NA-LATE ako ng dating sa trabaho dahil may sakit si Popoy. Kahit na may bantay sila, sinigurado ko muna may gamot siya para hindi na ako mag-alala pa..May breakfast meeting si Joshua ngayon at dapat kasama ako. Tumawag ako kanina sa kanya gamit ang celphone ng maid upang magpaalam. Pagdating ko sa trabaho, nadatnan ko ang isang babae na nakikipagtalo kay Mady. "Ma'am, umalis na po kayo dahil kung hindi mapipilitan po akong tawagin ang security para—" Napatingin sa akin si Mady. "Kausapin niyo na lang po ang girlfriend ni Sir," sabi ni Mady. Napatingin ako sa aking likuran. Sino'ng girlfriend? Ako ba?Pasimpleng tumango at kumurap sa akin si Mady. Inayos ko naman ang aking tindig bago ako lumapit sa kanila. "Ano'ng nangyayari dito?" tanong ko. "Ah, Ma'am, nanggugulo po siya dito."Tinaasan ko ng kilay ang babae. Nakakainis. Hindi pa man din maganda ang suot ko ngayon, dahil hindi pa nalabhan ang mga maayos kong damit. Tinignan ako ng babae mula ulo hanggang paa. Nakipagtitigan

Tulad kahapon, sinundo ulit ako ni Joshua. May dala siyang flowers at sabay ulit kaming nag-almusal. Pagbaba namin ng kaniyang sasakyan, hawak kamay kaming naglakad papasok ng kanilang building. Nagtatawanan pa kami paglabas namin ng elevator pero napadta ako nang makita ko si Xavier na nakatayo sa harap ni Mady, habang nakatulala na nakatingin sa amin ni Joshua. Tahimik na pumasok si Joshua sa loob. Habang ako naman ay hindi malaman kung paano haharapin si Xavier. Napakamot ako ng aking batok. Si Mady na hindi nauubusan nang sasabihin, tila naumid naman. Nakikiramdam sa amin. Awkward na tumawa si Xavier bago siya nagsalita. "Mukhang nahuli ako," naiiling at nakangiti niyang sambit. Hindi ko naman magawang ngumiti sa joke niya kung joke man iyon. "Ah. . . Xavier.""It's okay, I understand. Congratulations! I'm happy for you. Really. . ."Naramdaman ko ang sinseridad sa kaniyang sinabi. "S-Salamat, Xavier."Tumango siya at tipid na ngumiti bago nagpaalam na aalis na. "Naawa nam

Tumawa siya at agad umalis sa aking ibabaw. "Magpa-deliver na lang ako ng dinner natin," aniya. After dinner uuwi na din ako para makapagpahinga. Hindi ako nagsalita. Gusto ko sanang sabihin na maari naman siyang matulog dito, kaso baka mapahiya na naman ako. Magmumukha na akong patay na patay sa kaniya. Madami siyang in-order na pagkain na pinagsaluhan naming lahat. Naging masaya at maganang kumain ang mga bata. "Kayo na ang maghugas ng mga pinagkainan," utos ko sa mga bata. Hindi porket dito na kami nakatira at may kasambahay ay hindi na din sila gagawa ng gawaing bahay. "Opo, ate!" Pinagtulungan nila ang paghuhugas, habang kami naman ni Joshua ay tumambay muna sa balcony. Nakatayo siya sa aking likuran at yakap ako. "K-Kumusta ang meeting mo sa hongkong?" tanong ko dahil wala akong ma-i-topic. "Ayos naman.""Hindi mo sinabi na kasama mo doon si Kaitlin. Ahm. . .""I didn't expect her to be there. Ang kaniyang daddy naman ang madalas na dumalo sa mga meetings na ganoon." T

Matalas akong tinignan ni Kaitlin. At hindi gaya ng dati na kaya kong salubungin ang mga matalas na mga mata ng mga kahit na sinong tao. Ang mga mata ng mga tao sa paligid ay nakatuon sa akin. Alam ko ang mga ganiyang tingin. Hinuhusgahan nila ako at pinandidirihan. "Ano pa ang hinihintay mo?" mataray na tanong ni Kaitlin sa akin. "Umalis ka na!" pagtataboy niya at may kasama pa itong nagbabantang tingin. Lumunok ako at nag-ipon ng lakas upang makagalaw mula sa aking pagkakatayo. Dinampot ko ang aking coin purse sa lapag at nagmamadaling umalis. Tumakbo ako hanggang sa makarating ako sa labas. Wala akong makita na taxi na maari kong sakyan kaya nagpatuloy ako sa pagtakbo hanggang sa may kalsada. Nanginginig ang aking katawan dahil sa labis na gulat sa nangyari pero nakakapagtaka na may lakas pa din ako na tumakbo. Ang panghuhusga at sakit na nararamdaman ko ang nagbigay sa akin ng lakas. Nakalayo na ako nang saktong may taxi na dumaan. Pawis na pawis akong sumakay sa taxi. Tu

Alas-dos ng madaling araw nang nakapaubos kami ng paninda. Bumili na lang kami ng pagkain upang sa inuupahan na namin kainin, dahil pagod na pagod na talaga ako. Sumasakit na din ang aking ulo at ang aking katawan ay nananakit. Mukhang magkakasakit pa yata ako. Buhay na buhay pa ang mga tao sa gilid ng kalsada. At nang makita ako ng grupo ng mga nag-iinumang mga lalake, tinuro nila ako. "Petra, may naghahanap sa'yo! Kanina pa naghihintay," sabi nila sabay turo sa sasakyan na nakaparada sa kabilang bahagi ng kalsada. Itim na Montero sports. Sinalakay ako ng kaba sa aking dibdib. Hindi ako gumalaw sa aking kinatatayuan. Hinayaan ko ang kung sino mang tao na nasa loob ng sasakyan, na lumabas doon at lapitan ako. Siya naman ang may kailangan sa akin. Hindi ko din inalis sa aking isipan na baka kalaban ang tao na nasa loob. Maya-maya pa ay nagbukas ang pintuan ng sasakyan at lumabas doon ang isang medyo may edad na lalake. Nagmamadali itong naglakad palapit sa akin kaya bahagya akon