อันที่จริงแล้ว เย่ซิ่นไม่รู้ว่าใครส่งผู้ที่อยู่ด้านนอกมาแต่เขายกไทเฮาขึ้นมา เพื่อเตือนสติท่านอ๋องว่า ไม่สามารถฆ่าเซี่ยเชียนฮวันได้และโชคดี ที่วิธีแก้ปัญหาเฉพาะหน้าของเขานั้นได้ผลถึงแม้เซียวเย่หลันจะเป็นคนไม่เกรงฟ้ากลัวดินที่สุดในราชวงศ์ แต่สุดท้ายเขาก็ใจเย็นลง สะบัดชายแขนเสื้อพลางกล่าวอย่างเย็นชา “เซี่ยเชียนฮวัน ถือว่าเจ้าโชคดีไป”กล่าวจบ เขาก็เดินออกจากห้องโถงใหญ่เย่ซิ่นลังเลสักพัก เขาไม่ได้ติดตามเจ้านายไปทันที แต่เลือกเทชาร้อนให้เซี่ยเชียนฮวันก่อน แล้วช่วยประคองนางขึ้นมา“ไทเฮาส่งคนมาตามข้าเข้าวังจริงหรือ” เซี่ยเชียนฮวันจิบชาเพื่อสงบสติอารมณ์ ส่งผลให้หายใจไม่สะดวก และเริ่มไอเบาๆ อีกครั้งเย่ซิ่นมองไปรอบๆ เมื่อเห็นว่าแถวนี้ไม่มีใคร จึงยกมือขึ้นมาลูบหลังพระชายาเบาๆ แล้วกระซิบตอบไปว่า “เรียนพระชายา ข้าน้อยไม่แน่ใจ กงกงท่านนั้นเพียงกล่าวว่าเจ้านายของตนต้องการจะเชิญท่าน แต่ไม่ได้บอกว่าเจ้านายของเขาเป็นใคร”“อืม ข้าทราบแล้ว”เซี่ยเชียนฮวันนวดหว่างคิ้วเบาๆแม้วังหลังจะใหญ่ แต่นางก็ไม่ได้คุ้นเคยกับพระสนมเหล่านั้น มีเพียงไทเฮาเท่านั้นที่จะเชิญนางเข้าไปพบในวังเป็นบางครั้งนางเดิ

เซี่ยเชียนฮวันได้ยินประโยคดังกล่าว ในใจก็พลันตื่นตระหนก!เหตุใดหมิงเฟยถึงทราบเรื่องนี้?หรือมีคนในจวนแจ้งให้ทราบ?นางสงบสติอารมณ์ แล้วตอบกลับอย่างถ่อมตัวแต่มิต่ำต้อย “พระสนมเข้าใจผิดแล้ว แค่มีคนเลวบางคนอยู่เบื้องหลังในการสร้างข่าวลือพวกนี้ เพื่อใส่ร้ายหม่อมฉัน...แฮ่ม ใส่ร้ายลูกสะใภ้ หากเสด็จแม่อดทนรออีกนิด เมื่อเด็กเกิดมา เราก็มีวิธีพิสูจน์”เซี่ยเชียนฮวันรู้สึกได้รางๆ ว่านางกำลังตกอยู่ในอันตราย จึงถูกบีบให้เปลี่ยนคำพูดเพื่อดึงความสัมพันธ์ให้ใกล้ชิดกัน เพื่อพยายามเกลี้ยกล่อมหมิงเฟยหมิงเฟิยค่อยๆ ลุกขึ้นยืน รองเท้าปักสีแดงอันประณีตก็เดินเข้ามาใกล้ม่านสีแดง จากนั้น นางก็ยกมือขึ้นแล้วเปิดผ้าม่านที่กั้นระหว่างทั้งสองคนขึ้นสตรีผู้นี้เป็นหญิงงามทว่าซีดเซียวใบหน้าของนางไม่ได้รับการดูแลเป็นอย่างดีเฉกเช่นฮองเฮากับเฉิงกุ้ยเฟย จึงมองเห็นอายุที่แท้จริงอย่างชัดเจน แต่สายตาของนางยังคงเย็นชาและสูงส่ง นางมีจิตวิญญาณที่เย่อหยิ่งเหมือนเซียวเย่หลันหมิงเฟยเริ่มเดินไปรอบๆ เซี่ยเชียนฮวัน ในบางครั้งก็เผยรอยยิ้มเย้ยหยันที่น่าขนลุกออกมา “พิสูจน์? แม้มีการพิสูจน์แล้วอย่างไร ถุงฟางไร้ประโยชน์เช่นเจ้าไ

