ซูหัวจิ่นเห็นว่าใบหน้าของฮูหยินผู้เฒ่าซีดราวกับกระดาษ หายใจไม่สะดวก และเห็นได้ชัดว่านางโกรธมาก เขาจึงตัดสินใจทันที “เชียนหมิง ไปตามหมอมา”แม้ว่าสิ่งที่ซูชิงอู่ทำจะถูกต้องตามหลักการ แต่ฮูหยินผู้เฒ่าก็ยังคงเป็นผู้อาวุโส แม้ว่านางจะทำผิดพลาดมากมาย ก็ไม่ควรทำให้ถึงตายเหตุผลหลักคือเขากังวลว่ามันจะส่งผลกระทบต่อชื่อเสียงของซูชิงอู่ หากฮูหยินผู้เฒ่าโกรธจนถึงตายไปจริง ๆ ผู้คนจำนวนนับไม่ถ้วนจะนินทาว่าร้ายและด่าทอนางอย่างแน่นอนซูหัวจิ่นไม่อาจยอมให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้อย่างแน่นอนซูชิงอู่กล่าวว่า "ไม่ต้องลำบากเรียกหมอมาหรอก นางก็แค่โกรธ ตราบใดที่ข้าอยู่ที่นี่ นางจะไม่ตาย"นางเบะปาก แล้วก้าวไปหาฮูหยินผู้เฒ่าทันที แม่นมอูลุกขึ้นยืนและบังฮูหยินผู้เฒ่าไว้ข้างหลัง ราวกับเป็นผู้พิทักษ์"ท่านคิดจะทำอะไร?""ทำอะไรน่ะหรือ?"ซูชิงอู่มองนางด้วยความสับสน "นางเป็นแบบนี้แล้ว เป็นไม้ใกล้ฝั่งเข้าไปทุกที ข้าจะทำอะไรนางได้อีกล่ะ หลีกทาง!"ซูชิงอู่ตวาด ก่อนที่แม่นมอูจะทันได้ลงมือ นางก็ถูกอวิ๋นจื่ออวิ๋นชิงลากออกไปด้านข้างซูชิงอู่หยิบยาออกมาจากสาปเสื้อ แล้วยัดยาเข้าไปในปากของฮูหยินผู้เฒ่าฮูหยินผู้

“อู่เอ๋อร์...”ฮูหยินผู้เฒ่ายังคงอยากจะแก้ตัว แต่อัครเสนาบดีซูตวาดเสียงดัง "ท่านแม่ ท่านอย่าพูดอะไรอีกเลย!"ฮูหยินผู้เฒ่าเงียบลงทันทีอัครเสนาบดีซูมองไปที่แม่ของเขาและซูอวิ๋นที่อยู่ข้างๆ รู้สึกเวียนหัวอย่างรุนแรง“อีกนัยหนึ่งคือ ท่านใส่ร้ายฟางอี๋ซินและบอกว่านางไม่ได้ท้องกับข้าโดยไม่มีหลักฐานใด ๆ เลย?”ทั่วทั้งห้องโถงถูกความเงียบงันปกคลุมทันใดนั้นซูอวิ๋นก็พูดว่า "พี่ใหญ่ ท่านเป็นถึงอัครเสนาบดี ฟางอี๋ซินเป็นใครกัน ท่านมีภรรยาหลายคนไม่ใช่เรื่องแปลก ทำไมต้องรักษาความบริสุทธิ์เพื่อผู้หญิงคนเดียวด้วย!"อัครเสนาบดีซูพูดอย่างเย็นชา "นั่นคือสิ่งที่ข้าสัญญากับนางตอนที่นางแต่งงานกับข้า!"ซูอวิ๋นไม่เห็นด้วย "สัญญาแล้วจะอย่างไร นางแต่งเข้ามาแล้ว ยังกล้าโต้แย้งกับท่านอีกหรือพี่ใหญ่"เมื่อได้ยินสิ่งที่น้องสาวและมารดาพูด อัครเสนาบดีซูรู้สึกว่าโลกกำลังกลับหัว สองคนนี้นี่จริง ๆ เลย…ไร้ยางอายเสียจริง!ก่อนหน้านี้มันเป็นความผิดของเขา เขาเป็นคนที่ทำให้ฮูหยินของตนผิดหวัง แต่ตอนนี้ไม่ว่าผลลัพธ์จะเป็นอย่างไรเขาจะยอมรับไว้เอง“การผิดสัญญาของข้าที่ทำให้อี๋ซินจากข้าไป และทำให้ข้าไม่มีวันได้เจอนางอ

