Ethan’s P.O.V. “Uy, boss Ethan! Ba’t hindi ka man lang nagsabing uuwi ka pala! Nakapaghanda sana ako nang mga paborito mo.” Nakangiting salubong sa kanya ni Tata Ambo, ang caretaker nang rest house nina Tiyo Berto niya.Kasalukuyang nagwawalis nang mga nagkalat na tuyong dahon sa harap nang bahay ang  matanda. Namataan kaagad nito ang paparating niyang sasakyan kaya tumigil na muna ito sa ginagawa. The old man immediately went straight to the driver’s side upang batiin siya. Kinuha na rin nito sa kanya ang dalang overnight bag na naglalaman nang ilang damit na gagamitin niya sa pananatili roon.“Pasensya na po, Tata Ambo. Biglaan po talaga itong pag-uwi ko, eh.” Nagmano na siya rito.Excited na pumalatak pa ito

Ethan’s P.O.V.   Dama niya ang matinding pananakit nang mga kalamnan habang unti-unting nagbabalik ang kanyang ulirat. He winced when he tried to make the slightest movement, at pakiramdam pa niya nang mga oras na iyon ay sasabog ang ulo niya sa sobrang sakit niyon. It was as if his head was continuously being drilled while his whole body was runover by a bulldozer. Sa labis nga na sakit niyon ay ni hindi niya maigalaw ang anumang parte nang kanyang katawan… let alone open his eyes…  But Ethan knew he needed to… na para bang may kung anong humihila sa kanyang gumising at bumangon na. Pero bakit? Ano bang nangyari sa kanya? Why was he in so much pain?  Even his eyelids felt like it weighed a ton, subalit dahil hindi na siya mapakali pa ay pinil

Ethan’s P.O.V.   Wala sa sariling humakbang na siya papasok nang silid. He felt his vision get blurry as he went near the altar. Pakiramdam niya nang mga oras na iyon ay wala siyang naririnig at nakikita kundi ang larawang iyon lang nang kaibigan pati na rin ang garapang nasa tabi niyon…  It can’t be…. This isn’t real…. Alec is alive… hindi siya patay. Kausap niya sa sarili.  Nang tuluyan na siyang nakarating sa harap ay tahimik niyang sinubukang abutin ang munting itim na porselanang pinaglalagakan nang abo nang kaibigan. But when the tip of his fingers touched the jar, he immediately withdraw his hands away from it, na para bang isang nagniningas na apoy iyon at ikakasunog niya kung matagal na maidadantay doon ang kanyang kamay. 

Ethan’s P.O.V.   “How well do you know this Jax Allego?” Tanong nang kanyang Uncle Matt habang naglalapag nang umuusok pang kape sa kanilang harapan. They were now safely inside Ethan’s condo at kasalukuyan silang nagbi-brainstorming para sa mga gagawing hakbang upang mahanap si Alessandro. Mayroon pang isang malaking mapang nakalatag sa center table upang mas maiging mapag-aralan ang mga lugar na possibleng kinaroroonan nang kaibigan. Nasabi na rin niya sa mga ito ang plano niyang kumuha nang mga tauhan sa labas nang Vontillon Corp. He, however, did not tell them about the letter Alec left for him, especially the riddle about the master key… “I don’t know the guy personally but I’ve heard about him and his agency. Magaling siya at pulido kung trumabaho. That goes for his men as well. Although his ag

Ethan’s P.O.V. Walang kahit anumang sensyales nang galak o pagkilala ang nakalarawan sa mukha nito nang magtama ang kanilang mga mata. Alessandro’s face remained contorted in rage as he looked around for a way to escape. Mas lalo pa itong nagpumiglas nang makita ang pagtanggal ni Kaloy sa takip nang munting syringe. “Ano ‘yan?! Anong gagawin niyo sa’ken?!”Ethan felt his heartbreak at the sight of him. The once glorified Alessandro Redentor Alfuego Vontillon, whose name was sought after both locally and internationally, now looked like a deer caught on headlights… lost and terrified… and with no memories of his past and present…. “Sir, excuse po…” Aniya nang isang babaen