“เร็วเข้า ให้ข้าปฐมพยาบาลเบื้องต้น!”เซี่ยเชียนฮวันเกรงหมิงเฟยจะสูญเสียสติอีกครั้ง จึงไม่กล้าอ้อยอิ่ง นางประคองเซียวเย่หลันออกมา และมองหาห้องว่างเพื่อให้เซียวเย่หลันได้นั่งพักเนื่องจากมีเลือดออกเป็นจำนวนมากนางจึงหยิบขวดยาขนาดเล็กที่พกติดตัวออกมา และฉีกแขนเสื้อโดยไม่ลังเล เผยให้เห็นข้อมืออันขาวผ่องที่กำลังโรยผงยาบนเศษผ้า เซียวเย่หลันจ้องมองมือนางแล้วกล่าวเสียงแหบว่า “คนในวังมีมากมาย หากเจ้าถูกเห็นในสภาพเช่นนี้ จะกลายเป็นเรื่องอื้อฉาวเอาได้”เซี่ยเชียนฮวันกรอกตาใส่เขา “ดูแลตัวเองก่อนเถอะ”นางคลุมแผลให้เซียวเย่หลันด้วยเศษผ้า ใช้มือจับกรรไกร ตั้งสมาธิ แล้วดึงมันออกมาจากเนื้อ!นี่เป็นช่วงเวลาที่เจ็บปวดที่สุด แต่เซียวเย่หลันแค่กัดฟันแน่น ไม่ยอมส่งเสียงออกมาแม้แต่ครึ่งคำเซี่ยเชียนฮวันเช็ดเลือดออกอย่างระมัดระวังบาดแผลบนร่างกายของเขาดูแย่มาก แต่ไม่ได้ร้ายแรงจริงๆ พละกำลังของหมิงเฟิยนั้นอ่อนแอ บวกกับกล้ามเนื้อของชายผู้นี้แข็งแกร่งไม่เลว กรรไกรจึงไม่ทำร้ายอวัยวะภายใน หลังจากใช้ผงยาพิเศษของนาง ความเสี่ยงที่แผลจะติดเชื้อจึงลดน้อยลง แน่นอนว่าหากมีดแทงที่ท้องนาง เกรงว่าคงมิใช่เรื่องเล

โรคทางจิตเป็นกรรมพันธุ์จริงๆชายคนนี้เหมือนแม่ของเขาไม่มีผิด นึกจะบ้าก็บ้าขึ้นมา!ในขณะที่เซี่ยเชียนฮวันกำลังตื่นตระหนก ไม่รู้จะหนีออกจากสถานการณ์นี้เช่นไร จู่ๆ ก็มีเสียงกงกงดังมาจากด้านนอกห้องข้าง “มิทราบว่าด้านในคือจ้านอ๋องกับพระชายาหรือไม่? ขอเชิญทั้งสองพระองค์ไปยังห้องทรงพระอักษร”“ฝ่าบาททรงเรียกตัวท่าน...” เซี่ยเชียนฮวันหอบหายใจ พลางออกแรงผลักไหล่ชายคนนั้น “เขาคงรู้ว่าท่านได้รับบาดเจ็บ”ตอนที่นางประคองเซียวเย่หลันออกมา ก็มีขันทีหลายคนเห็น และวิ่งไปเรียกหมอหลวงสุดท้ายเซียวเย่หลันก็ปล่อยนางเขาสวมเสื้อผ้าแล้วเปิดประตูโดยไม่พูดสักคำ ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาเดินออกไปอย่างรวดเร็วเซี่ยเชียนฮวันรีบจัดองค์ทรงเครื่อง และเดินตามหลังเซียวเย่หลันกับขันทีไป จนมาถึงห้องทรงพระอักษรฮ่องเต้กำลังยืนอยู่หน้าโต๊ะเขียนหนังสือเมื่อได้ยินเสียงคารวะของเซียวเย่หลันกับเซี่ยเชียนฮวัน เขาก็กล่าวโดยไม่กระพริบตาว่า “ไปเข้าเฝ้าเสด็จแม่ของเจ้ามาหรือ?”“พ่ะย่ะค่ะ” เซียวเย่หลันหรี่ตาเล็กน้อยฮ่องเต้เงยหน้าขึ้น แต่ไม่ได้มองไปที่ทั้งสองคน และไม่ได้สนใจอาการบาดเจ็บของลูกชาย แต่กลับใช้ปลายพู่กันชี

ด้วยคำแนะนำของเซี่ยเชียนฮวัน คนขับรถม้าจึงชะลอความเร็วจนเกือบจะเท่าคนแก่เดิน ตอนที่มาถึงหน้าจวนอ๋อง ซูอวี้เออร์ก็ถูกตบจนตาเขปากเบี้ยวไปหมดแล้ว“หยุดมือ ช่างน่าอับอายยิ่งนัก!”เซียวเย่หลันยกม่านขึ้น แล้วตวาดเสียงดัง ทำเอาฝูงชนโดยรอบต่างตกใจจนแตกกระเจิงในที่สุดสตรีเหล่านั้นก็หยุดมือแต่ผมเผ้าและเครื่องประดับของพวกนางล้วนพันกันมั่วไปหมด หน้าผากชิดหน้าผาก ร่างชิดร่างจนแทบจะแยกกันไม่ออก สภาพทุลักทุเลเช่นนี้ช่างไม่น่าดูยิ่งนัก“นี่มันเรื่องอะไรกัน”เซียวเย่หลันลงจากรถม้ามามองพวกนางพลางขมวดคิ้วแน่น“ท่านอ๋อง ข้า ข้าก็ไม่รู้ว่าทำไมมันถึงเกิดขึ้น แต่ทันทีที่น้ากับลูกพี่ลูกน้องของพระชายาเห็นข้า ก็ปรี่เข้ามาทำร้ายข้าในทันที ข้าไม่อาจพูดกับพวกนางด้วยเหตุผลได้...”ซูอวี้เออร์ผมเผ้าหลุดลุ่ย ใบหน้ามีรอยขีดข่วน นางได้กล่าวร้องทุกข์อย่างคับข้องใจ พยายามวาดภาพตัวเองเป็นเหยื่อน้าเซี่ยได้ฟังก็พูดโพล่งขึ้นมา “นางเท้ากีบน้อย ปากของเจ้าไม่สะอาด ยังมาตำหนิพวกข้า!”“ข้าเพียงมาหาพี่หญิง แต่อนุภรรยาผู้นี้กลับกล้ามาขวางไม่ให้ข้าเข้าไป ทั้งยังกล่าวหาว่าบิดาข้าติดหนี้แม่นางหอเทียนเซียงหลายร้อยตำลึง แล