ISANG linggo na lang ikakasal na kami ni Xavier. Ilang linggo na din ang lumipas mula nang huling makita ko si Mady. Ilang linggo na din mula nang magsabi si Marko na may importante siyang inaasikaso—kaso hindi na kapani-paniwala. Hindi ako makakapayag na hindi sila um-attend sa kasal ko kaya nagpasya ako na kitain sila. Kaso wala sila sa bahay nila. I texted them my whereabouts. And waited patiently for them. Kaso iba ang dumating. Naupo si Joshua sa aking harapan. "Joshua, ano'ng ginagawa mo dito? Pinapunta ka ba ni Marko dito?" "Gusto lang kitang makita. And also, there's something you need to know." Seryoso niya akong tinignan. "Tungkol saan?" "Izabella!" Naagaw ang atensyon ko nang biglang sumulpot ang mommy ni Xavier kasama ang kaniyang mga kumare. Tumayo naman si Joshua at basta na lang umalis. Hindi na natuloy ang dapat na sasabihin niya. Tungkol saan naman kaya iyon?"Is that your ex?" bulong sa akin ng aking byenang hilaw. Nahihiya akong tumango. "Closure?" tanong

I passed out. But before I totally lost my consciousness, I knew that help has arrived."W-Where am I?" tanong ko nang mamulatan ko si Lola na alalang-alala ang mukha habang nakatunghay sa akin. "Nasa ospital ka, hija. How are you feeling?" Napakurap ako at ilang sandali na napaisip. Napabalikwas ako nang maalala ko ang nangyari. "Si J-Joshua, Lola? Si X-Xavier?" natatakot at natataranta kong tanong. Muli akong nakaramdam nang matinding takot dahil nabaril ang dalawa kanina. "Hija, calm down. Mahiga ka muna.""No, Lola. I need to see Joshua and Xavier. Nasaan sila? Nandito ba sila sa ospital?"Nagkatinginan sina Lolo at Lola. Nang wala akong makuhang sagot, agad akong bumaba ng kama at lumabas ng hospital room. Kailangan kong makita sina Xavier at Joshua. Nasa panganib ang buhay nila. Nabaril sila. And Joshua. Oh my God! Nanghihina ako kaya bahagya akong huminto sa paglalakad. Luminga din ako sa buong paligid, nagbabakasakaling makita ko ang dalawa. "Izabella!" Hinawakan ni Lo

Hindi pumayag si Joshua. Bukas na lang daw sila magkita-kita ng kaniyang mga kaibigan. Pansin ko sa mga kasama ko na iniwasan na lang din nila na mapag-usapan pa namin ang tungkol kay Joshua. Nagpatuloy kami sa pag-inom. I toned down a bit at pinili na lang na magpalutang sa tubig. "Affected much?" nang-aasar na tanong ni Mady sa akin. Sinundan pa talaga niya ako dito sa gitna. "Why would I?" tanong ko naman. From now on, titigilan ko na ang pag-iisip kay Joshua. For my own good. "Bukas, mag-bar tayo," aya ni Craig. "Hindi ba't magkikita kayo nina Joshua bukas?" tanong ni Mady. Nang may mapagtanto napangisi siya. Naghahamon silang tumingin sa akin na tatlo. "Tignan nga natin kung nakapag-move on na ba sa iyo si Joshua," natatawang sambit ni Marko. "Kayo na lang. Pahinga ko muna ang atay ko. Gusto kong mabuhay nang matagal pa," pagdadahilan ko. "Eh, di huwag kang uminom. Sayaw lang. May mga ladies drinks naman o kaya juice sa bar.""I dont know." Umiling ako. Hindi ako madad

Maghahatinggabi na ako nakauwi ng penthouse. Nagpasya kasi ako na i-treat ang ilan sa empleyado kanina sa branch na pinuntahan ko. Ginagawa ko ito, monthly para ma-motivate sila sa trabaho. Naligo ako bago ako naupo sa sofa. Hindi pa muna ako matutulog dahil may mga kailangan akong tapusin na trabaho. May mga text messages si Mady na pinili kong i-ignore. Ang mga tawag din ni Marko ay hindi ko sinagot, para isipin nila na busy ako. Nasa party sila ngayon, kasama nila doon sina Joshua at Angel. Pinapasunod nila ako pero nagpasya ako na hangga't medyo apektado pa ako sa pag-iignora sa akin ni Joshua, mas mabuti na hindi na muna magkrus ang landas namin. Saka na kapag kaya na niyang makipag-usap ng maayos. Hinilot ko ang aking noo at batok. Inaantok na ako pero kailangan kong labanan. Kaso kung hindi antok, nababalot naman ang aking puso ng matinding kalungkutan. Namimis ko na sina Lolo at Lola. Namimis ko na ang Spain. Kung may kapatid lang siguro ako at ibang kamag-anak sa mga de

Last day ngayon ng convention pero kinailangan kong bumalik ng Manila dahil may emergency sa kompanya. I asked someone to attend on my behalf. Alas-siete pa lang ng umaga nang sunduin ako ng chopper. Hindi na ako nakapagpaalam kay Elias. Nag-send na lang ako ng mensahe sa kaniya. Naging busy ako sa trabaho. Ganoon din si Mady. Ilang araw na ang lumipas pero hindi pa din kami nakakapagkita kahit na iisang building lang naman ang tinitirhan namin. Sabado ngayon. Sa penthouse lang ako maghapon pero magtatrabaho pa din ako. May text sa akin si Marko na nagsasabing kumain kami sa labas mamayang gabi pero sinabi ko na busy ako. Kung kinakailangang pati sila ay iwasan ko, gagawin ko para hindi na kami magkita pa ni Joshua. The guy, doesn't want to see me anymore, so I should respect that. Hindi ko naman ikamamatay kung hindi ko siya makita. Pero siya baka ikamatay niya kapag makita ako, kahit hindi naman sinasadya na magkrus ang landas naming dalawa. Tanghali nang umakyat dito sa pen