“ไม่ว่าจะไปที่ไหน ก็มีแต่จะทำให้คนโชคร้าย”“นางไม่ควรมาปรากฏตัวที่นี่”“ทำให้พวกเราไม่ได้รับดอกไม้ของซังฉู่ซวิน”เสียงเล็กๆ เหล่านี้ เหมือนกับแมลงวันที่น่ารำคาญ ซึ่งคอยส่งเสียงดังอยู่ในหูของเซี่ยเชียนฮวันเสี่ยวตงฉุนจัดจึงพูดเสียงดังขึ้นว่า “พระชายาได้รับดอกไม้ย่อมเป็นโชคของพระชายา พวกท่านโชคร้ายเอง ก็อย่ามาโทษพระชายา!”ทันทีที่สาวใช้ส่วนตัวของพระชายาเปิดปาก เหล่าคุณหนูผู้สูงศักดิ์ก็ไม่สามารถพูดอะไรได้ ทำได้แค่แอบกลอกตาเท่านั้นมีเพียงเซียวหมิงเซียนที่ลูบเล็บอยู่เท่านั้น ที่จงใจพูดเยาะเย้ย “พี่สะใภ้ไม่ควรอยู่ที่นี่จริงๆ เมื่อคืนท่านทำให้พี่เจ็ดโกรธ และวันนี้ก็ไม่อยู่ปรนนิบัติท่านพี่ แต่กลับดอดมาฟังละครด้วยตัวเอง นี่มันไร้คุณธรรมเกินไปแล้ว”ทันทีที่นางพูดจบ ก็มีบางคนเสริมว่า “ข้าเพิ่งเห็นจ้านอ๋องกำลังเดินชมดอกบ๊วยอยู่กับพระชายารอง แม้ว่าพระชายาอยากจะปรนนิบัติ ก็คงไม่มีโอกาสหรอก”“ในฐานะภรรยาเอก แต่กลับถูกภรรยารองข้ามหน้าข้ามตา ช่างขายขี้หน้าจวนอันติ้งโหวยิ่งนัก...”“ใครบอกให้นางเทียบพระชายารองซูไม่ได้กันล่ะ...”มีเซียวหมิงเซียนเป็นผู้นำ เหล่าคุณหนูที่กำลังไม่พอใจที่แย่งดอกไม้ม

แม้ว่าเซี่ยเชียนฮวันจะไม่ได้พูดถึงชื่อนามสกุลโต้งๆ แต่เซียงหมิงเซียนก็ฟังออกอย่างชัดเจนถึงการเสียดสีในคำพูดของนางวันนี้เสด็จพ่อทรงพระราชทานการอภิเษก ให้จอหงวนเป็นราชบุตรเขย เป็นช่วงจังหวะที่เซียวหมิงเซียนกำลังได้ใจเซี่ยเชียนฮวันกลับตั้งใจเลือกกลอนกวีประเภทนี้ในกลอนพูดถึงเมื่อดอกไม้ร่วงโรย คนก็ตายจากกันไป ไม่รู้จักกันนี่ไม่ใช่กำลังแช่งนาง กำลังเตือนนางว่าอย่าได้ใจเพียงเพราะเรื่องมงคลเรื่องเดียวอยู่งั้นหรือ?“เซี่ยเชียนฮวัน เจ้าบังอาจนัก!”เซียวหมิงเซียนตบโต๊ะแล้วลุกขึ้นผู้คนเห็นว่านางโมโห ทั้งหมดล้วนเงียบสงัด ไม่มีใครกล้าออกเสียง!เซี่ยเชียนฮวันยิ้มบางๆ “องค์หญิงแปดเข้าพระทัยผิดแล้ว ทุกคนล้วนรู้ดีว่าข้าเป็นเพียงคนไร้การศึกษา แน่นอนว่านึกกลอนท่อนไหนออกก็โพล่งท่อนนั้นออกมา จะเป็นการสาปแช่งองค์หญิงได้อย่างไรกันเล่า”“เจ้า……”เซียวหมิงเซียนพูดไม่ออกไปครู่หนึ่งคิดไม่ถึงเลยว่า เมื่อครู่นางทำให้เซี่ยเชียนฮวันต้องอับอายเรื่องไม่มีการศึกษา ตอนนี้กลับกลายเป็นเหตุผลในการแก้ต่างของเซี่ยเชียนฮวันไปได้!เซี่ยเชียนฮวันนางตัวดี อยากให้นางเสียหน้าแบบนี้สินะ!“อะแฮ่มๆ เสด็จน้องอย่าเพิ่

