“กองทหารชื่อเลี่ยน? ไม่ใช่ทหารของอู่อันโหวหรือ”หลี่จิ้งหย่าพยายามอดกลั้น ไม่ให้คลื่นในใจปรากฏออกมาทางสีหน้าองค์ชายรองปวดศีรษะเสียจนต้องยกมือขึ้นนวดขมับ “อู่อันโหวอายุมากแล้ว กองทหารชื่อเลี่ยนในมือเขาต้องส่งมอบให้ผู้อื่นดูแลสักวัน ครานี้ต้องจับตามองว่าจะส่งต่อให้ผู้ใด”ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยคิดจะสานสัมพันธ์กับเซียวเย่หลันเท่าไร ประการแรกเพราะเจ้าหมอนี่นิสัยใจร้อนและตรงไปตรงมา สนทนากับเขาแต่ละทีช่างเหนื่อยใจ อีกประการหนึ่งเพราะกำลังทหารในมือของเซียวเย่หลันมีจำกัด ในราชสำนักยังมีผู้บัญชาการทหารที่มีอำนาจเท่าเขาคิดไม่ถึงว่าเสด็จพ่อจะมอบอำนาจทหารลงมาแบบนี้ เมื่อเป็นเช่นนั้นสถานการณ์ของเซียวเย่หลันจึงเปลี่ยนไปเป็นตัวการที่สำคัญเหนือแผนที่วางไว้จริงๆ “กองทหารชื่อเลี่ยนเป็นทหารที่อู่อันโหวเลี้ยงไว้ เขาอาจไม่ยอมส่งมอบให้ผู้อื่นเปล่าๆ ” หลี่จิ้งหย่าวิเคราะห์ “พี่ฉงเพคะ ลงไปสืบข้อมูลจากจวนอู่อันโหวดูดีหรือไม่ บางทีอาจพบความเคลื่อนไหว”“อืม เจ้าพูดถูก”องค์ชายรองพยักหน้าเขาครุ่นคิดสักพักจึงกล่าวว่า “ทางด้านของเซี่ยเชียนฮวันก็ต้องคิดหาคนไปจัดการเช่นกัน ดูเหมือนเสด็จพ่อจะวางใจนางมาก หาก

"เจ้าได้รับจดหมายจากพี่ชายข้ามาฉบับหนึ่งไม่ใช่หรือ เอาออกมาให้ข้าดู" เซี่ยเชียนฮวันยื่นมือออกไปหลินซวี่ตกตะลึงเล็กน้อย เมื่อชะงักลงชั่วครู่จึงได้นำจดหมายมอบไปให้เซี่ยเชียนฮวันเช้าวันนี้ เซี่ยเหยียนได้สั่งให้คนนำจดหมายลับมาให้ แต่เกือบถูกคนของซูอวี้เออร์รั้งเอาไว้ที่หน้าประตู โชคดีที่เขาปรากฏตัวขึ้นทันเวลา แล้วชี้แจงว่าตนเป็นองครักษ์ลับของพระชายาอ๋อง จึงสามารถนำจดหมายมาได้อย่างราบรื่นเดิมทีหลินซวี่ตั้งใจว่าจะนำจดหมายฉบับนี้ไปให้เซียวเย่หลันดูไม่รู้ว่าเซี่ยเชียนฮวันรู้เรื่องนี้ได้อย่างไรแม้ว่าหลินซวี่จะมีความจงรักภักดีต่อเซียวเย่หลัน แต่เขาก็ไม่อาจขืนคำสั่งของเซี่ยเชียนฮวันได้ท้ายที่สุดแล้วเขาจึงนำจดหมายฉบับนั้นออกมาให้เซี่ยเชียนฮวันนางเปิดออกดู เมื่อมองไปยังตัวอักษรพบว่าเป็นลายมือของเซี่ยเหยียนจริง"ยามสวี[footnoteRef:1]ของคืนนี้ ฉางหย่วนป๋อจะเชิญจ้านอ๋องมางานเลี้ยงในหอเทียนเซียงในนามของท่านพ่อ คนในครอบครัวของน้าเซี่ย ไม่เคยคิดดี เจ้าต้องระวังไว้ให้มาก" [1: ยามสวี ช่วงเวลา 1-3 ทุ่ม] เนื้อหาช่างเรียบง่ายเป็นจดหมายรายงานที่เซี่ยเหยียนส่งมาให้นาง"เหอะๆ แต่ละคนชอบ

