี่ว่างเปล่าไปครู่หนึ่ง เธอเบิกตากว้างอย่างกะทันหัน หลังจากนั้น เธอก็ได้สติ “ไม่นะคะ คุณปู่ หนูผิดเอง หนูยอมรับความผิดพลาด หนูไม่ควรทำร้ายเซบาสเตียนแบบนั้น” เธอร้องไห้ออกมาอย่างขมขื่นและอ้อนวอน ดักลาสทำหน้าเยือกเย็นพูดกับแม่บ้านที่เพิ่งพาหมอมา "ช่วยเก็บของของทั้งคู่แล้วโยนทิ้งออกไปนอกประตูเดี๋ยวนี้!” “คุณปู่ครับ!” ในที่สุด โฮเวิร์ดก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป “แกเองก็ด้วย รีบพาเธอออกไปเดี๋ยวนี้เลย นายยังอยู่ในบ้านหลังนั้นได้อยู่ แต่ฉันขอห้ามผู้หญิงคนนี้เข้ามาอีก!” กล่าวอีกนัยหนึ่ง ดักลาสปฏิเ

ไซม่อนพักค้างคืนที่โรงพยาบาลโดยไม่ได้ออกไปไหน แม้ว่าเขาจะช่วยเหลืออะไรไม่ได้มาก แต่มันก็ยังดีกว่าปล่อยให้ชารอนดูแลลูกคนเดียวไซม่อนขอให้แฟรงกี้ส่งเอกสารที่ตนต้องจัดการเพื่อที่จะได้นั่งทำงานในห้องของเซบาสเตียนได้ พร้อมกับมองดูชารอนดูแลลูกไปด้วยตามที่เซบาสเตียนพูด ชารอนดูแลเขาตลอดทั้งคืน ชารอนทั้งเช็ดเหงื่อและเปลี่ยนผ้าเช็ดตัว เธอวัดอุณหภูมิร่างกายของเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วยความกลัวว่าลูกชายจะเป็นไข้อีก เซบาสเตียนรับประทานยาไปในตอนกลางคืนและนอนหลับสนิท ชารอนหันไปมองชายที่กำลังยุ่งอยู่กับเอกสารซึ่งนั่งอยู่ไม่ไกลนักเธอลุกขึ้นเดินไปหาไซม่อน “พักผ่อนบ้างนะคะ เดี๋ยวพรุ่งนี้คุณจะต้องหัวปั่นกับงานที่บริษัทอีก” เธอกล่าวอย่างแผ่วเบา ทว่า นี่เป็นห้องผู้ป่วยระดับพรีเมียม มันมีทั้งเตียงเสริมและโซฟา ดังนั้น ถ้าเหนื่อย เขาก็สามารถพักผ่อนได้ ไซม่อนเงยหน้าขึ้นมองชารอน ผมของเธอยุ่งเล็กน้อยเพราะเธอหมกหมุ่นอยู่กับการดูแลเซบาสเตียน แสงสว่างภายในห้องทำให้เกิดแสงสลัวบนเรือนร่างของเธอ ในตอนนี้ ชารอนกลายเป็นคุณแม่สุดอ่อนโยนไปแล้วถึงอย่างไร ไซม่อนเองก็สูญเสียแม่ไปทันทีที่เขาได้เกิดมา ดังนั้น เขาจึงไม่เคย

