“Dad…” walang tigil ang pag-iyak ko habang yakap ko ang aking mga tuhod. Nandito ako ngayon sa hardin at malungkot na nakatanaw sa malawak na kalangitan. Dalawang araw ang mabilis na lumipas simula ng pumanaw ang aking ama. Wala na akong ginawa kundi ang magmukmok at umiyak dahil hanggang ngayon ay hindi ko pa rin matanggap ang masaklap na sinapit nito. Ang mas lalong ikinasa-sama ng loob ko ay ang makita sa araw-araw ang mukha ng taong pumatay sa aking ama. Hindi ko alam kung saan humuhugot ng kapal nang mukha ang lalaking iyon. Dahil pagkatapos ng mga nangyari ay nagagawa pa rin niyang kumilos ng normal na tila walang nangyari. Kaya naman lalong nagpupuyos sa galit ang kalooban ko.“Nakikiramay ako sa nangyari sa iyong Ama.” Si Patricia na bigla na lang sumulpot sa aking likuran. Nanatili lang akong nakatulala sa kawalan na wari mo ay walang narinig. Maya-maya ay naramdaman ko na humakbang siya palapit sa akin at tahimik na ibinaba ang isang pirasong papel sa aking harapan.“You kn

“Daddy…” malungkot kong sambit habang sinisipat ang mga ilang bahagi ng nasunog naming bahay. Marahil ay ito na ang huling pagkakataon na masilayan ko pa ito o baka matagalan bago ako muling makabalik dito. Dahil ayon kay Mr. Lee, mamayang gabi ay may flight kami patungong Pilipinas. Iiwan namin ang bansang Japan upang ipakilala daw ako sa pamilya ng aking asawa. Marahil kung hindi nangyari ang trahedyang ito ay baka ako na ang pinakamasayang babae sa mundo.Sa ngayon ay iba ang nararamdaman ko dahil labis akong nasusuklam sa aking asawa. At wala na akong interest na makilala pa ang kanyang pamilya. Saglit akong natigilan ng magawi ang aking tingin sa isang bahagi ng tiles. At mula sa aking balintataw ay lumitaw ang isang alaala ng aking ama. “Mio, tandaan mo, sa oras na dumating ang panahon na wala ako sa tabi mo at nalagay ka sa alanganin. Gamitin mo ang itinago kong pera sa ilalim ng tiles. Makakatulong sa iyo ‘un upang makaalis sa sitwasyong ito.” Ito ang huling tinuran ng akin

“Kon'nichiwa.” Ani ng cute na boses ni Misaki bago ngumiti sa lalaki na nanatiling nakatulala sa kanyang mukha. “S**t! M-Multong Japanese!?” Bulalas ng binata na hindi makapaniwala na totoo palang may multo. “I’m sorry, if I scared you, I’m not a ghost, I'm a real person.” Anya ng malambing na tinig ni Misaki bago matamis na ngumiti sa binata. Saka palang ito nakahinga ng maluwag ng mapagtanto na hindi talaga siya multo.“Whoah! You scared me, how long have you been there?” Kinakabahan na tanong ng binata. Nang mapansin niya na namula ang mukha ni Misaki ay mukhang alam na niya ang sagot. “Hm… since when are both of you in a climax?” Patanong na sagot ni Misaki, ang ngiti niya ay naging ngiwi. “My goodness, Xav! Ano na naman ito? Sa harap pa talaga ng bata!?” Panenermon ng binata sa kanyang sarili.“Excuse me, hindi na ako bata!” Kontra naman ni Misaki sa tinuran ni Xav. “Whoah! You know how to speak Tagalog, huh?” Di makapaniwala na tanong nito sa kanya kaya naman matamis na ngum

“T-Teka! Mali ka ng iniisip! Binigyan ko lang siya ng pera para may magamit pambayad sa hotel para may pansamantala siyang matuluyan. ‘Yun lang wala ng iba!” Natataranta na paliwanag ni Xavien habang nakalupasay ito sa sahig. Mukhang nahulaan niya kung ano ang tumatakbo sa utak ng kanyang kuya Storm. Natigil ang akmang paglapit ni Storm sa kanyang kapatid ng marinig ang paliwanag nito. Ngunit nanatili paring matalim ang tingin na ipinupukol niya kay Xavien.“Save your ass if once na hindi ko makita si Mio.” Mapanganib na banta ni Storm kay Xavien bago walang lingon-likod na lumabas ng Mansion. Kaagad namang sumunod ang mga tauhan nito sa kanyang likuran. Naiwan ang kanyang pamilya na nakatulala sa kawalan dahil sa kanilang mga narinig.Labis na namangha ang lahat dahil sa mga natuklasan nila tungkol sa itinatago ni Storm. Nang makalabas na si Storm ng mansion ay mabilis na lumapit ang lahat kay Xavien na nanatili pa ring nakaupo sa sahig. Maging siya ay hindi makapaniwala na ang magan

“Hinihingal na huminto ako sa gilid ng kalsada, simula kaninang madaling araw pa ako naglalakad at hindi ko na alam kung nasaan na ako. Medyo masakit na rin sa balat ang sikat ng araw kaya namumula na ng husto ang aking mukha. Gustuhin ko mang tumigil muna upang makapagpahinga ngunit hindi ko magawa dahil sa mga matang nakamasid sa akin. Hindi ako kumportable sa paraan ng tingin nila sa akin habang nagbubulungan. Lalo na ang mga lalaki na pakiramdam ko ay hinuhubaran na yata ako sa kanilang mga mata. Malaki ang bawat hakbang ng aking mga paa na kulang na lang ay tumakbo ako para lang mabilis na makalayo sa kanila. Huminto sa paglalakad ang aking mga paa ng matapat ako sa isang boutique shop. Marahil ay nagtataka ang mga tao sa paligid ko dahil sa kakaibang suot ko. Saan ka naman kasi nakakita na tirik ang araw pero ang suot ko ay isang long sleeve na bestida habang ang kardigan ko ay nakasampay sa aking balikat. Mainit na rin sa paa ang suot kong boots. Nagmamadali na pumasok ako s