"หลิวหย่งใช่ไหม? ตอนนี้ฉันนั่งอยู่ที่นี่ ฉันอยากดูว่าฉันเสร็จได้ยังไง! สำหรับครอบครัวลุงซุน นายสามารถรอดจากวันนี้ไปได้ค่อยพูดจาแบบนี้!" น้ําเสียงของหลินตงยังคงสงบมากและไม่ได้ให้ความสำคัญกับการข่มขู่หลิวหย่งแม้แต่น้อย"โอเค! นายรอฉันก่อน!" หลิวหย่งพูดแล้วหยิบโทรศัพท์ด้วยมืออีกข้างและเริ่มโทรออกเขาจะเรียกคนมา ดูจากการแสดงออกเมื่อกี้ เห็นได้ชัดว่าชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาสามารถจัดการได้แต่ไม่ว่านายจะเก่งแค่ไหนแล้วจะทำไม?อย่างที่บอกว่าสองหมัดจะสู้สี่มือได้ยังไง เรียกคนมาสามสิบห้าสิบคนไม่เชื่อว่าจะสู้ได้หลินตงก็หยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมาในเวลานี้ส่งข้อความในกลุ่มเอสซีซี"ในกลุ่มมีคนที่อยู่หยางเฉิงมณฑลเจียงหนานบ้างไหม?"เนื่องจากหลินตงเป็นสมาชิกหลักเอสซีซีอยู่แล้ว การเปลี่ยนแปลงตัวตนของเขาจึงจะสะท้อนให้เห็นในกลุ่มด้วยในฐานะหนึ่งในสมาชิกหลักไม่กี่คนของเอสซีซีทั้งหมด คำพูดของเขาดึงดูดความสนใจของผู้คนจำนวนมากได้อย่างเป็นธรรมชาติสมาชิกระดับต่ำ ระดับกลาง และระดับสูงจำนวนมากต้องการพึ่งพาเจ้านายใหญ่เช่นนี้ แต่พวกเขาไม่มีโอกาส เมื่อโอกาสมาถึง พวกเขาก็แห่กันไป

เหยียนหงเดินเข้ามาจากประตูพร้อมกับเพื่อนสามคนของเขาหลิวหย่งยังคงคร่ำครวญอยู่บนพื้น ตอนนี้มือทั้งสองของเขาหักและน้ำตาแห่งความเจ็บปวดก็ไหลออกมา เพราะเขาถูกปกคลุมด้วยเสียงคร่ำครวญของเขาเอง ดูเหมือนเขาจะไม่ได้ยินเสียงของเหยียนหงลูกน้องของหลิวหย่งที่อยู่รอบตัวเขาต่างก้มหน้าลงอย่างอัตโนมัติ พวกเขาไม่คิดว่าจู่ ๆ เหยียนหงจะปรากฏตัวที่นี่เหยียนหงคือใคร?เจ้าพ่อแห่งหยางเฉิง!ชื่อเล่นเจ้าพ่อหงคนอย่างหลิวหย่งไม่คู่ควรที่จะสวมรองเท้าให้เหยียนหงด้วยซ้ำ ไม่ต้องพูดถึงลูกน้องอย่างพวกเขาเลยเขาทำให้เหยียนหงขุ่นเคืองในหยางเฉิง จะเสียชีวิตโดยไม่รู้ตัว"คุณคือนายน้อยหลินใช่ไหม?" เหยียนหงคำนับหลินตงแล้วถาม"ผมคือหลินตง! คุณคือเหยียนหงเหรอ?" หลินตงถามเนื่องจากชื่อในกลุ่มเอสซีซีทั้งหมดใช้ชื่อจริงของตัวเอง เขาจึงเห็นชื่อของเหยียนหงในระหว่างแชทส่วนตัวเขาเงยหน้าขึ้นแล้วมองดูเหยียนหง เขาอายุประมาณสี่สิบปี ค่อนข้างมีออร่า ฐานะในเมืองหยางเฉิงแห่งนี้น่าจะไม่ต่ำ"ครับครับครับ! นี่คือเหยียนหง" เหยียนหงตอบอย่างรวดเร็วเขาไม่กล้าที่จะไม่เคารพหลินตง ซึ่งเป็นหัวหน้าหลักเอสซีซีเลย แม้ว่าหลินตงจะดูเด็กมาก