โฮเวิร์ดเผยรอยยิ้ม “ไม่เข้าใจหรือยังไงกัน? ผมกำลังบอกว่าลุงไซม่อนไม่เคยพูดถึงเรื่องการแต่งงานของเขาออกมาเลย สุดท้าย คุณเองก็ต้องหย่ากับเขาอยู่ดี และอีกไม่นาน คุณก็อาจถูกไล่ออกจากตระกูลแซคคารี่ด้วย” เขากล่าวโฮเวิร์ดหยุดพูดและมองชารอนด้วยสายตาแห่งความสงสาร “อย่ามาตกหลุมรักลุงไซม่อนเลย ไม่อย่างนั้น ชีวิตตุณพังแน่นอน” โฮเวิร์ดกล่าวชารอนครุ่นคิด โฮเวิร์ดกำลังจะสื่อว่าดักลาสจะเข้ามาขัดขวางการแต่งงานของพวกเขางั้นหรือ?“คุณไม่ต้องกังวลเรื่องของพวกเราหรอกค่ะ อย่างน้อยในตอนนี้ คุณลุงดักลาสก็ไม่ได้คัดค้านความสัมพันธ์ของเรา” ชารอนกล่าวอย่างฉุนเฉียว“ใครบอกคุณว่าเป็นคุณปู่กันล่ะ? คุณยังไม่เจอคนที่ผมพูดถึงเลย เธอน่ากลัวและสยดสยองกว่าคุณปู่มากเลยล่ะ ขนาดลุงไซม่อนยังไม่กล้าขัดกับคำพูดของเธอสักคำ” เขากล่าวชารอนขมวดคิ้ว ไซม่อนจะกลัวใครอีกล่ะ?"งั้นเหรอ? งั้นคนที่คุณพูดถึงคือใครกันล่ะ?”“อยากพบเธอมากเลยใช่ไหมล่ะ? ไม่ต้องห่วง ในอีกไม่นาน ผมเชื่อว่าคุณจะต้องได้พบเธอแน่ เธอคือผู้มีอำนาจสูงสุดของตระกูลแซคคารี่เลยล่ะ” เขากล่าวอย่างตั้งใจทันใดนั้น โทรศัพท์ของชารอนก็ดังขึ้น เธอกลับมามีสติและก้มมอง เ

“ลุงครับ พ่อครัวเป็นคนทำมื้อเที่ยงให้เหรอครับ? กลิ่นหอมมากเลย ผมเองก็ยังไม่ได้ทานข้าวกลางวันเลยด้วย ผมขอริซอตโต้สักชิ้นได้ไหม?” โฮเวิร์ดถามก่อนจะเดินไปนั่ง“ถ้าอยากกินนัก ก็กลับไปกินที่บ้านสิ” ไซม่อนกล่าวคำพูดอย่างเย็นชา เขาปฏิเสธทันทีโฮเวิร์ดชะงักระหว่างนั่งลง “ก็ได้ งั้นผมจะไม่ขัดจังหวะพวกคุณสองคน ไหน ๆ ผมก็อยู่คนเดียวแล้ว เดี๋ยวผมสั่งข้าวมาจากบ้านก็ได้” เขาบ่นโฮเวิร์ดจ้องไปที่ชารอนก่อนจะจากไป ถึงกระนั้น เธอก็ไม่ได้สนใจโฮเวิร์ดเลย ชารอนยังคงเพลิดเพลินกับอาหารกลางวันกับไซม่อนโฮเวิร์ดถึงกับต้องระงับความโกรธที่ลุกโชนอยู่ในหัวใจและหันหลังเดินจากไปอย่างรวดเร็ว ทันทีที่เขาปิดประตู รอยยิ้มบนใบหน้าของโฮเวิร์ดก็หายไปในทันทีในตอนแรก ชารอนรู้สึกหิวมาก แต่ทว่า หลังจากที่โฮเวิร์ดเข้ามา เธอก็ไม่รู้สึกอยากกินอีกต่อไปแล้ว เธอวางส้อมและช้อนลงหลังจากรับประทานอาหารได้ไม่เยอะ "ฉันอิ่มแล้วแหละ คุณกินต่อเลย” เธอกล่าวไซม่อนขมวดคิ้วทันทีที่สังเกตเห็นว่าชารอนแทบไม่ได้แตะรีซอตโต้เลย เธอกินไปแค่นิดเดียวเท่านั้น “ล้อกันเล่นหรือเปล่าเนี่ย? หรือคุณกำลังประหยัดเพราะกลัวว่าผมไม่มีเงินจ่ายค่าของกินพวกนี้ห