“PARDON me?” hindi makapaniwalang sabi ni Luna na ikinatingin ng seryoso sa kaniya ng ama ni Sebastian.“I know na hindi ka bingi, Luna.”Napahinga ng malalim si Luna dahil sa kaniyang pagtitimpi. Hindi na niya nagugustuhan ang inaasata nito sa kaniya isa pa, first name basis agad ang itinawag nito sa kaniya. Okay lang sana iyon kasi lolo naman siya ng anak niya ngunit kapag ganon na sa opisina siya nito pinuntahan at oras ng trabaho alam dapat nito ang professionalism.“Again, pardon me.” This time seryoso na ‘rin si Luna at nakipagsabayan sa matanda.Kung hindi siya nito kayang respetuhin at isinasawalang bahala niya ang paggalang niya dito ay ganoon ‘din ang gagawin niya. Akala pa naman niya dahil sikat itong negosyante at matagal na sa larangang iyon ay maalam ito sa mga basic na bagay sa pakikipag-usap.Ngunit wala itong modo! Alam na niya kung kanino nagmana si Sebastian.“May I remind you Ms.Anderson, you are here at my office and sitting at may chair. Kung hindi mo kayang rume

BUONG maghapon wala sa sarili si Luna. Nasa trabaho nga siya ngunit ang utak niya ay wala doon lalo na at tila nag-eeco sa isip niya ang huling linya na sinabi ni Sebastian. Ang hindi alam ni Luna ay kanina pa siya tinatawag ni Caroline upang sabihin dito ang schedule niya para bukas. Mag-uuwian na ‘rin kasi sila kaya bago sila umuwi ay nag report muna ito kay Luna. Kaso tagusan lang ang tingin nito sa kaniya. Kahit na tila nakikinig ito ay tila isa siyang multo sa harapan ng amo. Sinubukan na niyang ikaway ang kamay sa harap ni Luna ngunit katulad ng inaasahan ay hindi manlang ito kumurap. Wala nga ito sa sarili, kanina pa niya iyon napapansin simula ng pumasok ito. Tinatanong niya naman ito kung ayos lang siya pero tango lang ang sinasagot nito sa kaniya. Hindi magaling magsinungaling ang amo niya. “Ms.Luna!” buong lakas na sigaw niya na ikinabalik ni Luna sa kaniyang sarili. Nakita niya si Caroline sa kaniyang harapan at punong-puno ng pagtataka ang isip. “Are you saying

ORAS nang tanghalian at nagsama-sama ang napakaraming studyante ng Moon University sa kanilang cafeteria. Kahit sila Celine ay naroroon upang kumain ng kanilang tanghalian. Hindi naman nahirapan si Celine na makipagclose sa kaniyang mga kaklase kung kaya masaya siya na nag-aaral sa day care. “Celine dito tayo ah!” Sabi ng isa sa kaklase niya na papunta sa may isang table na ikinatango niya lang at humarap na muli sa counter para umorder. “Oh, ikaw pala ‘yan Celine. Anong sa’yo?” ngiting tanong sa kaniya ng isa sa mga nagbebenta doon. Madaling nakilala si Celine sa lugar na iyon hindi dahil alam nilang anak ito ni Sebastian Anderson kundi dahil sa angking talino, ganda at daldal nito. Pero sa katalinuhan talaga siya pinakang sumikat, kahit sa college building ay alam nila ang tungkol sa isang bata na mayroong IQ na sobrang taas. Balibalita na nga ang pag a-advance ni Celine dahil hindi na naaayon sa IQ niya ang tinuturo sa kanila. “Isa pong—” hindi naituloy ni Celine ang pag

“Dear Luna, Sigurado ako sa oras na binabasa mo ‘to ay wala na kami. Please anak tanggapin mo na wala na kami ng daddy mo gaya ng pagtanggap namin na mawawala ‘din kami sa mundong ‘to. Unang-una gusto kong sabihin sa’yo na mahal na mahal ka namin, minahal ka namin na parang tunay na anak. Tama ang nabasa mo Luna, hindi ka namin tunay na anak ng daddy mo pero kahit isang beses ay hindi namin inisip ang bagay na iyon dahil mahal na mahal ka namin. ‘Wag ka sanang magalit saamin anak, hindi namin ginawa ang lahat ng ‘to dahil gusto namin. Napilitan lang kami ng daddy mo. Hanapin mo ang tunay mong mga magulang, ang pangalang Luna ay galing sa iyong ina. Mahal na mahal ka namin Luna. —Nagmamahal, ang iyong ina Layla Fernandez” Sunod-sunod ang pagtulo ng luha ni Luna matapos niyang basahin ang sulat na iyon ng kaniyang ina. Ang daming pumapasok sa isip niya; totoo ba ang sulat na iyon? Paano nagawang itago sa kaniya ng tumayo niyang magulang ang lahat ng iyon? Sino ang tunay niyang magula

SINO nga ba ang mag-aakala na aasikasuhin siya ngayon ng kaniyang anak imbes na siya ang mag asikaso dito. Nakaupo si Luna ngayon isa sa upuan na nasa island type na kitchen na iyon habang si Celine ay itinutuloy ang pagluluto nito na naudlot kanina. Hindi makalimutan ni Luna ang ginawang pag papatahan sa kaniya ng anak kanina. Naalala niya na siya ang gumagawa niyon sa anak pero ngayon ang gumagawa na nito ay ang anak mismo. Kailan ba lumaki ng ganoon ang anak? Simula lang naman ng lumipat sila sa Pilipinas ay hindi na niya nakakasama ito ng matagal. Nabalikan niya ang mga nakalipas na panahon simula ng lumipat sila doon at narealize niya na marami na palang nagawa ang anak na hindi nga pangkaraniwang bagay. Una na jan yung pinupuntahan pala nito ng palihim ang ama. Paano nga naman niya iyon magagawa hindi ba? Sunod ay ang mga panahon na na-kidnapped ito at sila, ni hindi manlang kinakitaan ng takot ang bata sa katunayan ay tila natutuwa pa. Bakit nga ba niya nakalimutan ang part n