"Ako na lang ang barilin mo Alex!"Nanlaki sa kuryusidad ang mga mata ni Alex. Marahan siyang napalunok sa gulat.Hindi siya makapaniwalang ipagtatanggol ko si Edward kahit buhay ko ang kapalit. Handa kong ibuhis ang buhay ko para sa taong pinakamamahal ko.Nanginginig ang mga kamay ni Alex sa paghawak ng baril. Hindi niya ako kayang barilin. Hindi niya kayang pakawalan ang baril na hawak niya.Alam kong pagmamahal ang kahinaan ng puso niya. Alam kong pagmamahal ang nararamdaman niya sa akin.Alam kong hindi pa siya nakalimot sa mga alaalang pinagsaluhan namin. Sa mga nananabik na mga sandaling magkasama kami.Alam kong minsan na niya akong minahal. Naging parte na ako ng buo niyang pagkatao.Hanggang ngayon nasasaktan parin siya. Nahihirapan at nagdurusa. Baliw ang puso niya pagdating sa pagmamahal."Alex! Alex please! Makinig ka sa akin kahit sandali lang! Makukulong ka kapag nakapatay ka! Alex ayaw kong mangyari iyon! Hindi ko kayang mawala ka!"Desperadang lamang si Amelia. Hanggan

Amelia's POV"What the fuck Amelia? Are you out of mind para gawin iyon? Nasisiraan ka na ba talaga?"Kasalukuyang nagwawala si Alex. Hindi niya makontrol ang kaniyang sarili na hindi bumitaw ng nakakasugat na mga salita.Parang dinabog ang puso ko ng kirot. Hindi makatarungang tanggapin ang mga katagang iyon.Habang tumatagal ang pagsasamahal namin ni Alex. Nakikita ko unti-unti ang reyalidad sa buhay namin. Masakit yakapin.Malungkot akong lumingon kay Briana. Marahan kong kinuha ang kaniyang mga kamay. Malamig lamang ang mga ito."Sige na anak. Iwan mo na kami ng Daddy mo! Bumihis ka na! Ako na ang bahala sa kaniya! Kakausapin ko siya, okay!" Hindi mapakali si Briana sa harapan ko. Gusto niyang lapitan si Alex at pakalmahin. Sobra siyang nag-aalala.Nanginginig siya dahil sa lamig. Basang-basa ang kaniyang katawan ng ulan. Hindi ko maiwasan makaramdam ng awa sa kaniya.Mabuti na lang wala na ang pamilyang Monteverde sa labas. Dahil kung hindi, magkamatayan si Alex at Edward. Hind

Iniwan ko na lamang si Edward nang mga sandaling iyon. Nadudurog ang puso ko sa sakit.Napaupo ako sa sofa nang pumasok ako ng salas. Humahagulhol lamang ako sa pag-iyak. Hindi ko kayang awatin ang mga luha ko.Ang sakit! Ang sakit-sakit sa pakiramdam! Sumisikip ang dibdib ko! Hindi ako makahinga! Pakiramdam ko nanmanhid ang dibdib ko dahil sa pag-iyak ko. Lubos akong nasasaktan. Napahilamos ako sa aking munting mga mata. Tumatakas lamang ang mga luha ko sa kawalan. Muli akong napahikbi sa pag-iyak. Sobrang naghihinagpis ang puso ko. Hindi man lang ako magawang maunawaan ni Edward sa puntong kailangan ko ang pag-unawa niya!Ang hirap! Ang hirap-hirap tanggapin! Luhaan ang sarili ko sa bagay na iyon. Nasasaktan ang puso ko pero wala siyang pakiramdam sa nararamdaman ko.Akala ko mahal niya ako? Akala ko hindi niya ako kayang mawala? Pero bakit natittiis niya ako? Bakit hinahayaan niya lang akong masaktan!Muli akong napahagulhol sa pag-iyak! Sobra akong nagsisisi. Kasalanan ko ang la

Abby's POV "Ahh, shit!" Bigla na lamang nanlaki ang mga mata ko sa kuryusidad nang tumilapon ang tray sa harapan ni Avery. Hindi ko alam kung saan galing ang tray na iyon dahil sa daming estudyante dito sa canteen. Catch attention ang eksena kaya ang lahat ng estudyante sa paligid ay napalingon sila sa amin. Kuryusidad ang nasa mga mata nila. "What happened ?" tanong ng iilan. All students forming around us para makipag-usisa sa nangyari. Bullying is free in this university kaya akala nila may binubully na naman. "Paharang-harang ka kasi sa dadaanan ng tao. Yon tuloy nagmukha kang pinaliguan ng sardinas," Oo, walang iba kundi si Briana. Ang anak ng kabit ng Dad ko. Napairap tuloy ito kay Avery habang diring-diri. Tila ikinatuwa niya ang nangyari. Napatingin ako sa uniform ni Avery. Nabuhusan ito ng juice at spaghetti. Nagmukha tuloy basahan ang hitsura niya. "Sa susunod tumingin ka naman sa dinadaanan mo! Tanga ba, bitch?" Nakita kong napairap pa ulit si Briana. Sekretong

"Dahil sa ginawa niyo pwede kayong ma-kick-out or ma-suspended sa University Of Asia." Nasaharapan lamang kami ni Ms. Dean at pinagsesermonan na animo'y mga bata. Nakasalamin siya at medyo may edad na. Hindi ko pa rin maiwasan pumatak ang mga luha ko. Napalingon ako kay Avery, sa aking kapatid. Nakahawak lamang ito sa kaniyang dibdib para takpan ang sira at madungis niyang uniporme. Hindi rin ako nabigong sulyapan si Briana dahil kagagawan niya ito. Confident ito sa pagkakatayo niya at nakita ko pang pasekretong napairap. Hanggang ngayon masaya pa rin siya. Hindi siya natatakot kahit ma-kick-out or ma-suspended. Sabagay mayaman sila. Kahit saan niya gustuhin umaral ay mararating niya. Her parents willing to paid everything for her future. Pero sa isang tulad niyang bulok ang ugali kahit sinong university ay tatanggihan siya. Mabuti na lang galing siya sa mayamang pamilya dahil kung hind, baka kung saan siya pinulot ngayon dahil sa ugali niya. Dahil sa isang exclusive univ