แต่เซี่ยเชียนฮวันคิดไม่ถึงว่าหลังจากที่นางพูดเหยียดซูอวี้เออร์ไป เซียวเย่หลันกลับไม่ได้แสดงความโกรธมากขึ้นกว่าเดิมสายตาเย็นชาของเขามองไปที่นิ้วเรียวของนางที่มีผ้าสีขาวพันไว้อย่างไม่ใส่ใจ "นั่นเกิดอะไรขึ้นล่ะ"เซี่ยเชียนฮวันก้มหน้าลงไปดูนี่คือแผลที่ได้จากตอนที่นางใช้เศษก้อนหินกรีดนิ้วเพื่อเขียนใบสั่งยาตอนอยู่ในห้องเก็บฟืนเนื่องจากตอนออกจากห้องเก็บฟืน ร่างกายของนางอ่อนแอเกินไป นางเลยยังไม่ได้รักษาแผลที่นิ้วให้ดีๆ ตอนนี้นิ้วพวกนี้ถูกพันไว้ทั้งบวมทั้งยุ่งเหยิง ดูไม่ได้เลยจริงๆ"โดนลวกตอนดื่มชาเท่านั้น" เซี่ยเชียนฮวันพูดเสียงเรียบเฉยนางค่อยๆ ดึงแขนเสื้อมาปกปิดมือขวาเอาไว้ ไม่อยากให้ชายหนุ่มเห็น"งั้นเหรอ" เซียวเย่หลันไม่ใส่ใจแผลของนาง แล้วก็ขี้เกียจจะยุ่งเกี่ยวกับนางอีก เขาสะบัดผ้าหมุนตัวเดินออกไป "จำที่ข้าพูดวันนี้เอาไว้ให้ดี"เมื่อพูดจบ เขาก็เดินไปถึงหน้าธรณีประตู กำลังจะยกขาข้ามไป จู่ๆ ก็หยุดชะงักหันก่อนเหลือบตามามอง"อีกอย่าง ไม่ว่าเจ้าจะอิจฉาสักเพียงไหนก็อย่าได้ไปหาเรื่องอวี้เออร์ นางไม่เหมือนเจ้า"เมื่อพูดประโยคนี้จบ เซียวเย่หลันก็เดินก้าวขายาวๆ ออกไปทันที!ใบหน้าของเ

เซี่ยเชียนฮวันเดินเข้ามาอย่างช้าๆ ด้วยสีหน้าเย็นชา "ใครเป็นคนสั่งให้เจ้าทำเช่นนี้""พระชายา ท่านลืมแล้วหรือ ก็ท่านเป็นคนสั่งให้บ่าวมาช่วยงานที่นี่เองนะเจ้าคะ..." ชิงถีก้มหน้างุด ตัวสั่นไปทั้งตัว"โง่เง่า!"เซี่ยเชียนฮวันตวาดไปหนึ่งที ชิงถีตกใจจนหน้าซีดเผือด จากนั้นก็ยิ่งตัวสั่นมากขึ้นไปอีกนางยื่นมือไปเชิดคางของชิงถีขึ้นมา จ้องหน้านางด้วยสายตาเรียบเฉย "เจ้าคิดว่าถ้าลากข้าเข้าไปเป็นแพะรับบาปแล้วตัวเองจะรอดไปได้หรือไง คนที่บงการเจ้าอยู่เบื้องหลังคนนั้นก็คงอยากจะกำจัดเจ้าทิ้งนานแล้ว""ขะ ข้าไม่เข้าใจว่าพระชายาพูดเรื่องอะไร..."ในหัวของชิงถีขาวโพลนไปหมดแม่นางซูอยากจะกำจัดนางเหรอไม่ เป็นไปไม่ได้ ขอเพียงนางทำงานสำเร็จ ใส่ร้ายพระชายาได้ แม่นางซูก็จะต้องช่วยนางแน่นอน!เซี่ยเชียนฮวันมองดูใบหน้าโง่เขลาของสาวใช้แล้วก็ขำก่อนพูดอย่างเย็นชา "ยาพิษที่เจ้าถือในมือเมื่อครู่เรียกว่าผงดอกลำโพง ปลิวอยู่ในอากาศได้เอง ตอนที่เจ้าใส่ยาลงไปก็คงสูดเอาฝุ่นผงมันเข้าไปไม่น้อย ถ้าดูตามปริมาณยาที่ใช้ กว่าพิษจะออกฤทธิ์ก็ประมาณสามชั่วโมง รอให้เย่ซิ่นดื่มยาพิษจนหมด เจ้าเองก็จะต้องตายในไม่ช้าเหมือนกัน""ไม่ห

สีหน้าของชายหนุ่มดำมืดสนิทขนาดซูอวี้เออร์เองยังไม่กล้าพูดแก้ต่างให้กับตัวเองเลย จึงทำได้เพียงใช้สายตามองจ้องเขาไปอย่างน่าสงสารในเวลานี้ เซี่ยเชียนฮวันก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาดวงตารูปดอกท้อของนางมองไปที่ใบหน้าของเซียวเย่หลันและซูอวี้เออร์ หัวเราะออกมาเบาๆ พูดว่า "คนบางคนคิดว่าตัวเองฉลาด คิดว่าใช้วิธียิงครั้งเดียวได้นกสองตัว ได้ทั้งไล่ให้ข้าออกไป แถมยังสามารถกำจัดบ่าวที่รู้มากคนนั้นออกไปได้อีก สุดท้ายกลับโง่จนทำให้ตัวเองต้องตกลงไปในหลุมพลางนั้นเอง น่าขันเสียจริง""เจ้า เจ้าอย่ามาใส่ร้ายคนอื่นสิ!"สีหน้าของซูอวี้เออร์เต็มไปด้วยความคับแค้น นางเซไปข้างหลังสองก้าว คล้ายกับว่าจะเป็นลม หัวเริ่มโงนเงนแทบจะล้มตึ้งลงไปด้านหลังเซียวเย่หลันรีบเอามือไปช้อนรับตัวนางไว้ทันที เขามองไปที่เซี่ยเชียนฮวันอย่างเย็นชา "ไม่ต้องพูดแล้ว""ทำไม ท่านอ๋องไม่ใช่ดีต่อผู้ใต้บังคับบัญชาของตัวเองมากเหรอ ทำไมตอนนี้ถึงไม่อยากสืบหาคนร้ายตัวจริงที่คิดจะทำร้ายองค์รักษ์เย่แล้วล่ะ อีกอย่าง ท่านอ๋องก็พูดเองหนิ หากว่ามีใครไปแตะเส้นตายของท่าน ท่านจะไม่ยอมปล่อยเขาไปง่ายๆ แต่ความจริงแล้วเส้นตายของท่านอ๋องก็สามารถเปลี

