เมื่อกลิ่นหอมกระทบต่อมรับรส ก็ควบคุมไม่ได้อีกต่อไปสวี่เนี่ยนชูระงับความกลัวในใจเอาไว้ และเริ่มกินอย่างจริงจัง“เอ๊ะ? พี่โจว อะไรถึงได้หอมขนาดนี้ ให้ผมกินหน่อย？ผมหิวจะตายอยู่แล้ว…”พอหลิวซื่อหมิงที่กำลังคัดลอกข้อสอบอยู่ที่หน้าต่างได้กลิ่นหอม ก็รีบวิ่งเข้ามาทันทีเมื่อเห็นท่าทางของหลินโจวกับสวี่เนี่ยนชู เขาก็รีบถอยหลังไปอย่างรวดเร็ว:“เอ่อ คือว่า ผมไม่หิวเลยสักนิด ผมล้อพวกพี่เล่นเฉยๆ เหอะๆ ลอกข้อสอบยังไม่เสร็จเลย เดี๋ยวผมจะไปลอกต่อ…”ทำไมข้อสอบของวันนี้ถึงได้จี๊ดใจขนาดนี้?สวี่เนี่ยนชูงุนงงเล็กน้อย เธอชี้ไปทางหลิวซื่อหมิงอย่างงุนงง:"เขาก็ไม่กินข้าวเหมือนกันใช่ไหม? เอาให้เขากินหน่อยไหม?"“ไม่ต้อง เขาลดน้ำหนักอยู่”เมื่อเห็นว่าสวี่เนี่ยนชูไม่เชื่อ หลินโจวจึงพูดอีกครั้งว่า:"ดูสิว่าเขาอ้วนขนาดไหน อ้วนมากไม่ดีต่อสุขภาพหรอก ปู่ของเขาเพราะอ้วนเกินไปจึงทำให้เลือดออกในสมองแล้วเสียชีวิต เขาต้องลดน้ำหนักแล้ว"สิ่งที่หลินโจวพูดนั้นเป็นความจริงใช่ว่าเขาให้หลิวซื่อหมิงลดน้ำหนัก แต่เป็นเพราะหลังจากที่เรียนจบมัธยมปลายเขาเริ่มกินตามอำเภอใจมากขึ้นภายหลังกินจนน้ำหนักถึงร้อยห้าสิบกิโลกรัม

หลินโจวชอบแค่เธอเท่านั้น“โจวซานซาน คราวหน้าถ้ามีเรื่องแบบนี้อีกไม่ต้องมาบอกฉัน เสี่ยวหว่าน พวกเราไปกันเถอะ”โจวซานซาน:???รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติเล็กน้อย แต่ในฐานะเพื่อนสนิทของอวิ๋นรั่วซี ในที่สุดโจวซานซานก็พยักหน้า:"ได้ เข้าใจแล้ว"ตอนที่หลินโจวกลับมา โจวซานซานยังไม่ได้จากไปหลินโจวเมินเฉยต่อเธอ และเดินไปที่ห้องเรียนตอนที่เดินผ่านโจวซานซาน เขาก็ได้ยินเธอพูดประโยคหนึ่งว่า:“ปัญญาอ่อน หลินโจวนายมันปัญญาอ่อนมาก!”แล้วก็จากไปด้วยสายตาดูถูกเหยียดหยาม????ผู้หญิงที่อยู่ด้วยกันกับอวิ๋นรั่วซีต่างก็พากันเป็นบ้า?หลินโจวส่ายหัว และไม่สนใจเธอ…....คาบวิชาศึกษาด้วยตนเองในช่วงเย็นผ่านไปอย่างรวดเร็วพอเลิกเรียนแล้ว หลินโจวก็เรียกหลิวซื่อหมิงเพื่อเตรียมตัวกลับบ้านทั้งคู่ต่างก็เป็นนักเรียนไปกลับใช้เวลาเดินจากโรงเรียนเพียงยี่สิบนาทีก็ถึงแล้วพอออกจากประตูโรงเรียน หลิวซื่อหมิงแทบจะรอไม่ไหวที่จะดึงหลินโจวเอาไว้:“พี่โจว ร้านอินเทอร์เน็ตเปิดอยู่? ผมเลี้ยงบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป!”ตอนเย็นไม่กินข้าว เขาหิวจะตายอยู่แล้ว"ไม่ไป"“อ้าว? แล้วพี่จะทำอะไร?”"กลับบ้าน!"หลิวซื่อหมิงเ

เมื่อฉินซูหลันได้ยินดังนี้ ก็ตะลึงอยู่ครู่หนึ่งเพราะรู้ว่าสิ่งที่หลินฉางเจิงพูดหมายถึงอะไร เธอเอามือปิดปากเอาไว้น้ำตาแทบไหลแต่หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เธอก็ยังคงส่ายหัว:“ไม่ได้ ฉางเจิง คุณลืมนิสัยของหลินโจวไปแล้วเหรอ? แม้ว่าวันนี้เขาจะให้คุณหาแม่ให้เขา แต่ถ้าเขาแค่อยากจะทดสอบคุณล่ะ？”“ถ้าเกิดเขารู้เรื่องของพวกเราแล้ว เริ่มโวยวายขึ้นมาล่ะ?”“เรื่องระหว่างฉันกับคุณเป็นเรื่องเล็ก แต่เขากำลังจะสอบเข้าวิทยาลัยนะ”“พวกเราจะทำให้เขาเสียเวลาไม่ได้”หลินฉางเจิงลังเลใจอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพยักหน้าในฐานะพ่อของหลินโจวหลินฉางเจิงเช็ดขี้เช็ดเยี่ยวเลี้ยงหลินโจวมาจนเติบใหญ่ด้วยตนเองตามลำพังดังนั้นเขาจึงรู้จักหลินโจวเป็นอย่างดีเด็กคนนี้ก่อเรื่องมาตั้งแต่เด็ก โตแล้วก็ยิ่งก่อเรื่องมากขึ้นวันนี้ ได้ยินอาจารย์ชมเชยหลินโจวจากปากของพวกเขา หลินฉางเจิงก็รู้สึกเหลือเชื่อแล้วคิดไม่ถึงว่า ยังจะได้ยินหลินโจวบอกให้เขาหาแม่สักคนให้เขาในเวลานั้น หลินฉางเจิงรู้สึกดีใจมากไม่ง่ายเลยที่เขากับฉินซูหลันจะได้อยู่ด้วยกัน พวกเขาคิดหาโอกาส ที่จะจัดการเรื่องเหล่านี้อยู่ตลอดเวลาแต่ว่า ฉินซูหลันพูดถูกหลินโจ