"ไม่ต้องกังวลเพคะ พระชายา ในจวนอ๋องมีองครักษ์มากกว่าสองร้อยคน พวกเขาจะต้านคนข้างนอกได้อย่างแน่นอน!”ซูชิงอู่ไม่ได้คิดจะนั่งอยู่ในห้องนางเงยหน้าขึ้นอย่างกะทันหันพร้อมเอ่ยเสียงเย็นชา "ข้าจะออกไปดู จะได้เห็นว่าเขากล้าหยิ่งผยองต่อหน้าข้าได้อย่างไร"ที่ด้านนอกประตูจวนอ๋องมีทหารม้าในชุดเกราะสีเงินล้อมรอบประตูเป็นชั้น ๆในกลุ่มนั้นมีคนหนึ่งนั่งในเกี้ยว เป็นชายวัยกลางคนที่ดูท้วมเล็กน้อยเนื้อบนใบหน้าอูมเกือบจะเบียดกันตาเล็ก ๆ หรี่ลงเล็กน้อย“ถ้าไม่มีใครออกมา ก็เผาที่นี่ซะ!”“พ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋อง!”กงชินอ๋องลูบเคราน้อย ๆ บนคาง สีหน้าของเขาเย็นชาอย่างยิ่งเขามีอนุนับไม่ถ้วน และเขามีทายาทในท้องอนุของเขาเพียงคนเดียว แต่เมื่อนางออกไปเมื่อวานกลับมาเด็กในท้องก็หายไปแล้ว!ยิ่งเขาคิดเรื่องนี้มากเท่าใด ดวงตาของกงชินอ๋องก็เต็มไปด้วยแววตาที่น่ากลัว ราวกับว่าเขาต้องการต่อสู้กับจวนอ๋องเสวียนให้ตายกันไปข้างหนึ่ง!ทันใดนั้น ประตูจวนอ๋องเสวียนก็ถูกผลักให้เปิดออกร่างหนึ่งเดินออกมาพร้อมกับบ่าวรับใช้สองสามคนซูชิงอู่เชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย และใบหน้าของนางก็งดงามมากจนทำให้บุรุษหลายคนลืมหายใจไปในทันที

เย่เสวียนถิงชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นจึงมองไปด้านข้างขันทีที่รายงานข่าว“ข้าจะไปหลังจากจัดการเรื่องนี้เสร็จ”“ท่านอ๋อง!”ขันทีตัวน้อยรีบเดินผ่านฝูงชนแล้วเดินเข้าไป จากนั้นคุกเข่าตรงหน้าเขาและชูราชโองการในมือขึ้น"ขอท่านอ๋องได้โปรดละเว้นชีวิตเขาด้วย หากท่านอ๋องฆ่าเขาไปจริง ๆ สิ่งต่าง ๆ คงจะยุ่งยาก!"เย่เสวียนถิงเม้มริมฝีปาก ดาบในมือสะบัดไปที่คอของกงชินอ๋องทันทีร่องรอยเลือดปรากฎอยู่บนคอของกงชินอ๋อง ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความกลัว และขาของเขาก็อ่อนแรงจนทรุดนั่งลงบนพื้นกลิ่นฉุนจากตัวเขาแผ่กระจายออกมา มีคนเห็นรอยเปื้อนสีเข้มบนพื้นด้านล่างกงชินอ๋องเขาถึงกับ...ปัสสาวะรดกางเกงเพราะความกลัว...!ขาของกงชินอ๋องอ่อนแรง และเขาแทบจะยืนไม่ไหวในเวลานี้องครักษ์จากด้านหลังเข้ามาข้างหน้าด้วยความเคารพและช่วยพยุงเขาขึ้นไปบนเกี้ยวกล้ามเนื้อบนใบหน้าของกงชินอ๋องกระตุกเล็กน้อย และเขามองเย่เสวียนถิงด้วยสายตาขุ่นเคือง "อ๋องเสวียน ความแค้นในวันนี้ ข้าจะจำไว้!"ดวงตาของเย่เสวียนถิงเต็มไปด้วยความเย็นชาขณะที่เขาเก็บดาบกลับเข้าไปในฝักเขาหันหลังกลับและเดินไปที่ข้างของซูชิงอู่ มองนางอย่างเป็นห่วง“อ

ฮ่องเต้เฒ่าพูดไม่ออกอยู่พักหนึ่ง และพยายามดิ้นรนถึงสองครั้งแต่ก็ไม่สำเร็จเขาถามว่า "เจ้าทำอะไร? เจ้าต่างหากที่ไปก่อเรื่องที่จวนอ๋องเสวียน!"เมื่อได้ยินคำพูดที่รุนแรงของฮ่องเต้เฒ่า กงชินอ๋องก็เงยหน้าขึ้น "พี่ใหญ่ ท่านก็รู้ว่าหลายปีนี้ข้าไม่มีทายาท ตอนนี้อนุของข้าก็ตั้งครรภ์คนหนึ่งแล้ว ข้าประคบประหงมนางอยู่ตลอด พอนางกลับไปเยี่ยมบ้านเดิม ลูกในท้องก็แท้งไปทั้งหมดเป็นเพราะผู้หญิงคนนี้! และอ๋องเสวียนจะฆ่าข้า ท่านดูรอยเลือดที่คอของข้าสิ ถ้าลึกกว่านี้อีกนิด ข้าคงไม่มีชีวิตรอดมาพบพี่ใหญ่แล้ว!”ฮ่องเต้เฒ่าฟังเขาพูดไปเรื่อย ๆ รู้สึกหัวใจเต้นถี่ขึ้นเขากุมขมับ ระงับความโกรธที่กำลังจะปะทุ“เจ้าลุกขึ้นก่อน ถ้ามีอะไรจะพูดก็ลุกขึ้นมาพูดกันดี ๆ!”“ถ้าพี่ใหญ่ไม่ให้ความยุติธรรมกับข้า ข้าก็จะไม่ลุก!”ความไร้เหตุผลนี้ทำเอาฮ่องเต้เฒ่าพูดไม่ออกเลยจริง ๆ“เจ้าอายุอานามเท่าไรแล้ว ยังทำเรื่องบ้า ๆ แบบนี้ นำกองกำลังไปปิดล้อมจวนอ๋องเสวียน หมายจะเผาจวนอ๋องเสวียนอีก ที่นี่คือเมืองหลวงไม่ใช่เมืองของเจ้า!”กงชินอ๋องตะคอกอย่างเย็นชา "หากเป็นเมืองของข้า ข้าจะลากพวกเขาออกไปตัดหัวทิ้งเสีย!"ฮ่องเต้เฒ่าพูดด้วย