ดาบใหญ่ของกบฎนั่นไม่ได้ผ่าลงมาแต่กู้อวิ๋นซีกลับได้ยินเสียง สวบนี่มันคือเสียงอะไร?ราวกับใช้มีดหั่นผักมาหั่นเนื้อ แล้วก็เหมือนดาบใหญ่สับลงบนกระดูกแล้วก็คล้ายกับเป็นเสียงเลือดที่พุ่งกระฉูดออกมารอบบริเวณเต็มไปด้วยเสียงกรีดร้องไม่หยุดหย่อนทุกคนต่างพากันหาที่ซ่อนตัวด้วยความหวาดกลัวสุดขีดบางคนตกใจจนขาทั้งสองข้างอ่อนแรง ล้มลงไปนั่งอยู่บนพื้นด้วยตัวสั่นเทาตกใจสุดขีด อยากจะส่งเสียงร้องออกมา แต่ในลำคอกลับไม่สามารถเปล่งเสียงใดๆ ได้เลยสักนิดเห็นได้ชัดว่า หวาดกลัวมากสักเพียงไหนกู้อวิ๋นซีเพียงมองไปที่เงาร่างที่นั่งบนหลังม้านั้นอย่างเงียบๆบนใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยเลือด บ้างก็แห้งแล้ว บ้างก็ยังเป็นเลือดสดๆ ที่ยังเปียกโชกอยู่กระทั่งว่ามีหยดเลือดไหลลงมาตามเส้นผมที่เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบฝุ่นดินของเขาเสวียนอ๋องที่สวมชุดเกราะทั้งตัว ปรากฎตัวขึ้นด้วยท่าทางเหน็ดเหนื่อยในมือถือดาบเล่มใหญ่ บนตัวดาบยังมีคราบเลือดหยดติ๋งๆในเวลานี้ ตัวเขานั่งอยู่บนหลังม้าตัวสูงใหญ่ จ้องมองไปที่หญิงสาวซึ่งยืนอยู่ท่ามกลางพื้นที่นองเลือดมีอะไรบางอย่างกระเด็นมาโดนใบหน้าของตัวเอง ทั้งอุ่นร้อน ทั้งเหนียวเหน

คนลอบสังหารในคืนนั้น!แววตาของพระสนมหรงสั่นไหวเล็กน้อย กำลังจ้องมองไปที่ไทเฮาเช่นเดียวกันแต่ไทเฮากลับส่ายหน้า พูดว่า "ข้ารู้เพียงว่า คนที่ลอบสังหารข้าในคืนนั้นเป็นชายชุดดำที่คลุมผ้าปกปิดใบหน้า ส่วนอีกคน...""ยังมีอีกคนด้วยเหรอเพคะ?" กู้อวิ๋นซีรู้สึกเครียดเกร็งในใจเรื่องในคืนนั้น จนถึงตอนนี้ก็ยังคงเป็นปริศนาทั้งๆ ที่นางเห็นกับตาตัวเองว่าจวินเย่เสวียนมาที่ห้องนอนของไทเฮา แต่ในตอนหลังกลับไม่เห็นแม้แต่เงาหรือว่า อีกคนหนึ่งจะเป็นเขา?"อีกคน" ไทเฮาคิดย้อนไปแล้วก็ส่ายหน้าอีกครั้ง "ดูเหมือนจะมาช่วยข้า แต่ข้าเห็นไม่ชัดว่าเขาเป็นใคร รู้เพียงว่าตอนที่คนร้ายจะแทงเข้ามาอีกครั้ง ก็ถูกคนผู้นั้นซัดกระเด็นออกไปแล้ว""จากนั้นซีเออร์น้อยก็เข้ามา คนผู้นั้นก็ไล่ตามคนร้ายลอบสังหารออกไป"พระสนมหรงรีบถามต่ออย่างร้อนใจ "เสด็จแม่มองเห็นรูปร่างของทั้งสองคนนั้นไม่ชัดหรือเพคะ?"ไทเฮาส่ายหน้า "เขาเขาคนหนึ่งปิดหน้าปิดตา ส่วนตอนที่อีกคนบุกเข้ามา ข้าก็ล้มลงไปแล้วสายตาเลือนลางมองภาพไม่ชัดเจน"นางถอนหายใจ ก่อนจะพูดอย่างจนใจ "ถึงแม้ข้าจะอยู่ในวังหลัง แต่ก็รักสันโดด ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าไปผิดใจกับใครตอนไหน ถ

