NAGTATAKA na sinundan ng tingin ni Luisa si Lydia, habang titig na titig ito sa kanya.“Huy! Ano ba at makatingin ka diyan sa akin?” natatawang tanong niya.“May iba kasi sa’yo.”“Ano naman?”Lumipad ang tingin nito sa kanyang mga mata. “In love ka!”Malakas siyang tumawa. “Paano mo naman nasabi?”Hinawakan siya sa baba ni Lydia at ginalaw galaw ang mukha niya.“Tignan mo nga ‘yang mukha na ‘yan! Jusko girl, blooming na blooming ka!”Natawa na naman si Luisa. Hindi siya makapagsalita, kahit na itanggi ang sinabi nito dahil totoo naman lahat iyon. She is madly in love with Levi. Head over heels.“Ano nga ulit ang pangalan n’ya?”“Levi. Levi Serrano.”Hindi nagsalita si Lydia. Bigla itong natahimik at parang napaisip ng malalim.“Serrano? Hmmm…&r

          “HAY salamat!” komento ni Nanay Elsa matapos mapanood ang pinakahuling weather report.          Sinabi kasi doon na magiging maayos na ang panahon sa mga susunod na araw at gabi.          “Hindi ko maintindihan kung bakit ngayon taon eh masyadong maulan. Ang hirap pa naman magcommute kapag naulan,” reklamo nito.          “Ang sarap kaya ng maulan, malamig at hindi ka maglalagkit sa pawis,” kontra naman ni Tere.          Hindi kumibo si Luisa habang kumakain ng tanghalian kasabay ng mag-ina. Hindi rin niya alam kung anong mararamdaman. It is just a rain. Dati naman ay wala siyang pakialam kung umulan man o hindi. And she used to hate it so much because of the nightmares

          MATAPOS ang nangyaring insidente noong isang araw. Hindi na natahimik pa si Luisa. Pansamantala ay napunta doon ang kanyang isipan. Sa halip na sabihin sa Nanay-nanayan ang pagbalik ng isang bahagi ng alaala. Minabuti niya na manahimik na muna at pag-isipan ang lahat. Hoping she will remember another even a tiny bit of memory from her past. Tungkol naman kay Levi, dismayado at lungkot pa rin ang kanyang nararamdaman. As days passes by, Luisa started to feel that the chance to see Levi again is getting slimmer. Para bang pilit silang pinaglalayo ng tadhana.          Dali sa samu’t saring problema ang kanyang naiisip. Hindi naiwasan ni Luisa na sakitan ng ulo. Nang araw na iyon ay sinadya niyang hindi muna magtrabaho. Alas-dose na ng hatinggabi. Nakahiga siya sa kama at nakapikit, ngunit ang diwa naman niya ay gising na gising habang pilit na kinakalma ang

          “HOW much do you trust me?” tanong ni Levi sa kanya.          Hanggang ngayon ay hindi pa rin makapaniwala si Luisa na halos bente kuwatro oras na silang magkasama. Out in the open. Kasama ang mga taong importante sa kanyang buhay. Hindi nagtatago. Hindi na kailangan pa magsinungaling. Sa sobrang saya ni Luisa, hindi niya namalayan ang pagdaan ng mga oras.          It’s already past midnight. They are now lying on her bed. They are not yet sleepy but she just wants them to cuddle. Tumingala siya sa nobyo at ngumiti.          “More than my life.”          Kinuha nito ang kamay niya at hinalikan ang likod niyon. Pagkatapos ay hinila siya palapit nito at niyakap ng mahigpit.

          DAHAN dahan gumalaw si Luisa hanggang sa tuluyan nang maalimpungatan. Pilit niyang pinikit ang mga mata na para bang gusto pa rin matulog. Mabigat pa rin ang mga talukap na lumingon siya sa paligid. Hanggang sa mga sandaling iyon ay umiikot pa rin ang kanyang paningin.          Sinapo niya ang ulo at pinilit ang sarili na bumangon. Bahagya pa niyang pinilig ang ulo para mawala ang pagkahilo. Mayamaya ay natigilan si Luisa nang biglang bumalik sa kanyang alaala ang mga nangyari. Halos mapatalon siya sa gulat nang biglang narinig ang malakas na ingay sa labas. May sumisigaw, may nagkakalampag ng pinto, may tumatawa, at may umiiyak ng malakas. Doon tuluyan nagising ang kanyang ulirat at agad na lumingon sa paligid. Doon lang napansin ni Luisa na nasa estrangherong silid na siya. Sa isang maliit na kuwarto na may iisang maliit na bintana.