“เจ้าแน่ใจหรือว่าพระชายาไปที่ห้องของนางแล้ว?”ซูอวี้เออร์ยืนอยู่ใต้ทางเดินอันมืดมิด โดยที่ใบหน้าอันสวยงามของนางปราศจากอารมณ์ใดๆ จึงทำให้นางดูคล้ายผีร้ายที่น่าขนลุกสาวใช้ตอบว่า “แน่นอนเจ้าค่ะ บ่าวเห็นกับตา”“ดีมาก”ซูอวี้เออร์หยิบเงินออกมาด้วยความพอใจ เพื่อตบรางวัลสาวใช้คนนี้ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครทำลายเรื่องดีๆ ของนางในคืนนี้!นางหมุนตัวเดินกลับเข้าไปในห้อง หยิบธูปหอมที่เตรียมไว้ออกมา แล้ววางไว้บนเสาข้างประตูหนึ่งดอก อีกดอกวางไว้ที่ใต้เตียง จากนั้นก็จุดธูปอย่างเงียบๆ เพื่อให้แน่ใจว่ามันจะออกฤทธิ์อย่างเต็มที่ตอนนี้ นางแค่ต้องนอนอยู่บนเตียง และรอให้เซียวเย่หลันกลับมาเมื่อนางกับเซียวเย่หลันร่วมหอลงโลงกันอย่างราบรื่น บวกกับทานยาที่นางได้รับจากคุณชายโม่เฉิน นางก็จะตั้งท้องลูกของเซียวเย่หลันอย่างแน่นอน!เซี่ยเชียนฮวันผู้โง่เขลา หารู้ไม่ว่าได้เสียโอกาสให้นางแล้ว...หลังจากที่นางตั้งท้องลูกของเซียวเย่หลัน ไอ้สารเลวในท้องของเซี่ยเชียนฮวันจะยังมีความหมายอะไรอีก!ซูอวี้เออร์ปลดแพรบางออก มุมปากยกขึ้นสูง อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาอีกด้านหนึ่งตามที่สาวใช้พูด เซี่ยเชียนฮวันได้เปิดประต

“เป็นไปไม่ได้ ถ้านางไม่ได้ตั้งท้องเลือดเนื้อเชื้อไขของเจ้า แล้วเจ้าจะปล่อยให้ท้องของนางใหญ่จนถึงทุกวันนี้ได้อย่างไร?”“พี่ใหญ่พูดถูก ดังคำกล่าวที่ว่าการศึกไม่หน่ายอุบาย จ้านอ๋องกรำศึกมาหลายปี ย่อมมีอุบายมากมาย เราไม่อาจมองข้ามได้”นักฆ่าทั้งสองเริ่มระมัดระวังตัวมากยิ่งขึ้น หลังจากได้ยินคำพูดของเซียวเย่หลันเซี่ยเชียนฮวันแอบคิดในใจว่า นักฆ่าสองคนนี้ไม่ใช่คนไร้สมองและประมาท พวกเขายังรู้หลายสิ่งหลายอย่างไม่ว่าเซียวเย่หลันจะพูดจากใจ หรือเป็นกลอุบายเพื่อลดการป้องกันของนักฆ่า แต่ไม่ว่าอย่างไร มันก็ไม่สามารถพานางออกจากอันตรายได้“จ้านอ๋องฟังนะ หากเจ้าต้องการให้พระชายาของเจ้ามีชีวิตอยู่ เจ้าต้องให้พวกเราสองคนพี่น้องรอดชีวิต!”กริชในมือของนักฆ่าแทงลึกลงไปอีกสองสามมิลลิเมตร เข้าไปในท้องของเซี่ยเชียนฮวัน ทะลุเสื้อผ้าของนาง และแตะลงไปที่ผิวหากลึกลงไปอีกครึ่งนิ้ว เกรงว่า…เซียวเย่หลันสีหน้ามืดมน “ก็ได้”“งั้นเจ้าถอยออกไปก่อน!”“ยังไม่พอ ถอยไปอีก!”ตามข้อเรียกร้องของนักฆ่า เซียวเย่หลันก็ถอยหลังไปอีก จนกระทั่งเกิดระยะห่างระหว่างพวกเขาแต่ถึงกระนั้น พวกเขาก็ยังรู้สึกไม่สบายใจ“พี่ใหญ่ ศ

“แอ๊ด……”ขณะที่ชายคนนั้นเปิดประตู แสงอาทิตย์ฤดูหนาวอันอบอุ่นเล็กน้อยในตอนเช้าก็ส่องเข้ามา แผ่แสงสีเหลืองทองไปทั่วพื้นที่ซูอวี้เออร์เดินไปหาเขาด้วยรอยยิ้ม พร้อมกับคว้าแขนของชายคนนั้นไว้ “ท่านอ๋อง...”พูดออกมาแค่สองคำ ซูอวี้เออร์ก็ยืนอึ้งอยู่กับที่!หลังจากที่นางเห็นรูปร่างหน้าตาของชายคนนั้นอย่างชัดเจน นางก็รีบปล่อยแขนของเขาออก แล้วพูดด้วยความตกใจว่า “เป็นท่าน?”เขาไม่ใช่เซียวเย่หลัน แต่เป็นองค์ชายรองเซียวฉงองค์ชายรองพลันขมวดคิ้ว “ข้ายังอยากจะถามว่าเป็นเจ้าได้อย่างไร จิ้งหย่าล่ะ”“พระชายา...ฮูหยินหลี่ไม่ได้อยู่ห้องนี้ นางอยู่ปีกตะวันตก”ซูอวี้เออร์เกิดลางสังหรณ์ที่ไม่ดีขึ้นในใจ แต่นางยังคงแสร้งทำเป็นสงบ และชี้ทางให้องค์ชายรองอย่างไรก็ตาม หลังจากที่ฟังคำพูดของนาง ดวงตาขององค์ชายรองก็แสดงท่าทีสนุกสนาน เขาแสยะยิ้มแล้วพูดว่า “ผู้หญิงเมื่อคืนนี้ไม่ใช่จิ้งหย่า แต่เป็นเจ้า ข้าจะบอกให้จิ้งหย่าเรียนรู้เทคนิคนี้ได้จากที่ไหน มันทำให้ข้ามีความสุขมาก”“องค์ชายรองพูดอะไร อวี้เออร์ไม่เข้าใจ”ซูอวี้เออร์ตื่นตระหนกแต่นางไม่สามารถแสดงออกมาได้ ดังนั้นจึงทำได้แค่หันหลังกลับอย่างรวดเร็ว และบี