“ด้วยทักษะทางการแพทย์ของข้า แม้จะมีรอยแผลเป็นเกิดขึ้น แต่ข้าก็สามารถทำให้ผิวพรรณกลับมานุ่มนวลราวกับเด็กทารกได้ พระชายารองซู เจ้าควรกังวลเกี่ยวกับตัวเองก่อนเถอะ ข้าเห็นว่าเจ้าหมกมุ่นอยู่กับเรื่องอย่างว่ามากเกินไป เจ้ามีสัญญาณไตพร่องอยู่นะ”เซี่ยเชียนฮวันเหลือบมองซูอวี้เออร์แวบหนึ่ง จากนั้นก็หมุนตัวเดินจากไป“ท่านพูดเหลวไหล! ท่าน...ท่านใส่ร้ายข้า!”ซูอวี้เออร์ได้ยินประโยคนี้ ก็อดตื่นตระหนกไม่ได้ นางตะโกนไล่หลังเซี่ยเชียนฮวัน พยายามปฏิเสธสมควรตาย สีหน้านางแสดงสัญญาณออกมาชัดขนาดนั้นเลยหรือ?ถ้าหากถูกเซียวเย่หลันสังเกตเห็นเข้า จบเห่แน่ๆซูอวี้เออร์รีบไปหาเซียวหมิงเซียน ยืมชาดมาทาปากให้ตัวเองเพื่อปกปิดผิวของนางตะวันบ่ายคล้อยในที่สุดเซียวเย่หลันก็เปิดประตูเดินออกมาเขาไม่ได้ตามหาซูอวี้เออร์ บางทีอาจจะกล่าวได้ว่า อารมณ์ของเขามืดมนมากจนเพิกเฉยต่อการมีอยู่ของซูอวี้เออร์โดยสิ้นเชิงเขามาที่ศาลาหลัวสุ่ยและเล่าสั้นๆ ให้องค์หญิงสี่กับราชบุตรเขยฟังถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ แล้วพูดว่า “มีชีวิตย่อมมีคนเห็น หากตายต้องเห็นศพ เสด็จพี่สี่โปรดเรียกทหารยามออกค้นหาด้วยเถอะ ข้าจะไปหาร่องรอยของ

“เรื่องมันจบลงไปแล้ว ทำไมเจ้าต้องพูดถึงมันอีก”เซียวเย่หลันขมวดคิ้วขณะที่รถม้าเคลื่อนตัว เซี่ยเชียนฮวันก็รู้สึกว่ามันสะเทือนถึงบาดแผลบนร่างกาย สร้างความเจ็บปวดเป็นอย่างมาก ทำได้เพียงกัดฟันแล้วพูด “ในเมื่อท่านอ๋องบอกว่าอยู่กับท่านจะปลอดภัยกว่า ดังนั้นข้าก็อยากจะรู้ว่าท่านสามารถทำอะไรเพื่อปกป้องข้าได้บ้าง”เซียวเย่หลันเงียบไปนาน“ตอบข้ามาเถอะ ท่านจะตัดแขนตัวเองเพื่อข้าไหม?” เซี่ยเชียนฮวันจี้ถามในที่สุด เซียวเย่หลันก็ตอบเสียงต่ำว่า “ไม่”“อือ ข้าก็ว่าแล้ว...”เซี่ยเชียนฮวันหลับตาในคืนนั้นนางกังวลมากว่าเซียวเย่หลันจะถูกบังคับให้ตัดแขนของเขา และกลายเป็นคนพิการตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาแต่ตอนนี้พอมาคิดๆ ดูแล้ว ผู้ชายที่เยือกเย็นและมีเหตุผลอย่างเซียวเย่หลัน จะทำลายชีวิตของตัวเองเพียงเพื่อช่วยนางได้อย่างไรความกังวลของนางนั้นไม่จำเป็นเลยแน่นอนเซี่ยเชียนฮวันรู้ว่าคำถามต่อไปจะทำให้นางดูเหมือนตัวตลก แต่ก็อดไม่ได้ที่จะถาม “แล้วถ้าเป็นซูอวี้เออร์ล่ะ?”คำถามนี้ทำให้เซียวเย่หลันตกอยู่ในความเงียบอีกครั้งแต่ไม่นาน เขาก็ตอบกลับว่า “ข้าเป็นหนี้อวี้เออร์ถึงสองชีวิต แขนข้างหนึ่งจะชดเชยได้อย่าง