ถ้ารู้ว่าเพื่อนร่วมโต๊ะตัวน้อยสอบที่ไหน หลินโจวก็จะมีทิศทางในความพากเพียรสักวันหนึ่ง จะต้องเอาเธอมาโอบกอดไว้ในอ้อมแขนตลอดไปให้ได้ร่างเล็กๆของสวี่เนี่ยนชูชะงักครู่หนึ่ง“มหาวิทยาลัยเหรอ? ฉัน... ฉันยังไม่ได้คิดเลย”เธอดันแว่นตาของตนเองขึ้น สีหน้าหม่นหมองลงไม่รู้ว่าตนเองจะสามารถเรียนมหาวิทยาลัยได้ไหมได้ยินมาว่าค่าเล่าเรียนในมหาวิทยาลัยแพงมาก ค่าครองชีพก็แพงมากเช่นกันครอบครัวไม่มีเงินแล้ว...“งั้นก็เริ่มคิดตั้งแต่ตอนนี้เลย?”พอดูสีหน้าของเธอ หลินโจวก็แทบจะเดาความคิดของเธอออก"ตอนนี้เหรอ?""ใช่ เริ่มตั้งแต่ตอนนี้เลย ยังมีเวลาอีกตั้งร้อยวัน ทันแน่นอน ""แต่ว่า……"“เธอจะต้องได้ไปเรียนมหาวิทยาลัยแน่ เชื่อฉันสิ”หลินโจวพูดอย่างมั่นใจ จนหัวใจของสวี่เนี่ยนชูเต้นรัวจู่ๆเธอก็เริ่มโหยหาชีวิตในมหาวิทยาลัย“มหาวิทยาลัย มหาวิทยาลัยเป็นแบบไหนกันนะ?”สวี่เนี่ยนชูอาศัยอยู่ที่เมืองเจียงมาตั้งแต่เด็ก เมืองเจียงเป็นอำเภอเล็กๆ เธอจึงไม่เคยเห็นมหาวิทยาลัยมาก่อนเลยญาติของครอบครัวก็ยังไม่มีใครเคยเรียนมหาวิทยาลัยเลย"มหาวิทยาลัยน่ะเหรอ มหาวิทยาลัยสวยงามมากๆ จะได้พบปะกับผู้คนมากมายหลากหลา

เช้าตรู่ของฤดูใบไม้ผลิ ฟ้าสางช้าเล็กน้อยตอนเลิกเรียนตอนเจ็ดโมงเช้า ข้างนอกยังมืดสลัวอยู่หลิวซื่อหมิงเร่งเร้าให้หลินโจวรีบไปทานข้าวหลินโจวมุ่งความสนใจไปที่เพื่อนร่วมโต๊ะน้อยเมื่อวานหลอกล่อเพื่อนร่วมโจ๊ะน้อยกินข้าวสองมื้อและลูกอมหนึ่งกำ วันนี้เธอฉลาดขึ้นอย่างเห็นได้ชัดข้าวของวันนี้ จะหลอกล่อยังไงดี?“หลิน หลินโจว”จู่ๆเสียงของสวี่เนี่ยนชูก็ดังขึ้น หลินโจวก็มองไปที่เธอ"มีอะไรเหรอ?"“วัน วันนี้ฉันมีเงินแล้ว เช้านี้ครูหลิ่วให้เงินฉันมาห้าร้อยบาท นายไม่ต้องให้ฉันกินอะไรแล้ว”“ครูหลิ่ว?”"ใช่ ใช่ เธอยังบอกด้วยว่าต่อไปจะให้เงินช่วยเหลือฉันห้าร้อยบาทต่อเดือน รอให้ฉันสอบเข้ามหาวิทยาลัยเสร็จแล้วค่อยหาเงินมาคืนเธอ"หลังจากได้กินอาหารสองมื้อและลูกอมกระต่ายขาวกองหนึ่งของหลินโจว รวมทั้งปฏิกิริยาของหลินโจวในวันนี้ สวี่เนี่ยนชูแทบจะสามารถคอนเฟิร์มได้แล้วหลินโจวตั้งใจให้เธอกินแม้ว่าจะไม่รู้ว่าทำไม แต่สวี่เนี่ยนชูรู้ว่า จะเป็นเช่นนี้ตลอดไปไม่ได้ดังนั้นวันนี้ ตอนที่หลิ่วชิงเหยียนบอกว่าจะให้เงินเธอ สวี่เนี่ยนชูครุ่นคิดสักพัก แล้วก็รับเงินมาในนามของการยืมและสัญญาว่าจะทำงานหาเงินมาค