Travis POVNapangiti ako ng mapait nang makaalis ako sa opisina ni Dahlia. Agad akong pumasok sa aking kotse at napasandal sa manibela. Sobrang sakit marinig ang mga salitang binitawan niya kanina ngunit kailangan kong tanggapin iyon dahil mas masakit pa rin ang mga ginawa ko noon kaysa sa kaniya. Alam ko may plano siyang saktan ako kaya ng madali itong magbago ng isip. Ngunit hindi ko na lamang iyon pinansin dahil wala naman akong magagawa gusto kong makilala at makasama ang aking mga anak. Hindi ko mapigilang umiyak o maging emosyonal kapag ang mga anak ko na ang pinag-uusapan. Masakit para sa akin na tinago sila ni Dahlia ng mahabang panahon ngunit hindi ko naman siya masisisi dahil sinaktan ko siya, naging masama akong asawa sa kaniya. Subalit lahat ng ginawa ko may rason. Hindi ko ginustong iwan siya, mahal na mahal ko siya sobra ngunit kailangan ako

Naka-receive ako ng text galing kay Travis na naroon na siya sa harap ng aming mansion ngunit pinagsawalang-bahala ko lamang ito. Bahala siyang maghintay riyan, narito pa ako sa kwarto at naliligo ang kambal naman ay naglalaro. Nag-ring ulit ang aking cellphone, tumatawag na ito ngunit hindi ko lamang pinnsin. Bahala siya riyan, alas tres ng usapan pupunta-punta ng alas dos. Naniwala naman agad sa akin na dapat alas dos ay narito na. Ngumiti ako at uminom ng wine. Marami pa akong gustong gawin kay Travis, na-e-excite na akong makitang nasasaktan siya. Simula pa lamang ngayon. May worst pa akong gagawin sa kaniya. Sunod naman ay si Emery, iyong bruha na iyon, hindi ko man lang nakikita. Natatakot sigurong makita ako, dapat lang na matakot siya ‘no. Tumunog naman ang aking telepono kaya nairita

Simula noong pumunta kami sa mall ay parating nasa mansiyon na si Travis. Siya na rin ang nagbabantay minsan sa dalawa kung wala ako at si Mary. Hindi naman kasi puwedeng si Manang na ang magbabantay sa kanila dahil sabi ko nga, matanda na si manang hindi na niya kayang mag-alaga sa dalawang kong makukulit na anak. Hindi ako makapaniwalang natitiis kong makipag-usap kay Travis kahit si Mary ay hindi rin makapaniwala. Noong umuwi kami galing mall ay hinatid pa kami nito sa mansiyon. Advice ko nga noon sa kaniya na kami na lang ang maghahatid sa kaniya dahil wala naman siyang dalang kotse. Mahirap ang byahe kapag naka-commute ngunit hindi siya pumayag. Nang makarating kami mansiyon, nakita nga kami ni Mary na kasama si Travis. Tuwang-tuwa naman ang kambal na ikuwento ang ginawa namin sa mall. Bago nga kami natulog ay nag-usap muna kami ni Mary.

Halo-halo ang aking emosyon at nararamdaman ngayon. Hindi ko alam kung tama ba ang nagawa ko kanina. Sobra akong nalungkot at nasaktan nang makitang nawalan ng malay ang ama ni Travis. I never planned that, ang plano ko lang naman ay saktan si Travis at Emery . Iparamdam sa kanila ang sakit na dinanas ko noon sa mga kamay nila. Agad akong inuwi ni John sa mansiyon dahil kukumustahin daw niya ang lagay ng ama ni Travis. Gusto ko sanang sumama ngunit hindi siya pumayag dahil baka magkagulo lamang doon. Ngayon ay nakatulala lamang ako sa aming terrace nagmumuni-muni, tulog pa ang kambal kaya walang nangungulit sa akin ngayon. “Penny for your thoughts?” Alam kong si Mary ang nagsalita kaya hindi na ako lumingon. Napahinga ako ng malalim at napapikit nang tumama ang malamig na hangin sa aking mukha. “I am now the owner of Monte Cristo Inc.” “Oh, kumusta naman? Bakit parang namromroblema ka riyan? Hindi ba dapat you have to celebrate?” tanong niya sa akin. 

Ilang araw na ang nakalipas noong bumisita ako sa hospital. Sobrang naging busy ako sa aking trabaho. Bumalik na rin sa pagbibisita si Travis sa aking kambal kaya masayang-masaya na naman ang aking mga anak. Masaya rin naman ako para sa kanila. Palaisipan pa rin sa akin na walang anak sina Emery at Travis. Gusto ko pang magtanong sana kay Travis ngunit nauunahan ako ng pride ko. Kaya nagpa-imbestiga na lamang ako. Hanggang ngayon ay hinihintay ko pa ang resulta. Ang naalala ko noon ay pinadaalhan ako ng wedding invitation ni Emery kaya alam ko rin na kasal sila pero nagulat lamang ako dahil suot-suot pa rin niya ang singsing namin noong kinasal kami. It’s really awkward talaga kapag nakikita ko iyon sa kamay niya. “Ms. Sofia,” tawag sa akin ng aking assistant sa intercom. “Yes?” tanong ko sa kaniya. “Papunta po riyan si Ms. Strella at gusto kang kausapin,” saad niya sa akin. “Sige, maghahanda na ako,” sagot ko sa kaniya. Mayamaya lamang ay dumating na s