หยางจื้อฟางยังมิทันได้พูดอะไร เซียวทงก็ทนมิไหว ก้าวไปตะคอกอย่างโกรธเกรี้ยว“ไอ้ทาสเลว… เรารู้แล้วว่าเสด็จพี่ของข้าติดโรคระบาด… แล้วหลิงอวี๋ก็สมรู้ร่วมคิดกับหลิงเสี่ยงพี่ชายของนางสมคบคิดกับแคว้นศัตรู นางอยากยึดอำนาจทางทหารในขณะที่เสด็จพี่ของข้าป่วย!"“พวกเจ้าอย่าไปหลงกลนาง รีบจับตัวหลิงอวี๋กับหลิงเสี่ยงเร็วเข้า! ข้าจะให้อภัยพวกเจ้าที่ถูกหลอก แล้วปล่อยผ่านความผิดของพวกเจ้าไป!”ลู่หนานจ้องมองเซียวทงด้วยความโกรธ พลางตะโกน “องค์หญิงหก คนที่ถูกหลอกคือองค์หญิงพ่ะย่ะค่ะ! หยางจื้อฟางสมรู้ร่วมคิดกับหยางต้าหู่ขายข้าวปลาอาหารกับเครื่องยาสมุนไพรให้กับฉีตะวันออก!”“เขาต่างหากที่เป็นคนสมคบคิดกับแคว้นศัตรู องค์หญิงอย่าได้ไปหลงกลเขา ให้คนขององค์หญิงจับหยางจื้อฟางไว้พ่ะย่ะค่ะ!”เซียวทงมิเชื่อ แล้วมองลู่หนานอย่างดูถูก พลางตะโกนออกไป “ทาสเยี่ยงเจ้า ถูกหลิงอวี๋ติดสินบนไว้ใช่หรือไม่?”“หรือว่าเจ้าเคยนอนกับหลิงอวี๋แล้ว? ถึงได้ช่วยนางอย่างสุดจิตสุดใจเช่นนี้!”“เสด็จพี่ของข้าเล่า? เหตุใดมิออกมา? เขาถูกพวกเจ้าฆ่าไปแล้วใช่หรือไม่?”เมื่อลู่หนานเห็นว่าเซียวทงยังหลงงมงายอยู่ก็พูดไม่ออก เขากัดฟันมองไปทางหลิ

“หากเจ้ากล้าฟังนาง...”ก่อนที่ฉินซานจะพูดจบ หลิวฮุยก็ตบหน้าฉินซานอย่างแรง จนฟันของฉินซานโยก และปากเต็มไปด้วยเลือดฉินซานกัดฟันกับกลืนเลือดลงไป เขาไม่มีทางแสดงความอ่อนแอกับหลิวฮุยต่อหน้าทหารของตนเด็ดขาด...ชุยหรงเห็นเข้าก็ตกใจ เขารู้วรยุทธ และมองออกถึงความรุนแรงที่หลิวฮุยทำกับฉินซานแต่เขาก็เข้าใจฉินซานด้วย ที่ฉินซานอดทนอยู่เช่นนี้ ก็เพื่อจะมิให้พวกเขาเป็นห่วง“ฉินรั่วซือ เจ้าอยากจะช่วยฉินซานหรือไม่ หากมิช่วยพวกเราจะลงมือแล้วนะ?”เซียวทงแสร้งมิเห็นการทำร้ายฉินซาน แล้วตะโกนใส่ฉินรั่วซือฉินรั่วซือจึงตะโกนใส่หลิงอวี๋ด้วยความโกรธ “พระชายาอ๋องอี้ สิ่งที่พวกเขาต้องการคือให้ท่านยอมจำนนแต่โดยดี ท่านก็เห็นแล้วว่าพี่ชายของข้าถูกทุบตีจนเป็นเช่นนี้ ท่านออกไปยอมแพ้มิได้หรือ?"“บังอาจ! เจ้าคิดว่าเป็นใครกัน? ถึงกล้ามาพูดกับคุณหนูของข้าเช่นนี้!”เถาจื่อเฝ้าอยู่ข้าง ๆ หลิงอวี๋ พอได้ยินคำพูดของฉินรั่วซือก็โกรธขึ้นมาทันที พลางตะคอก “มันใช่เรื่องที่จะออกไปยอมแพ้แล้วแก้ไขปัญหาได้หรือ?”“คนโง่เง่า เจ้ามิคาดคิดบ้างหรือว่าถึงแม้คุณหนูของข้าจะออกไป เมื่อทุกอย่างถูกเปิดเผย แล้วพวกเขาจะปล่อยพวกเราทุกคน