"งั้นดีเลย! เหยียนหงผมจำคุณไว้แล้ว หากคุณมีเรื่องอะไรในอนาคต คุณสามารถติดต่อผมได้ตลอดเวลา!" หลินตงตบเหยียนหงบนไหล่แล้วพูด"ครับ! นายน้อยหลิน!" เหยียนหงตอบอย่างตื่นเต้น"คุณลุงซุน พวกเราไปกันเถอะ! ทิ้งที่นี่ให้เหยียนหงเถอะ!" หลินตงตะโกนบอกครอบครัวซุนเหว่ยเฉิงหลังจากพูดอย่างนั้น หลินตงก็เป็นผู้นำและเดินออกไป ซุนเหว่ยเฉิงและครอบครัวของเขาก็เดินตามไปอย่างรวดเร็วทันทีที่พวกเขาออกมายังทางเดิน พวกเขาเห็นคนแถวหนึ่งคุกเข่าอยู่ที่ทางเดิน พวกเขาทั้งหมดเป็นลูกน้องของหลิวหย่งที่เรียกมา ตอนนี้พวกเขาคุกเข่าลงบนพื้นและตัวสั่นพวกเขาไม่ได้กลัวหลินตง หลินตงยังอยู่ไกลเกินไปสำหรับพวกเขา แต่พวกเขากลัวเหยียนหงชื่อเสียงของเจ้าพ่อหยางเฉิงไม่ได้เรียกเฉย ๆ แต่ได้สร้างขึ้นมาจริง ๆเมื่อเดินออกจากโรงแรมฮอลิเดย์อินน์ หลินตงแสดงความต้องการกลับเมืองเจียงเฉิง ที่นี่ก็ไม่ไกลจากเมืองเจียงเฉิงมากนัก สองชั่วโมงกว่าเท่านั้น ออกเดินทางตอนนี้ มาถึงเมืองเจียงเฉิงก็ยังไม่ดึกครอบครัวของซุนเหว่ยเฉิงทุกคนต้องการให้หลินตงพักหนึ่งคืน และต้องการติดต่อกับนายน้อยหลินที่เจ้าพ่อหยางเฉิงเรียกให้เยอะขึ้นในขณะที่มีความสัมพัน

เธอเป็นคนที่รู้จักบุญคุณอย่างแน่นอน แม้ว่าพ่อแม่ของเธอจะเข้มงวดกับเธอมากตั้งแต่เด็ก แต่เธอก็ยังคิดถึงครอบครัวหลังจากหาเงินได้ นอกจากประทังชีวิตของตัวเองแล้ว ทำงานมาหลายปีแทบจะไม่เก็บเงินแม้แต่บาทเดียวสำหรับหลินตง ความสามารถเป็นเรื่องรอง เพราะมันไม่สำคัญว่าเขาจะทำเงินได้หรือไม่ เนื่องจากเขามีเงินอยู่แล้วจนใช้ไม่หมดอยู่แล้วนิสัยคือสิ่งที่สำคัญที่สุด ถ้านิสัยไม่ดี ไม่ว่าเขาจะมีความสามารถแค่ไหน หลินตงก็จะไม่ต้องการดังนั้นสิ่งที่เขาชอบในท้ายที่สุดก็คือนิสัยของจ้าวซวนสำหรับคนอย่างจ้าวซวน หลินตงรับประกันได้เลยว่าตราบใดที่ความโกรธของเธอเกือบจะหมดไปเธอก็จะช่วยเหลือครอบครัวของเธอต่อไป ส่วนวิธีการนั้นขึ้นอยู่กับเธอเมื่อเขาได้รับระบบครั้งแรก หลินตงแอบตัดสินใจว่าเขาจะไม่มีวันเปิดเผยกำลังอย่างเต็มที่ก่อนที่เขาจะคิดว่าจะปกป้องตัวเองได้ถ่อมตัวดีที่สุดนี่คืออาวุธวิเศษของเขาที่จะชนะอย่างไม่คาดคิดสิ่งที่เขาต้องทำตอนนี้คือพยายามสะสมแต้มศักดิ์สิทธิ์ และดูว่าระบบจะได้รับการอัพเกรดหรือไม่ความแข็งแกร่ง ร่างกาย และจิตวิญญาณถึงขีดจำกัด ยังไม่เพียงพออย่างแน่นอนหลังจากลงทุนสองพันล้านในโครงการใ

"เอาล่ะ ผู้อำนวยการโจว นั่นคือสิ่งที่เราตกลงกัน แต่ผมหวังว่าผมจะบริจาคโดยไม่เปิดเผยตัวตน ผมไม่อยากให้ตัวเองถูกมองเหมือนลิงทุกที่ในโรงเรียน!""ไม่มีปัญหา!"ด้วยวิธีนี้ หลินตงจึงถูกผู้อำนวยการโจวลี่หมินพาไปที่แผนกการเงินของมหาวิทยาลัย และเรียกพนักงานระดับสูงของมหาวิทยาลัยเจียงหนานเข้ามาจนกว่าการบริจาคจะเสร็จสิ้นและได้รับร้อยล้าน พนักงานระดับสูงของมหาวิทยาลัยเจียงหนานยังคงรู้สึกเหมือนเป็นความฝันเมื่อก่อนการบริจาคเงินหลายล้านต้องมีการประโคมข่าวคราว ประกาศหน่อยว่าตอนนี้การบริจาคหนึ่งล้านทำเสร็จง่าย ๆ แบบนี้แล้วชื่อของหลินตงก็อยู่ในพนักงานระดับสูงของมหาวิทยาลัยด้วย เขาเป็นเศรษฐีแน่นอน พยายามอย่าทำให้เขาขุ่นเคืองถ้าเป็นไปได้"นักศึกษาหลินตง ขอบคุณสำหรับการมีส่วนร่วมในการสร้างมหาวิทยาลัยเจียงหนาน ในนามของอาจารย์และนักเรียนทุกคนของมหาวิทยาลัย ผมขอขอบคุณอย่างจริงใจ!" ผู้อำนวยการโจวลี่หมินกล่าวพร้อมกับจับมือของหลินตงไว้แน่นด้วยมือทั้งสองข้างร้อยล้านถือเป็นความก้าวหน้าในประวัติศาสตร์อย่างแน่นอน หลินตงยังเป็นนักศึกษาในมหาวิทยาลัย ไม่ต้องการที่จะมีชื่อเสียงและถูกจับตามองเมื่อสำเร็จการศึ