Inilabas ko ang mga oil pastels ko at iba pang mga gamit. Gusto ko lang gumuhit ngayon, ayoko munang asikasuhin ang pag-a-apply ng bagong trabaho. Tutal, may in-apply-an ako kahapon at na-initial interview na ako. Hihintayin ko na lang muna siguro iyon kung tatawag hanggang sa susunod na linggo. Sa ngayon ay sumasapat pa naman ang mga naipon ko para sa mga gastusin namin ni Mama sa araw-araw. Tama si Chanel. Pagbibigyan ko muna ang sarili ko ngayon. Ayoko muna mag-isip ng kung anu-ano. Kaso, nang hugutin ko ang sketch pad ko, dinalaw na naman ako ng kalungkutan. Nakita ko kasi iyong sketch ng mukha ni Maui, na hindi ko pa natatapos. Mabagal akong gumawa kasi hindi ko talaga forte ang pag-guhit ng mukha ng tao. Balak ko sana iyon ibigay sa kanya sa unang anibersaryo namin. Siguro sa panahong iyon ay na-perpekto ko na ang paggawa. Pero hindi na nga rin mangyayari iyon. Parang gusto ko tuloy magpakalayu-layo. Umuwi kaya muna ako sa probinsya namin? Bakasyon lang. Para

Talaga Sir? Business trip po? Ang dami kong gustong itanong pero hindi ko naman kasi sigurado kung okay ba kami talaga. Baka mamaya, nagpapaka-kaswal ako pero hindi naman pala niya gusto ng ganoon. Yeah. But not here. Dito lang kasi ang connecting flight ko. If you're busy or at work, it's fine. I just got a couple of hours anyway. Magkasunod na naging menasahe niya. Tama siya, nasa trabaho pa ako sa mga oras na ito. Pero nais ko rin siyang puntahan bilang respeto na rin sa kanya, dahil dati ko siyang boss. Saka siya na mismo ang nag-message sa akin na narito siya. "Ms. Florence, Mr. Kadir is calling us." Nasa kalagitnaan pa ako ng pag-iisip nang lapitan ako ni Indah. Siya ang Indonesian na kasama namin sa team. Nag-angat ako ng tingin. "All of us," dagdag pa niya. Ang sinasabi niyang Mr. Kadir ay ang aming Project Manager. "In the conference room?" tanong ko. "Yes." Tumango siya. "Okay, will follow. Thank you, Indah." Ngumiti ako. Nginitian

"Hindi po ako sigurado kung puwede 'yan dito," sabi ko. Kapag lumalabas kami nila Ate Aira ay grupo lagi, bagamat ang ilan sa mga kasama namin ay magjo-jowa talaga. Hindi nga lang puwedeng ipahalata dahil hindi katanggap-tanggap sa lugar na ito ang Public Display of Affection o PDA. Kahit holding hands ay bawal. "Kailan ka ba kasi uuwi ng Pilipinas?" tanong niya. "Next year pa po," sagot ko naman. "Sa 'kin ka na umuwi," pagkasabi noon ay ngumiti siya ng matamis. "Ha?" gulat na tugon ko. "Ayaw mo pa rin sa 'kin?" Nalukot ang mukha niya ngunit mukhang biro lang naman. "'Wag mong sabihing si Maui pa rin ang mahal mo? Wala ka nang pag-asa do'n." "Pumunta po kayo dito para lang ipamukha sa akin 'yan?" Bilang ganti, kunwari ay sinungitan ko naman siya. Sumeryoso siya at tumingin ng diretso sa aking mga mata. "Oo, saka para sabihin na sana, ngayon, ako naman ang piliin mo."Nagpatuloy siya, "Mukha pa namang may gusto sa 'yo 'yong boss mong Indian. Ang sama ng tingin sa

(This part of the story is told through Maui's perspective/point-of-view (POV).) "Ahh, M-maui, may ibibigay pala sana ako sa 'yo." May iniabot si Florence sa akin. It was wrapped in a parchment paper with a thin red ribbon to bind the wrapper. "What's this?" I asked while unwrapping what she gave me. It is an unfinished sketch of my face in charcoal pencil, enclosed in a wooden frame. I easily recognized that it was me despite the fact that some parts are not shaded yet. "Ibibigay ko sana sa 'yo 'yan sa 1st anniversary natin," paliwanag niya. "Kaso.. k-kaso hindi na umabot. Kaya hindi ko na tinapos. Ayoko namang itapon, pero ayoko na ring itago. Kung.. kung gusto mong tapusin, o may kilala kang puwedeng magdugtong, ipagawa mo na lang siguro. O i-dispose mo na lang. Ang importante ay maibigay ko 'yan sa 'yo." "No, I won't dispose this, definitely. But I will keep it this way." I smiled. This will be a very good reminder of our relationship. Seems unfinished, yet there's

"Naku po, ito na naman ang chopper na 'to." Napa-antanda ako ng krus nang makita ang sasakyang-panghimpapawid na iyon. Narinig ko ang mahinang pagtawa ni Sir Frank dahil sa reaksiyon ko. "Sige, sa'n mo mas gustong sumakay? Diyan o sa 'kin?" "Ano po?" Nanlalaki ang mga matang napalingon ako sa kanya. "Wala. Sabi ko, I love you." Kinindatan niya ako. "Come on, get inside now." Inalalayan niya ako upang makasampa sa chopper. Tapos ay sumunod na rin siya at naupo sa tabi ko. Napahugot ako ng malalim na paghinga nang magsimulang suma-himpapawid ang chopper. Life is short to live in fear. Pumasok sa isip ko ang sinabi ni Maui noong nag-usap kami. Napagtanto ko na hindi lang iyon sa pag-ibig maaaring i-apply kundi sa lahat ng aspeto ng buhay. "Close your eyes if you don't wanna see it," mahinang sabi ni Sir Frank sa likod ko. Nakatingin kasi ako sa kabilang direksyon, tinatanaw ang bughaw na langit at mga ulap. Umayos ako ng upo at tumingin sa kanya. "Maganda na