Kaba at takot pa rin ang gumagapang sa puso ko. Hindi ko alam kung tama ang naging decision ko?Pero wala na dapat akong ipag-alala. Hindi namam siguro mali ang decision ko na mahalin si Jared.Ang tangi kong magagawa ay sundin ang puso ko. Alam kong hindi ako lulukuhin ni Jared. Alam kong tapat siya sa akin.Sa paglipas ng mga panahon. Matutunan ko na rin na mahalin niya. Pagbigyan ang puso niyang uhaw sa pag-ibig."Uho! Uho!" napaubo si Lenlyn habang sinusubuan ko siya ng lugaw. Nakaupo lamang siya.Masama kasi ang pakiramdam ng batang ito. Hindi ko alam. Inaatake na naman siya ng kaniyang hika. May lagnat din siya.Pag-aalala ang tangi kong nararamdaman kay Lenlyn. Ang lungkot kasi ng anak ko ngayon.Matapos ko siyang subuan. Pinainom ko na siya ng tubig at pagkatapos gamot. Tsaka pinahiga ko na siya.Ang dating masiyahing kong anak. Ngayon ay may nararamdaman. Hindi ako mapakali. Nag-aalala ako."Anak! Lenlyn! Magwowork muna si nanay ha! Dito ka muna kay Tita Joy mo!"Tumango na n

Ang pagkawala ni Jared ay nagsilbi itong malagim na bangungot sa akin. The coldest memories I had ever with him.Hindi ako makapaniwala na biglang naglaho ang matatamis na sandali. Isang iglap lamang pala iyon.Masakit tanggapin pero iyon ang totoo. Wala na ang taong inakala kong sasamahan ako hanggang dulo."Jullian! Uuwi muna ako sa bahay saglit ha!" paalam ni Tita Joy, malungkot lamang ang kaniyang boses.Alam kong nalulungkot siya dahil sa kalagayan ni Lenlyn. Alam kong hindi rin si Tita Joy mapalagay.Ang totoo niyan nandito kami sa hospital dahil naconfined dito si Lenlyn. Hindi ko akalain na madadala namin dito si Lenlyn.Inatake na naman kasi siya ng hika. Hindi ko alam kung bakit palagi na lang itong nangyayari sa kaniya? "Sige po Tita Joy! Bumalik lang po kayo kaagad ha!" pakiusap ko sa kaniya."Oo naman. Titingnan ko lang sa bahay at magbibihis lang ako.""Sige po!" at lumabas na si tita Joy ng hospital. Nagpapasalamat ako sa kaniya dahil sinamahan niya ako rito sa hospita

After few days. All things flowed well."Oh welcome back! Pumupunta ka pa rin dito?" tanong sa akin ni Kris. Ang kabit ni David."Hindi ko rin akalain na nandito ka rin?" pahalang kong sagot sa kaniya.Tumaray ang mga pilik mata niya sabay pag-ikot ng dalawang mga mata niya."Promise kabit lang yan pero grabe ang tara ha!" pag-iinarte ko.Napabuntong hininga siya nang malakas. Tila ikina-stressed niya ang sinabi ko.Siguro hindi naman masama kung sasabihin ko iyon dahil totoo naman. Kabit lang talaga siya ni David."Kailan mo ba kami tatantanan ni David?" pagtataray na tanong niya sa akin. Ano daw? "For your info.. Nandito ako para sa anak namin. Kay Lenlyn. Ikaw nandito ka para kanino?" mataray kong tanong sa kaniya."Baka nakakalimutan mo? Remember! Magkasosyo kami ni David pagdating sa kompanya. Kaya nandito ako para sa kompanya at kay David." high-pitched niyang sabi. Hindi na nahiya sa balat niya."Magkasosyo sa business?" pagtaray ko. Napabuntong hininga ako nang maluwag.Pupu

Maingat kong inaayos ang damit ni Lenlyn. Uuwi kasi kami sa amin. Kay Tita Joy. Matapos kong ayusin ang damit ni Lenlyn ay tumayo na ako."Ang ganda talaga ng prinsesa ko.""Matagal na po nay. Mana po kasi sa inyo." birong sagot ni Lenlyn sa akin. Nilingon naman ni Lenlyn ang kaniyang daddy David. Nakatayo lamang si David sa harap namin.Bahagya naman umupo si David sa harapan ni Lenlyn. Para magpantay ang kanilang mga mata."Ihahatid ko na kayo ng mommy mo anak bago ako pumunta ng kompanya." pinisil naman ni David ang malambot na pisngi ni Lenlyn.Nakangiti lamamg si David habang nakatingin sa mga mata ni Lenlyn."Salamat po daddy!" malambing na tugon ni Lenlyn sa kaniyang ama.Hinalikan naman ni David si Lenlyn sa kaniyang noo. Pagkatapos ay niyakap niya ito.Matapos silang magyakap. Tumayo na si David at hinarap ako."Tayo na hon. Baka kasi ma-late pa ako sa kompanya mamaya." sabi sa akin ni David sabay halik sa pinsgi ko.Sa paglipas ng mga oras. Ang David na nakilala ko noon ay

Halos matuyo ang mga mata ko dahil sa labis na pagbubos ng aking mga luha. Walang katapusan at walang pigil ang pagbagsak nito na parang ulan.Ang sakit sa dibdib na nararamdaman ko ay nagbibigay ito sa akin ng pagkadismaya.Hindi ko maiwasan mapaiyak araw araw. Eight months na ang nakalipas pero kapag naalala ko ang ngiti ni Lenlyn. Kusang bumubuhos ang luha ko na wala sa oras.Palagi na lang akong umiiyak nang mawala siya. Para akong mabaliw dahil sa hinahanap ko siya.Palagi ko siyang napapanaginipan. Ang iniwan niyang mga alaala ay siyang gumugulo sa aking diwa.Ang pinakamamahal kong anak ay hindi ko na mahahawakan. Hindi ko na masisilayan ang kaniyang mga ngiti sa kaniyang pagsalubong sa akin. Hindi ko na mahahaplos ang kaniyang buhok.Wala na akong tatawagin na Lenlyn. Wala nang mangungulit sa akin na pasalubong ko Nay. Wala nang maglalambing sa akin.Naalala ko ang mga sandaling ipinanganak ko siya. Sobrang saya ko ng mga sandaling iyon. Mga sandaling puno ng saya ang aking mga