ฉู่เชียนหลีครุ่นคิด ในเมื่อท่านโหวน้อยช่วยเหลือนาง เช่นนั้นการที่นางจะช่วยเขาขอภาพวาดภาพหนึ่งก็เป็นเรื่องสมควรหมาป่าตัวนี้มีสายเลือดที่ค่อนข้างหายาก ต่อไปอาจจะสามารถช่วยชีวิตนางในช่วงเวลาคับขันได้ และนางช่วยรองแม่ทัพเจียง นางขอภาพวาดภาพหนึ่งกับอ๋องเฉินเพื่อเป็นรางวัล คงไม่เกินไปหรอกกระมัง?หลังจากครุ่นคิด บรรลุความร่วมมือ“ถ้าเป็นไปตามคาด ท่านก็มารับได้ในพลบค่ำวันพรุ่งนี้เถอะ”“ดี เด็ดขาดจริง ๆ!”วันรุ่งขึ้นหลังจากฉู่เชียนหลีตื่นนอน ในระหว่างกำลังกินอาหารเช้าก็ครุ่นคิดถึงเรื่องภาพวาดนั้น ในเมื่อแขวนอยู่ที่ห้องหนังสือ เช่นนั้นนางก็จะไปที่ห้องหนังสือรีบร้อนกินข้าว เช็ดปาก ยกขนมที่กินไม่หมดที่อยู่บนโต๊ะจานนั้น เดินมาที่เรือนหานเฟิง“พระชายานี่คือ...”หานเฟิงเฝ้าอยู่หน้าประตูห้องหนังสือ ตอนที่นายท่านทำงาน หากไม่ได้รับอนุญาตจะไม่ชอบให้ผู้ใดมารบกวนฉู่เชียนหลีมองไปยังประตูห้องหนังสือที่ปิดเอาไว้ ยิ้มเล็กน้อย เอ่ยเสียงอ่อนโยน“ท่านอ๋องกำลังยุ่งหรือ? ข้าทำขนมเองกับมือจำนวนหนึ่ง อยากจะเอามาให้ท่านอ๋องลองชิมน่ะ”หานเฟิงชะงักไปเล็กน้อยนายท่านไม่เคยเบนความสนใจเพราะเรื่องแบบนี้มาก่

เห็นแก่ภาพวาดบนนั้น หลังจากฉู่เชียนหลีสังเกตแผนที่อย่างจริงจังก็เอ่ยขึ้น“ท่านอ๋อง ยอดเขาแห่งนี้เต็มไปด้วยอันตราย สูงเสียเสียดฟ้า เกรงว่าจะเป็นสถานการณ์หนึ่งคนเฝ้าด่าน ทหารหมื่นนายมิอาจกรายผ่าน อยากจะขึ้นยอดเขา ไม่ลองกำจัดสิ่งกีดขวางออกทีละอย่างดูก่อน แล้วค่อยขึ้นยอดเขาก็ยังไม่สาย”“อ้อ?”ชายหนุ่มประหลาดใจเล็กน้อยเขายังไม่ทันบอกว่าความลึกลับบนภูเขาลูกนี้ นางกลับมองออกเสียแล้วไม่เลวจึงซักถามต่อ “ตามความเห็นของพระชายา จะใช้วิธีใดถึงจะปีนไปถึงยอดเขาได้สำเร็จ โดยเกิดการบาดเจ็บล้มตายน้อยที่สุด?”ฉู่เชียนหลีลูบคาง ตกอยู่ในความคิดยอดเขานี้สูงชัน ทั้งสี่ด้านล้วนเป็นหน้าผา น่ากลัวว่าจะมีทางขึ้นเขาเพียงสายเดียว ทั้งยังอันตรายมาก ทั้งยังอยู่ภายใต้สถานการณ์ที่มีคนคอยขัดขวางการขึ้นเขาอีกด้วย ปัจจัยเสี่ยงเพิ่มพูนถ้าอยากจะให้มีการบาดเจ็บล้มตายน้อยที่สุด...หลังจากพึมพำเสียงต่ำเล็กน้อย จู่ ๆ ก็เกิดความคิดสวนทาง“ในเมื่อมีคนคอยขัดขวาง เหตุใดขึงไม่ให้เขาเป็นฝ่ายลงมา ยกเลิกการป้องกันก่อนล่ะ?”นางชี้ไปที่ยอดเขา “เพียงแค่ใช้วิธีการบีบบังคับให้พวกเขาลงมา พวกเขาก็จะพ่ายแพ้ นอกเสียจากว่าภูเขา

ตั้งแต่เล็กจนโต เมื่อเอ่ยถึงอ๋องเฉิน ทุกคนล้วนเคารพยำเกรง เคารพนับถือ ประจบประแจง มีเพียงแค่ฉู่เชียนหลี มีเพียงนางที่กล้าพูดความในใจออกมาหลิงเชียนอี้รู้สึกว่าฉู่เชียนหลีได้กระตุ้นความเป็นหัวอกเดียวกันของเขา รู้สึกตื้นตันใจขึ้นมาทันที ตื้นตันใจจนไม่รู้จะพูดอะไรหลังจากความตื้นตันใจผ่านไป จึงดึงมือของฉู่เชียนหลี “จะต้องให้ท่านน้าเฉินที่รังแกท่านชดใช้!”“ถูกต้อง ข้าไม่ยอมก้มหัวให้หรอก”“ฉู่เชียนหลี ข้าสนับสนุนท่าน!”ทั้งสองคนรู้สึกเช่นเดียวกัน เห็นอกเห็นใจกัน เสียดายที่รู้จักกันช้าไปดังนั้น ทั้งสองคนจึงเหมือนกับเพื่อนสนิทที่รู้จักกันมาสิบกว่าปี เดินเคียงบ่าเคียงไหล่กลับไปที่เรือนซอมซ่อ ศึกษาค้นคว้าหนทางที่จะนำภาพวาดนั้นมาให้ได้ฉู่เชียนหลีไม่เข้าใจ “เหตุใดท่านถึงต้องอยากได้ภาพนั้น?”หลิงเชียนอี้ตกใจทันที อะไรบางอย่างแวบผ่านดวงตาด้วยความรวดเร็ว เอ่ยขึ้น“ฉู่เชียนหลีท่านอาจจะยังไม่ทราบว่า ท่านน้าของข้ามีความชอบพิเศษอย่างหนึ่ง นั่นก็คือสะสมวัตถุโบราณ อย่างเช่นพวกกระบี่โบราณ ของเล่นโบราณเหล่านั้น สิ่งของที่ขุดขึ้นมาจากสุสาน รวมทั้งภาพวาดที่มีความเป็นมาล้ำค่า ผลงานภาพวาดชิ้นเอกของหว