ว่าไงนะ? เสวียนอ๋องคัดเลือกพระชายา แต่กลับให้พระชายาหลีอ๋องเป็นคนจัดการเนี่ยนะ?นี่ ช่างเป็นเรื่องประหลาดอย่างไม่เคยพบเจอ! เหลวไหลเกินไปแล้ว!อย่าว่าแต่พระสนมหรงจะโมโหจนหน้าเขียวเลย ขนาดไทเฮาก็ยังตกใจจนหน้าเหวอนี่ ออกจะเกินจินตนาการของคนปกติทั่วไปแล้วทุกคนหันไปมองกู้อวิ๋นซีอย่างตกตะลึง แทบจะลืมสิ้นแล้วทุกอย่างส่วนกู้อวิ๋นซี...อย่าพูดถึงเลย น้ำผลไม่ที่ดื่มเข้าไปในปากติดคอจนไอสำลักออกมาอย่างแรงทันที"ซีเออร์ เจ้าเป็นอะไรมากไหม?" ไทเฮาแสดงสีหน้าเป็นกังวลกู้อวิ๋นซีก็อยากที่จะพูดปลอบใจสักประโยคว่านางไม่เป็นไร แต่แค่อ้าปาก ก็กลายเป็นไออย่างหนัก "แค่ก แค่กๆๆ..."ใบหน้าเล็กเท่าฝ่ามือ สำลักจนแดงก่ำไปทั้งหน้าจวินเย่เสวียนขมวดคิ้วน้อยๆ ยกมือขึ้นฉับพลัน ฝ่ามือใหญ่ก็ตบลงไปเบาๆ บนหลังของนางบริเวณโดยรอบ เงียบเป็นเป่าสากไปชั่วขณะหนึ่งแต่ละคนจ้องมองไปที่แขนยาวของจวินเย่เสวียนที่อยู่บนหลังของกู้อวิ๋นซี ด้วยอาการตกใจจนตาค้าง!นางเป็นพระชายาของหลีอ๋องนะ! เป็นน้องสะใภ้ของเขา!ต่อให้ไม่ว่าจะเอ็นดูแค่ไหน ก็ไม่ควรมีกริยาอาจหาญเช่นนี้!การกระทำนี้ ออกจะดูสนิทสนมกันเกินไปแล้ว!มันออกจะเกิน

กู้อวิ๋นซีถูกโยนตัวลงบนเตียงนี่เป็นครั้งแรกที่จวินเย่เสวียนโยนตัวนางลงบนเตียงของตัวเอง ด้วยฐานะที่แท้จริงของตัวเองอย่างโจ่งแจ้งเช่นนี้กู้อวิ๋นซีเพิ่งคิดว่าจะลุกขึ้นนั่ง ร่างกายสูงใหญ่ของเขาก็ทาบทับตามลงมาอย่างรุนแรง ปิดช่องทางหนีทั้งหมดของนางไปเรียบร้อยนางพูดอย่างโมโห "เสวียนอ๋อง ท่านคิดว่าตอนนี้ท่านมาใกล้ชิดกับข้าถึงเพียงนี้ด้วยฐานะอะไร?""เจ้าว่ายังไงล่ะ" ทันใดนั้นจวินเย่เสวียนก็โน้มตัวไปข้างหน้าอีกกู้อวิ๋นซีตกใจกลัว คิดที่จะถอยหลังหนีแต่กลับถูกเขาบังคับให้ล้มลงบนเตียงในทันทีเมื่อนางพบว่าท่าทางในตอนนี้ช่างล่อแหลมเหลือเกิน ตอนที่คิดจะลุกขึ้นมา ก็ไม่ทันเสียแล้วฝ่ามือใหญ่ของเขาแตะลงบนหัวไหล่ของนาง ไม่จำเป็นต้องออกแรงอะไรเลย ก็สามารถขังนางไว้ใต้ร่างของตัวเองได้แล้ว"เสวียนอ๋อง เสด็จแม่ของท่านยังอยู่ด้านนอกนะ ท่านได้ยินเสียงเรียกของนางแล้วหรือยัง?"นางพยายามดิ้นรนอย่างสุดแรงด้านนอก มีเสียงร้องเรียกของพระสนมหรงดังเข้ามาจริงๆ "เสวียนเออร์ เจ้า...เจ้าจะบังอาจเกินไปแล้ว! นางเป็นพระชายาของน้องชายเจ้านะ!"น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยไฟแห่งโทสะ พอเพียงไม่ใช่คนหูหนวก ก็ต้องฟังออกกัน

จวินเย่เสวียนโบกมือหนึ่งทีปึก ผ้าม่านที่มัดมือทั้งสองข้างของกู้อวิ๋นซี ขาดออกไปตามเสียงกู้อวิ๋นซีตัวอ่อนไปทั้งร่าง จนเกือบจะล้มร่วงลงไปบนพื้นเขาเพียงแค่ยกมือขึ้นมาเฉยๆ กู้อวิ๋นซีก็ถูกเขาหยิบตัวขึ้นมาแล้ว โยนลงไปบนเตียงนางตกใจจนรีบจัดแจงใส่เสื้อผ้าของตัวเองให้เรียบร้อยกว่าที่จะใส่เสื้อผ้าได้ ไม่ง่ายเลย เมื่อเงยหน้ามองขึ้นไป ก็ไม่เห็นเงาร่างของจวินเย่เสวียนอยู่ในห้องแล้วจวินฉู่หลียืนอยู่ข้างประตู ไม่กล้าหันหน้ากลับมามองนาง กลัวว่าสายตาของเขาจะสร้างความเสื่อมเสียให้กับตัวนางแต่นาง ไม่บริสุทธิ์มาตั้งนางแล้ว"ซีเออร์..." เมื่อไม่ได้ยินเสียงสวมใส่เสื้อผ้าของหญิงสาวบนเตียง จวินฉู่หลีจึงลองถามออกไป "เจ้า...เสร็จแล้วหรือยัง?"กู้อวิ๋นซีไม่รู้ว่าจะตอบคำถามนี้อย่างไรเสื้อผ้าสวมใส่เสร็จแล้ว แต่ความรู้สึกของร่างกายมันยังไม่สงบลงราวกับว่า...ราวกับคนสารเลวนั่นยังคงอยู่ในร่างกายของนางอย่างนั้น หว่างขาสองข้าง ยังคงรู้สึกเจ็บปวดอย่างทรมานในที่สุดจวินฉู่หลีก็หันกลับมา มองนางหนึ่งทีเมื่อมั่นใจแล้วว่านางสวมเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อย เขาถึงได้หมุนตัวเดินมาหยุดที่ข้างเตียงบนใบหน้าของนาง