ความหมายที่ซ่อนอยู่ในประโยคนั้นของซูอวี้เออร์ ผู้ชายทุกคนล้วนฟังออกได้แต่แล้ว เซียวเย่หลันกลับไม่อยู่ค้างคืนตามความต้องการของนาง เขาเพียงพูดอย่างเรียบเฉยว่า "ไม่ล่ะ ข้าไม่มีนิสัยชอบนอนร่วมห้องกับคนอื่น"ซูอวี้เออร์กัดริมฝีปาก "ท่านอ๋อง ท่านรังเกียจข้าเหรอ""อย่าเดาส่งเดช""ตั้งแต่คืนนั้นที่ช่วยท่านถอนพิษ ร่างกายของข้าก็แย่ลงทุกวัน เดี๋ยวก็ปวดหัวตัวร้อนไม่สบาย แบบนี้ก็ดูเหมือนจะไม่มีสิทธิ์จะรับใช้ท่านอ๋องได้แล้วจริงๆ"ซูอวี้เออร์ถอนหายใจเบาๆ หลุบตาลงต่ำ แล้วก็ปล่อยมือที่จับแขนของเซียวเย่หลันเอาไว้ออกเมื่อเซียวเย่หลันเห็นท่าทางน้อยใจของนาง ก็ทำได้เพียงนั่งลงข้างกายนาง พูดเสียงเบาๆ ว่า "ข้ารู้ว่าพิษดอกรักรุนแรงแค่ไหน หลังจากคืนนั้น พิษก็เข้าสู่ร่างกายเจ้า นี่คือสิ่งที่ข้าติดค้างเจ้า""ท่านอ๋องอย่าได้กล่าวเช่นนั้น ได้รับใช้ท่านอ๋องหนึ่งคืน ก็นับเป็นวาสนาอันยิ่งใหญ่ของอวี้เออร์แล้ว"ซูอวี้เออร์ใช้หลังมือปาดน้ำตาที่หางตาเบาๆ เสียงสั่นเครือ ยิ่งทำให้ดูน่าสงสารขึ้นไปอีกแสร้งถอยเพื่อรุกคือวิธีการที่นางถนัดที่สุดนางใช้วิธีนี้ จัดการกับคุณชายผู้สูงศักดิ์มานักต่อนักแล้วเซียวเย่หลัน

"ดูจากรูปร่างเจ้าแล้วก็น่าจะประมาณห้าขวบ ไม่ใช่เด็กผีแล้วจะเป็นอะไร"เซี่ยเชียนฮวันได้คืบจะเอาศอก เมื่อบีบแก้มซ้ายเสร็จก็ไปบีบแก้มขวาต่อ เมื่อเห็นเจ้าเด็กอ้วนโมโหจนหน้าพองกลมเหมือนปลาปักเป้าแล้วก็อดขำออกมาไม่ได้"น่าโมโหนัก ไม่เคยมีใครกล้าทำแบบนี้กับข้าเลยนะ!" เด็กอ้วนเท้าสะเอวอย่างโมโห"โอ๊ะ เจ้าเด็กผีวางท่าใหญ่โตเชียวนะ หรือว่าเจ้าจะเป็นเซียนน้อยที่อยู่ข้างกายเง็กเซียนฮ่องเต้เหรอ"เซี่ยเชียนฮวันจงใจพูดล้อนางเห็นเจ้าเด็กอ้วนมีเครื่องประดับที่เป็นทองคำห้อยคอ ก็รู้ได้ว่าเขาจะต้องไม่ใช่ลูกของชาวบ้านธรรมดาทั่วไป แต่ฐานะของตัวนางก็ไม่ได้ต่ำต้อยนะ ถึงอย่างไรก็มีศักดิ์เป็นญาติกับไทเฮาองค์ปัจจุบัน คงไม่ถึงขนาดแค่จะบีบแก้มเด็กเล่นไม่ได้เลยหรอก"เชอะ!"ถึงอย่างไรเจ้าเด็กอ้วนก็ยังเป็นแค่เด็ก เมื่อถูกเซี่ยเชียนฮวันแกล้งมากๆ เข้าก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรเพื่อเป็นการตอบโต้ จึงทำได้เพียงจ้องหน้านางอย่างโมโหสายตาของเขามองไปเห็นสมุนไพรในมือของเซี่ยเชียนฮวัน เขาจึงยื่นมือกลมๆ เล็กๆ ไปแย่งมาทันที!"พี่สาวนิสัยไม่ดี มาจับข้าให้ได้สิ!"เด็กอ้วนยกสมุนไพรในมือขึ้น หัวมุดวิ่งเข้าไปในดงหญ้า วิ่งไปพล