โตมาจนป่านนี้ ยังไม่เคยมีใครกล้าหลอกลวงนางไอ้เด็กเปรต!“หลิงเชียนอี้ ข้ารู้ว่าเจ้าอยู่ที่นี่ เจ้าหลบครั้งนี้ได้ แต่หลบตลอดไปไม่ได้หรอก ถ้าข้าจับตัวเจ้าได้ เจ้าตายแน่!”ฉู่เชียนหลีกำหมัด ตะโกนเสียงดัง เมื่อหวนนึกถึงภาพเหตุการณ์ที่ทั้งน่าตกใจและอันตรายนั้น นางก็โมโหจนลำคอแดงก่ำถ้าหากไม่ใช่เพราะนางฉลาดปราดเปรื่องหนีไว ยังไม่รู้ว่าจะเกิดเรื่องโหดร้ายอะไรขึ้นหลิงเชียนอี้ไอ้คนน่ารังเกียจ!ยังพูดว่าเสียดายที่เจอกับนางช้าไป อยากจะเป็นเพื่อนสนิทอะไรต่าง ๆ นานา พริบตาเดียวก็ทรยศนางเสียแล้ว“ไอ้สารเลว!”“พี่หญิง...”ทันใดนั้น น้ำเสียงประหลาดใจเสียงหนึ่งก็แทรกเข้ามาฉู่เชียนหลีชะงักไปทันที หันหน้ากลับไปมอง ก็เห็นเซียวจือฮว่ายืนอยู่บนทางเดินเล็ก ๆ ที่เป็นหินกรวด ห่างออกไปไม่กี่ร้อยเมตร กำลังกุมปาก มองมาทางนางด้วยสีหน้าด้วยใบหน้าตื่นตะลึงพี่หญิงกำลัง...สบถด่าอยู่งั้นหรือ?พระชายาอ๋องเฉินมีฐานะเป็นถึงคุณหนูตระกูลใหญ่ ฐานะสูงส่ง เหตุใดถึงได้ทำตัวเยี่ยงหญิงบ้านป่า?ฉู่เชียนหลีเงียบไปเล็กน้อย จากนั้นเอามือลง จัดระเบียบเสื้อผ้า และทัดลูกผมไว้ข้างหู ทำสีหน้าท่าทางสง่างามดังเดิมทันที บนใบห

ครืดเสียงโซ่เหล็กดังขึ้นเบา ๆ เมื่อชายหนุ่มได้ยินเสียงฝีเท้าจึงเงยหน้ามองไป พริบตาเดียว ท่าโน้มตัวของเขานั้นราวกับกำลังรอเหยื่อ ดวงตามืดมนราวกับบ่อน้ำโบราณที่มองไม่เห็นก้นบ่อ อากาศเย็นที่ซ่อนอยู่ในนั้นยิ่งทำให้อากาศหนาวเป็นน้ำแข็งริมฝีปากบางเผยอออก“เข้ามา”คำพูดที่เย็นชาสองคำ แทบจะแยกแยะอารมณ์ของเขาไม่ออกไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด หัวใจของฉู่เชียนหลีบีบรัดทันที แต่นางไม่ได้ทำเรื่องละอายใจอะไร จะละอายใจทำไม?เมื่อสงบสติอารมณ์แล้วก็ก้าวเท้าเดินเข้าไปด้านในทันใดนั้น ชายหนุ่มยกแขนเสื้อขึ้น ปล่อยกำลังภายในกลุ่มหนึ่ง กระแทกเข้าไปที่ประตูปัง!ฉู่เชียนหลีหันหน้าไปมองตามจิตสำนึก เมื่อเห็นว่าประตูปิดลงแล้ว แต่ยังไม่ทันได้ตอบสนอง ก็ได้กลิ่นอายที่อันตรายกลุ่มหนึ่งเข้ามาใกล้นางเมื่อหันหน้ากลับไป ก็เห็นชายหนุ่มลุกขึ้น เดินมาทางนาง ร่างกายที่สูงใหญ่กำยำทอดเงาขนาดมหึมา เข้ามาใกล้ทีละก้าว ๆ แสงดำมืดแผ่คลุมนางทีละนิด ๆ ปลายนิ้วของเขากำลังเล่นกับโซ่เหล็กด้วยท่าทางสบาย ๆ“ท่าน...”แผ่นหลังของฉู่เชียนหลีเย็นขึ้นเล็กน้อย ร่างกายเกร็งขึ้นบางส่วนอย่างอดไม่ได้“ท่าน...เป็นอะไรไป?”เขาจ้องมองนางด