“พระชายา ออกคำสั่งเถิด!”ลู่หนานก็ตาแดงเช่นกัน เขาเองก็ลงมือกับฉินซานไม่ลงแต่เขาติดตามเซียวหลินเทียนมาหลายปีแล้ว รู้ดีว่าในสถานการณ์เช่นนี้ หากเป็นตนก็คงเลือกเสียสละตัวเองเพื่อช่วยทุกคน!ลู่หนานเอ่ยอย่างเคร่งขรึม “แม่ทัพฉินเป็นวีรบุรุษ เขาเลือกที่จะเสียสละตัวเองเพื่อปกป้องพวกเรา! เราควร… ทำตามที่เขาปรารถนา..."หลิงอวี๋ก็รู้ดีว่าในสถานการณ์วิกฤติ หากคนของข้าหลวงหยางบุกเข้ามา พวกเขาจะถูกกำจัดทั้งหมดนางจ้องมองฉินซาน แล้วค่อย ๆ ยกมือขึ้น...ฉินซานแย้มรอยยิ้มให้นาง รอยยิ้มนั้นช่างโล่งใจ มีความสุข เป็นความรักที่อธิบายมิได้เลย...เขากำลังจะตาย เขามิอยากปิดบังความรักที่เขามีต่อหลิงอวี๋อีกต่อไปแล้ว!......ในเวลานี้ เซียวหลินเทียนยังอยู่ห่างออกไปสามสิบกว่าลี้การเดินทางของพวกเขาก็มิราบรื่นเช่นกันจ้าวซวนกับเขาแบ่งทหารออกเป็นสองกลุ่ม แล้วพาคนไปจัดการกับเส้นทางแม่น้ำก่อนแม่ทัพเซี่ยส่งคนหลายร้อยคนไปช่วยบรรเทาภัยพิบัติเซียวหลินเทียนให้เฉาอี้พาคนไปที่คลังเก็บพืชผลในเว่ยโจว แล้วจุดไฟล่อคนของแม่ทัพเซี่ยหลายร้อยคนออกไปแต่ยังมีทหารเกือบพันนายประจำอยู่ในค่ายทหารเซียวหลินเทียนพาคนเข้า

แม่ทัพเซี่ยกังวลมากจนควบม้าเข้าไปในวงล้อมของเซียวหลินเทียนโดยไม่รู้ตัวเขามิได้สังเกตว่ามีสิ่งใดผิดปกติ จนกระทั่งกลุ่มของตนครึ่งหนึ่งวิ่งเข้าไปในวงล้อม ทันใดนั้นก็บนภูเขาก็มีเสียงร้องนับมิถ้วนดังมา จากนั้นก้อนหินขนาดใหญ่หลายก้อนก็ตกลงมาจากท้องฟ้าถล่มลงมาทันทีแม่ทัพเซี่ยที่อยู่ข้างหน้าเห็นว่าสถานการณ์มิดีจึงลงแส้ที่ก้นม้าอย่างดุร้ายม้าควบไปข้างหน้าอย่างเจ็บปวด แม่ทัพเซี่ยไปได้มิไกล ก้อนหินขนาดใหญ่ก็หล่นมากระแทกพื้นทหารกับรองผู้บัญชาการที่ตามมาด้านหลังโชคมิดีนัก บางคนถูกก้อนหินขนาดใหญ่กระแทกใส่ จนผิวหนังกับเนื้อของพวกเขาฉีกขาดทันทีแล้วก็อยู่ที่นั่นรองผู้บัญชาการถูกกระแทกกลิ้งลงจากหลังม้า โดยขาข้างหนึ่งติดอยู่ใต้ก้อนหินเสียงกรีดร้องกับเสียงตะโกนด่าไม่มีที่สิ้นสุด แม่ทัพเซี่ยหันกลับไปมองก็เห็นทหารบางคนบนภูเขาตะโกนขณะที่ยังคงผลักหินลงไป...สิ่งที่ทำให้แม่ทัพเซี่ยตกใจก็คือ คบเพลิงจำนวนนับมิถ้วนกำลังเคลื่อนลงมาตามภูเขา พร้อมกับเสียงตะโกนแย่แล้ว!เวลานี้แม่ทัพเซี่ยมีเพียงสองคำนี้ในหัว!ท่านอ๋องอี้ต้องติดต่อกับแม่ทัพกู่ได้แล้วเป็นแน่!พวกเขาสองฝ่ายรร่วมมือกันรอปิดล้อมตนไว้ที่นี

องครักษ์คนหนึ่งวิ่งไปข้างหน้า แล้วฉินซานขึ้นหลังกลับไปที่แนวป้องกัน“ช่วยด้วย… ช่วย...”รถม้าถูกม้าทำให้พลิกคว่ำ เซียวทงที่อยู่อีกด้านหนึ่งจึงถูกทับอยู่ใต้รถม้า นางเห็นลู่หนานช่วยฉินซานแล้วไปช่วยคนอื่นก็ร้องไห้แล้วเรียกออกไปลู่หนานลังเลครู่หนึ่ง เดิมทีนางมิอยากช่วยองค์หญิงหกผู้เอาแต่ใจเลย แต่เพราะเซียวทงเป็นน้องสาวของท่านอ๋องอี้หากมิช่วยเซียวทงก็ไม่ดี!ลู่หนานจึงทำได้เพียงรีบไปช่วยนางแต่ผู้คุ้มกันที่ซ่อนตัวอยู่หลังรถม้าเห็นว่าสูญเสียที่กำบังไปแล้ว กลัวจะถูกฆ่าจึงกระโดดออกมาจากด้านหลังรถม้าเมื่อพวกผู้คุ้มกันเห็นลู่หนานอยู่ตรงหน้าตนก็ฟันลู่หนานโดยมิสนใจทันทีเซียวทงยังมิทันได้ยืนนิ่ง ก็เห็นพวกผู้คุ้มกันพุ่งเข้ามาหาอย่างดุร้ายนางกังวลมาก กลัวว่าตนจะถูกฆ่าโดยมิได้ตั้งใจ จึงผลักออกไปลู่หนานอย่างแรงลู่หนานคิดไม่ถึงว่านางจะทำเช่นนี้ เขาถูกนางผลักถอยหลังไปหลายก้าวโดยมิได้ตั้งตัว แล้วก็บังเอิญไปโดนปลายมีดของผู้คุ้มกันคนหนึ่งเข้าพอดีลู่หนานรู้สึกเจ็บแปลบที่หลังของตน ขณะที่เขากำลังจะหันหลังกลับไปเหวี่ยงดาบ มีดของผู้คุ้มกันอีกคนก็มาที่ไหล่เขาอีกครั้ง“ลู่หนาน…”หลิงอวี๋เห็นภาพน