Nagtaka si Adrian kung bakit si Josie ang pumasok sa kanyang opisina upang maghatid ng mga papeles na kanyang pipirmahan. Nagsalubong ang kanyang kilay habang nakatingin sa babaeng papalapit sa kanya. "What kind of look is that?" puna sa kanya ni Josie.Nakatukod ang kanyang mga siko sa mesa habang nilaro-laro ng mga daliri n'ya ang mamahaling pen na hawak. "Bakit ikaw ang nagdala niyan Josie? Where's Luna?" tanong n'ya rito. Kanina lang ay nakita n'ya ito sa labas.Napabuga ng hangin si Josie saka inilapag ang files sa mesa niya. "Ano ba kasi ang problema ninyong dalawa! Kanina'y kumatok na siya sa pintuan mo, ngunit biglang itinulos sa kinatayuan at namutla saka lumapit sa akin at iniabot ito, sabi magbabanyo muna s'ya. Hindi ko na kayo maintindihang dalawa Sir Adrian. Bakit parang malungkot ang kanyang mukha kanina. May ginawa ka ba sa kanya?"Nagulat si Adrian sa narinig. Napatingin s'ya sa pintuan. 'Hindi kaya n'ya narinig ang pinag-usapan namin ni Nikko?' naisip n'ya.W

"What are you doing here?"Biglang nalukot ang kanyang mukha nang makita ang lalaking papalapit sa kanya. "I want to know if you're fine. C'mon, babe, I'm here because I missed you. I want to take care of you. Masama ba yun? Give me another chance, please?"Kung hindi lang mahina ang katawan niya siguradong mabilis pa sa pagong ang hakbang niya palabas ng kwarto upang makalayo sa asungot na'to.Tumayo siya mula sa hospital bed, upang ayusin ang damit at buhok. Mabilis na lumapit si Nolan sa kanya at hinawakan ang kanyang siko upang alalayan siya. "Please remove your hand, Mr. Magno!" mariing utos niya rito. Agad naman nitong inalis ang kamay nitong nakahawak sa siko niya. "I'm sorry." Wala na siyang inaksayang sandali. Mabilis niyang kinuha ang kanyang sling bag na nakapatong sa ibabaw ng mesa at nagmamadaling lumabas ng kwarto. Mabilis namang sumunod sa likuran niya si Nolan. Binalingan niya ito dahil sa para itong kabute na biglang sumusulpot at naalibadbaran na siya sa

Pag-upo palang ni Luna ay para ng bumaliktad ang kanyang sikmura. Inaasahan na niyang mangyari iyon, dahil alam niya kung ano ang pagkain nito dahil siya ang nag-order nito mula sa paborito nitong Italian Restaurant. She hate the smell of tomato paste. "Can you serve me my food, Luna?" Napatingin siya rito. Nag-atubiling sundin ang utos nito. Ngunit sa huli sinunod niya rin upang makakaalis na siya roon. Nang mabuksan niya ang disposable plastic box na lagayan ng pagkain ay halos pigil ang kanyang hininga. Hindi siya nakatiis, kinuha niya ang panyo ni Adrian na nakapatong sa mesa at itinakip sa kanyang ilong saka nagmamadaling inilapit sa harapan nito ang box maging ang nakabalot na kutsara't tinidor maging ang tissue. Halatang nagtaka si Adrian sa ginawi niya. "What do you think you are doing? Nandidiri ka ba sa pagkain ko?" singhal nito sa kanya sabay hablot ng panyo sa kanyang kamay na itinabon niya sa kanyang ilong. Hindi na napigilan pa ni Luna ang kanyang sikmura. Agad

Nagtatakang nilapitan siya ng kanyang mga magulang. Napatingin siya sa kanyang ina nang hawakan nito ang kanyang braso. "What's wrong, son?" nag-aalalang tanong nito sa kanya. Hinarap niya ito. Nakita niya ang labis na pag-aalala sa mga mata nito, ang balak niya sanang sisihin ito sa lahat ay naudlot. Ipinikit niya ang kanyang mga mata at pinisil ang pagitan nito. Isang buntong-hininga ang kanyang pinakawalan bago muling nagsalita. "Bad news, mom." matipid niyang sagot. Tinapik siya sa balikat ng kanyang ama. "Are you okay, son? Parang may bumabagabag saiyo." "She left, dad. Maybe, I need to leave now. Baka sakaling maabutan ko pa siya. Bye, mom, dad!" dahan-dahan na siyang humakbang sa direksyon ng short cut na daan mula sa garden patungo sa malaking gate ng kanilang bahay. Naiwan sina Jenny at Dennis na walang imikan sa garden. --Balisa si Josie nang maabutan niya ito sa cubicle nito. Nagpalakad-lakad ito sa harap ng mesa. Agad niyang namataan ang papel sa mesa nito

4 years laterMamasa-masa pa ang kapaligiran dahil sa magdamag na ulan. Parang tinatamad na maligo si Luna sa likuran ng bahay. Kung hindi lang dahil sa trabaho siguro makikita mo pa rin siya sa higaan ng mga oras na iyon. Kasabay ang malamig na ihip ng hangin sa bukid ay ang lamig na galing sa makapal na fogs na bumalot sa paligid. Kaya ang inaantok pa na si Luna ay nakaupo pa rin sa harapan ng lumang poso habang nagtatalo ang isip kung maliligo ba o hindi. Kasalanan talaga ng kanyang kaibigan kung bakit s'ya tinatamad bumangon ngayon. Nag-aalburutong sigaw ng kanyang isipan. "Sus maryosep na batang 'to. Alam mong napakalamig pipilitin mong maligo. Hindi naman siguro matsutsuge ang mga makakasalamuha mo kung wala kang ligo ngayong araw. Maghilamos kalang at maghugas para hindi ka ma-late sa trabaho." nagulat s'ya sa maagang sermon sa kanya ng kanyang lola Sonia. Naabutan kasi siya nitong yakap-yakap ang kanyang dalawang tuhod habang nakatitig sa kawalan. "Lola naman, kumukuha la