Chapter 80   Puting kisame sa harapan ko.  Isang sofa chair sa kaliwa. Drawers at isang pintuan sa kanan. 'Yon ang mga bagay na napagmulatan ng mga mata ko. Tila bago ang mga detalye na iyon sa paningin ko. Muling idineretso ko ang aking mga mata sa unahan, puting kisame talaga.  Ilang beses kong iminulat at isinara ang pares na mata ko. Para kasing may nakabara na kung ano ro'n, nanlalabo ang aking paningin. Kinapa ko ang parteng iyon kaya nalaman ko'ng mamamasa-masa pala ang aking mata.  Umiyak ako? Inilinga ko ang paningin sa aking sarili, suot ko pa rin ang magandang gown na kulay pink. Inibaba ko ang aking mga paa sa papag at binalak na lumabas na nang biglang nanikip ang aking dibdib. Napasapo ako ro'n, kasabay nang masakit na pakiramdam ay ang pagpasok ang iba't-ibang senaryo sa utak ko.

 Kuliglig na lang ang maririnig na ingay sa paligid ng Tenement. Walang buwan at tanging mga ilaw na gawa ng kamay ng mga normal na tao lang nag nagsisilbing liwanag sa kapaligiran. Malamig na hangin ang yumayakap sa katawan ni Felicity. Magmula nang maupo siya sa swing na 'yon ay hindi pa rin siya tumatayo. Ni hindi niya rin ginalaw ang pagkain na dinala nina Victoria at Cindie para sa kaniya.Okupado pa rin ang isipan niya ng mga nakaganapang hindi niya nakontrol na makapasok sa kaniyang sistema. Kung ikukuwento niya ang ganitong nangyari sa kaniya paniguradong tatawagin lang siyang baliw. Subalit ano'ng magagawa niya? Narito siya sa mundo kung saan ang mga kakatwang bagay at may possibilidad na mangyari. "Felicity." Biglang bumalik sa kaniyang ulirat si Felicity nang marinig ang bises na 'yon.Dahil sa nakaupo siya'y kinailangan pa niyang iangat ang tingin upang mabigyan ng sagot ang tumawag sa kaniya.&

 Wala akong lakas para tumayo at magdiwang sa balitang makaaalis na ako sa Tenement. Nakasubsob ang mukha ko sa lamesang antique habang nilalaro ang ballpen sa kaliwa ko kamay. 'Ba't hindi ko magawang tuluyang maging masaya?'Naalaala ko lahat-lahat nang nangyari sa akin sa lugar na 'to. Simula noong unang araw ko bilang isang landowner, hanggang sa nagsidating pa isa-isa ang mga tenants ko. Ang mga unang taon ay hindi naging maganda para sa akin. Punong-puno pa ako ng takot at resentment sa ginawa kong pagpirma sa titulo nang pangangalaga sa Tenement. Ilang beses akong nagtago at pinilit na makaalis sa lugar na 'to ngunit hindi ko magawa. Halos araw-araw kong ina-abandona ang paupahan pero sasapit parati ang umaga na makikita ko ang aking sarili na nasa paligid ng Tenement. Sumpa na nga ata ito para sa akin, kailangan kong tanggapin na mananatili ako sa lugar sa loob ng mahigit tatlong daang taon.Nagkaroon ako ng na

Chapter 86    "Carley Constantine," bungad ko sa babaeng nakasuot ng puting uniporme. Isa siyang nars sa naturang Ospital. Nasa normal na mundo ako kaya kailangan kong umakto na isa sa kanila.  "Room 45 po, ngunit bawal po ang bisita-"  Hindi ko na siya pinatapos pa, mabilis akong nagtungo sa kuwartong sinabi niya. Pinindot ko ang up button ng elevator, pagkapasok ay ang eight naman na numeric ang pinindot ko.  Hindi ako kaagad nakaakyat dahil sa dami ng mga lumalabas at pumapasok, hanggang sa tumigil ang elevator sa ikapitong palapag. Isang palapag na lang bago ang silid na pupuntahan ko.  

 "Ibabalik ko ang oras, isang oras bago ang aksidente na naganap upang makapaghanda. Hindi ko mababago ang lahat ngunit maililigtas si Carley, kaya sana'y makipagtulungan ka sa akin." Hawak ko pa rin siya habang nakasalampak sa lupa.  "Ngayon kung pumapayag ka, nariyan ang lagusan pabalik bago ang aksidente namin," aniya. Nilingon ko ang kortang bilog sa harapan namin. Mula rito'y naaaniag ko nga ang ibang imahe mula sa bungabga nang naturang lagusan. Malabo iyon, at magulo sa mata.  "Kuhain mo siya bago kami salpukin ng malaking truck." Malaking truck? Ano'ng sinasabi niya, hindi naman sila nabundol ng kahit na ano. Bumangga sila sa poste, masyadong malakas ang impact no'n kaya matindi rin ang epekto kay Carley.  "Maiintindihan mo rin kapag napunta ka na roon. Sige na, umalis ka na. Darating ang konseho rito upang dakpin ka. Ako na ang bahala."