ISLA’S POV “Saan ang toka mo bukas?” “Office works.” “I see. Same.” Napalingon ako kay Sasa dahil parang tumamlay ang kaniyang tono. Nandito siya ngayon sa bahay namin. Nakakapagtaka lang. Natutulog naman talaga siya dito kaso sobrang dalang lang. ‘Yong huling tulog niya dito, noong nalaman niyang may kapatid pala siya sa labas. That was three months ago. Siguro may iniisip na naman siya kaya siya nandito. Hihintayin ko lang siyang magsalita, katulad dati. Matapang ‘yan kaya kapag nag-open up na siya, isa lang ang ibig sabihin no’n, hindi na niya kayang sarilinin. Kasiya naman kami dito sa kama ko dahil hindi naman kami malapad pareho kaya sakto lang. Isang linggo na ang nakakalipas simula noong pumunta siya sa kapatid niya at noong last Friday, hindi siya pumunta. B

ISLA’S POV “What’s wrong? Kanina ka pa tahimik, ah. Hindi mob a gusto ‘yong mga pagkain?” “H-ha? Hindi, I mean, gusto ko.” Narinig ko ang malakas na buntong hininga niya kasabay ng pagbaba ng hawak niyang kutsara at tinidor. Kasalukuyan kasi kaming kumakain ng umagahan. Paggising ko kanina ay may Chef ng naghahanda sa table sa kusina. Siguro tinatamad na siyang magluto. Umalis din naman ‘yong Chef pagkatapos niya at naiwan na ulit kaming dalawa dito. Nagtataka nga ako kung hindi ba siya papasok sa opisina ngayon. “Is there something wrong?” tanong niya ulit. Napahinto ako sa pagnguya at napatulala sa kaniya. Kanina pa ako binabagabag ng isip ko. Para kasing narinig ko si Adam kagabi. Pero baka panaginip lang? Kasi siyempre ‘di ba? Napakaimposible naman ‘yon. Para kasing totoong nangyari at parang

ISLA’S POV “Magbihis kayo, pupunta tayo sa hospital.” Pagdating na pagdating ko sa bahay ay ‘yan agad ang sinabi ko sa mga kapatid kong abala sa panonood ng cartoons. Nagtinginan silang kambal at mabilis pa sa alas kwatrong pinatay ang TV at saka pumasok sa kanilang kwarto. Napailing ako at natawa. “Dahan-dahan lang kayo at baka madulas kayo. Hay nako!” Umupos ako sa maliit na sofa sa sala at isinandal ang ulo. Hanggang ngayon ay hindi pa rin ako makapaniwalang gising na sina Mama at Papa. Hindi ko maipaliwanag ‘yong kaligayahang nararamdaman ko ngayon sa mga nangyayari… na sa sobrang saya may pakiramdam ka na baka bawiin agad. Na huwag naman sana. Ang sabi ni Doc. Rafael ay sobrang unexpected ‘yong pagkagising ni Mama, iyong tipong wala daw pasabi o mga symptoms na malapit na siyang magising

THIRD PERSON’S POV “Wala pa bang balita sa private investigator?” Niluwagan niya ang suot na necktie at uminom ang lalaki sa hawak na baso na may lamang kaunting alak. Kakatapos ng meeting niya sa isang malaking kliyente ng kompanya. Nagkibit balikat ang lalaking kaharap niya. “Wala pang balita, hindi pa siya tumatawag ulit,” sagot nito sa kaniyang amo. Sabay silang napakunot noo. Nagtataka sila kung bakit natagalan ang private investigator samantalang isa lang namang ordinaryong tao ‘yong pinaiimbestihan nila. Napatulala ang lalaki habang hawak-hawak ang baso sa kanang kamay nito at tila malalim ang kaniyang iniisip. Nagulat ang sekretarya nang biglang tumayo ang kaniyang amo. Mukhang alam niya na ang susunod na sasabihin ng lalaki. “Let’s go.” At dah

ISLA'S POV "Isla, saan mo nakilala 'yon? Gaano na kayo katagal no'n? Gaano mo na kakilala 'yon?" Napahinto ako sa pagtipa sa laptop ko nang marinig ko ang tinig ni Mama na nang-uusisa. Naging sunod-sunod pa ang kaniyang mga tanong. Halos kakaalis lang ni Tobias dito sa kwarto at nilabas ko na agad ang laptop ko dahil sigurado akong gigisahin na naman ako ni Mama at ito na nga, tama ang hinala ko.  Ramdam ko ang pagkabog nang malakas ng puso ko. Sabi ko na nga ba hindi na naman ako titigilan ni Mama. Kaya sobrang kinakabahan din ako na biglang dumating si Tobias dito ay sobrang istrikta talaga ni Mama. Hindi ko alam kung ano ang isasagot ko.  Hindi ko pwedeng sa club kami nagkakilala at mas lalong hindi ko pwedeng sabihin ang tunay na dahilan kung paano kami nagkakilala ni Tobias. Buti kay Papa ay ayos lang sa kaniya 'tong mga ganito. Si Mama talaga