ISLA'S POV "Oh my gosh! This is so interesting!" At nasundan na naman nang malakas na tawa habang nagpupunas ng luba sa gilid ng mga mata niya. "I have never laughed like this in my entire life, ngayon lang!"  Lahat kami ay nakakunot ang noo, maski si Sebastian na kasama niya ay nagtataka sa inaasta ni Ms. Amiah.  Nanatili naman akong nakayakap kay Adam na nakasiksik pa rin sa akin. Buti na lang talaga at hindi na ibinalik sa amin 'yong mga tali kaya malaya naming mahawakan ang isa't-isa.  Muli na namang napatigil si Ms. Amiah sa pagtawa at hingal na hingal.  Parang kanina lang ay sobra kung makasigaw at magalit, ngayon naman sobra kung makatawa.  Ibang-iba siya no'ng una kong nakita, akala ko ay sobrang bait at hinhin niyang tao.  Nabaitan talaga ako sa kaniya no'n, sinabi ko pa nga kay Tobias eh. 

ISLA'S POV Anong… ano 'yon?  Diretso ang kaniyang mga mata sa akin habang ginagawa ang bagay na 'yon. Tinitignan niya kung ano ang magiging reaction ko.  Kita ko ang hirap sa ginagawa niya na para bang ayaw niya nang ituloy.  Nangilid ang mga luha niya bago siya yumuko at muli ay may tinanggal na naman siya sa mata niya na kung anong bagay.  Kung ano 'yon ay hindi ko alam.  Ni hindi ko alam kung ano 'yong mga tinatanggal niya.  Nang tuluyan na niyang matanggal 'yon ay unti-unti na siyang nag-angat ng mukha.  Contact lense… contact lense 'yong tinanggal niya.  Iyong mga matang 'yon, kulay kapeng mga mata, na isa sa mga paborito ko.  Tobias…. Unti-unti rin ay para akong pinagbabagsakan lupa.&n

THIRD PERSON'S POV Inilipat na sa Martin Hospital sina Tobias at Isla. Pagkatapos maoperahan si Tobias ay pinalipat siya sa hospital na pagmamay-ari niya at dahil na rin sa utos ng Daddy ni Tobias na labis ang galit na nadarama sa nangyari.  Si Isla naman ay hindi pa rin nagigising hanggang ngayon.  Saktong araw naman ng paglabas ng hospital ng mga magulang ni Isla nang mabalitaan nila ang nangyari sa kanilang anak.  Sobrang nagulat sila dahil wala man lang silang kaalam-alam sa mga nangyayari sa kanilang anak na si Isla.  Nagulat na lang sila nang sabihin sa kanila ng isang nurse na naka-admit rin ang anak nila sa hospital. Dahil madalas si Isla sa hospital ay nakilala na rin siya ng ibang nurse and staffs ng hospital.  Kaya naman hindi sila natuloy sa pag-uwi at dumiretso sa room ng anak nila.  Nagulat pa s

ISLA'S POV "Sabi ng doctor ay pwede ka na raw lumabas ngayon, anak." Ramdam ko ang titig ni Mama at Papa sa akin kaya naman lumingon ako kay Mama at tumango sa kaniya ng bahagya. "At saka, nga pala p-pumunta ako kahapon sa cashier at ang sabi nila ay bayad na daw lahat ng gastusin. Tinanong ko kung sino ang nagbayad ay anonymous daw," puno ng pagtataka na wika ni Mama.  Pati ako ay napakunot ng noo dahil 'yong gumagawa ng gano'n sa akin noon ay tulog at nakahiga rin dito sa hospital. "At dahil ayaw naman sabihin no'ng cashier kahit anong pilit ko ay hinayaan ko na lang din. Nag-iwan na lang ako ng sulat at pinabigay ko," dagdag ni Mama. Nagkibit balikat si Mama habang nag-aayos ng mga gamit namin para makauwi na kami.  Nag-iwas ako ng tingin sa kanila nang maalala ang pag-iyak ko kahapon sa kanila. Hindi ko lang napigilan ang sarili ko. Halo-halo na 'yong mga nararamdam

ISLA'S POV Pabigat nang pabigat 'tong nararamdaman ko. Ni hindi ko matagalan na titigan siya sa mata.  Parang pinipiga 'tong puso ko. Ramdam ko ang kirot at sakit nito. Nanunuot 'yong sakit at pinapahirapan ako nitong huminga.  "So, alam mo?" ulit na tanong ko sa kaniya. Nanginig siya at namutla. Hindi ko alam kung dahil sa gulat o dahil sa sugat niyang dumudugo na naman ngayon.  "Isla, h-hindi… a-akala ko g-gumagawa lang siya ng k-kwento."  Napakunot noo ako at agad na nagsalubong ang mga kilay ko.  "Alam mo pero hindi mo na naman sinabi? Mas pinili mo na namang magsinungaling?" nanggigigil na usal ko sa kaniya. "Ano pa, Adam? Ano pa ang hindi mo nasasabi sa akin?"  "Adam? S-sinong? A-anong ibig mong sabihin, Isla?"  Nalipat ang tingin ko kay Mama. Wala n