“ท่านอ๋อง ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ อย่าเพิ่งรีบร้อนใจไปไหน พวกเรายอมรับว่าละเลยไปเล็กน้อย ท่านอยู่ดื่มต่ออีกสักหน่อยเถิด”สองพ่อลูกฉางหย่วนป๋อเข้าไปล้อมหน้าล้อมหลังเซียวเย่หลันไว้ แทบจะคุกเข่าร้องขอจู่ๆ เซียวเย่หลันก็หันหลังกลับเข้าไปในห้องพวกเขาดีอกดีใจยิ่งนัก แล้วรีบต้อนรับเซียวเย่หลันเข้าห้อง“เหอะๆ ดูเหมือนว่าท่านอ๋องจะเสียดายสุราที่แม่นางซูกลั่นเองกับมือนี้สินะ” เซี่ยเหยียนจับถ้วยสุราสีขาวในมือของตนลูบเบาๆ แล้วยิ้มเยาะ“หุบปากเสีย”อันติ้งโหวจ้องบุตรชายตาเขม็ง”เซี่ยเหยียนผู้เอาแต่ใจ เขาไม่เคยเชื่อฟังคำพ่อแม่อยู่แล้ว จึงได้เชิดหน้ากล่าวว่า “น่าสงสารน้องสาวผู้อ่อนโยนของข้าเหลือเกิน ต้องอยู่ในจวนอ๋องโดดเดี่ยวเดียวดายเพียงลำพัง ไม่รู้ว่าได้กินอาหารเย็นหรือยัง บัดนี้นางจะหิวโหยหรือไม่”“น้องสาวของเจ้ากับคำว่าอ่อนโยน ไม่เชื่อมโยงกันแต่อย่างใด” เซียวเย่หลันตอบด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นเซี่ยเหยียนจึงหุบปากลงเขาพยายามที่สุดแล้วหากน้องเขยคนนี้ของเขาแกล้งทำเป็นฟังไม่เข้าใจสิ่งที่เขาต้องการสื่อออกมา ในตอนท้ายหากตกหลุมพรางฉางหย่วนป๋อ ก็ถือว่ารนหาที่เอง......ในขณะเดียวกันเซี่ยเชียนฮวัน

"เจ้า เจ้าอย่าได้เข้ามา เจ้าคือเซียวเย่หลันจริงหรือ?"เซี่ยเชียนฮวันถอยหลังออกไปนางเองก็ยังไม่แน่ใจนักชายหนุ่มที่ร่างกายเต็มไปด้วยกลิ่นของสุราเดินโซซัดโซเซเข้ามา ดูไม่เหมือนกับเซียวเย่หลันตามปกติ ที่มักแฝงไปด้วยความดุดันอาฆาตน้ำเสียงของเขาดูแหบแห้งต่ำทุ้มเนื่องจากฤทธิ์ของสุรา"ทำไมหรือ จำสามีตัวเองไม่ได้?" เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงดูผ่อนคลาย"เจ้ากำลังพูดเรื่องน่าขันอันใด ข้าเป็นชายจะมีสามีได้อย่างไร" เซี่ยเชียนฮวันหัวเราะออกมาด้านหลังของนางคือชั้นวางของ นางหนีไปไหนไม่ได้อีกชายหนุ่มยกมือข้างขวาขึ้นพิงไปที่ตู้ด้านหลังของนางแล้วก้มหน้าลงมอง "ไม่เป็นไร ในไม่ช้าเจ้าจะนึกขึ้นได้เอง"เมื่อเซี่ยเชียนฮวันสัมผัสได้ถึงแววตาอันน่ากลัวเหมือนสัตว์อันดุร้ายที่อยู่ด้านบนศีรษะนาง นางก็แน่ใจถึงตัวตนของชายผู้นี้ได้ทันทีเป็นเซียวเย่หลันจริงๆ !"เป็นไปไม่ได้ เจ้า เจ้าจะเข้ามาห้องนี้ได้อย่างไร ข้าสลับหมายเลขห้องไว้แล้ว เจ้าควรจะถูกบุตรชายฉางหย่วนป๋อหามเข้าไปในห้องเทียนจื้อหมายเลขหนึ่งจึงจะถูก" เซี่ยเชียนฮวันไม่เข้าใจจริงๆ มือทั้งสองข้างของนางปฏิเสธวุ่นวาย ไม่รู้ว่าจะคัดค้านเช่นไรเซียวเย่หล

"กรี๊ด!!" เสียงกรีดร้องอันแหลมคมดังขึ้นจากด้านนอกประตู ทำลายความเงียบสงบนี้จากนั้นก็ได้ยินเสียงฝีเท้าอันวุ่นวายดังขึ้น"ดูเหมือนจะเกิดเรื่องขึ้น" “......”เซี่ยเชียนฮวันรู้สึกทำตัวไม่ถูก นางเคลื่อนไหวไปมาแล้วหดตัวไปอยู่ตรงมุมของเตียงทางด้านของเซียวเย่หลันก็ยังไม่สร่างเมานัก เขายกมือขึ้นกุมหน้าผากกล่าวอย่างช้าๆ ว่า “คงจะเป็นฉางหย่วนป๋อพาคนไปจับตัวข้า ไม่จำเป็นต้องสนใจ" "แต่ข้าฟังดูน้ำเสียงผิดปกติ" เซี่ยเชียนฮวันตั้งใจฟังเมื่อนางรวบรวมสติขึ้นมาได้แล้วก็รู้สึกว่าเรื่องราวดูเหมือนจะมีขั้นตอนใดผิดพลาดเกิดขึ้น"เมื่อครู่ เหตุใดเจ้าจึงมาที่ห้องของข้าแห่งนี้?" นางเอ่ยถามเซียวเย่หลันเต็มไปด้วยอารมณ์ความต้องการ แต่ถูกนางผลักไปมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า จึงตอบอย่างไม่เต็มใจนักว่า "ข้าคิดว่าที่นี่ไม่มีใคร" "แต่เมื่อเจ้าผลักประตูเข้ามาก็รู้ว่าข้างในมีคน ซ้ำยังยืนกรานจะเข้ามาให้ได้" "ข้าได้กลิ่นหอมของยาจากตัวเจ้า" "จมูกเจ้าดียิ่งนัก" "......" เซียวเย่หลันหรี่ตาลง ท่าทีดูหงุดหงิดใจเขาไม่อยากตอบนางไม่อยากให้สตรีคนนี้รู้ว่าเขาจำกลิ่นจากร่างกายของนางได้เซี่ยเชียนฮวันครุ่นคิดเล็ก