ด้านนอกเรือนหานเฟิงฉู่เชียนหลีคว้าเสื้อผ้าที่ยุ่งเหยิง วิ่งที่ด้านหลังภูเขาปลอมด้วยท่าทางตื่นตระหนกทำอะไรไม่ถูก วิ่งเข้าไปหลบในสถานที่ลับตาคนถึงจะกล้าหยุดวิ่งกระหืดกระหอบ ฝ่ามือเต็มไปด้วยเหงื่อ บนใบหน้าเต็มไปด้วยความเย็นเยือกเป็นน้ำตา...นางลูบใบหน้าที่เปียกชื้นอย่างตกใจกลัว นางไม่กลัวฟ้า ไม่กลัวดิน ฝีมืออยู่กับตัว กล้าหือกับทุกคน แต่กลับถูกเฟิงเย่เสวียนทำให้ตกใจจนร้องไห้ออกมา?ไม่เอาไหนจริง ๆ !เมื่อนึกย้อนกลับไปเมื่อครู่นี้ สีหน้าของนางก็หม่นหมองลงอึมครึมเป็นอย่างยิ่งเป็นเซียวจือฮว่าบอกนาง ว่ามีคนมาหานางเฟิงเย่เสวียนก็รู้เรื่องที่นางไปพบกับหานมู่ซีเดาออกได้ไม่ยาก เรื่องนี้จะต้องเป็นฝีมือของเซียวจือฮว่าเซียวจือฮว่า!ฉู่เชียนหลีจัดเสื้อผ้า นำผมที่ยุ่งเหยิงทัดข้างหูเรียบร้อย ปรับลมหายใจเรียบร้อย รอจนกระทั่งตอนที่มองความผิดปกติใดๆไม่ออก ถึงได้เดินออกมาจากด้านหลังภูเขาปลอม เดินมุ่งหน้าไปยังเรือนหมิงเยว่ด้วยสายตาที่มืดครึ้มระหว่างทาง มีคนจำนวนไม่น้อยจ้องมองนางเดิมทีอยากจะทำความเคารพ แต่เมื่อเห็นท่าทางที่เคร่งขรึมบึ้งตึงนั้นของพระชายาก็ตกใจจนก้มหน้างุด ไม่กล้าพูดมากจ

“แค่ก ๆ... แค่ก...”บนตั่งนอน เซียวจือฮว่าร่างกายแขนขาอ่อนแรง “แค่ก...เฉิน ไม่ ไม่เกี่ยวอะไรกับพี่หญิง...แค่ก ๆ”เพียงแค่ประโยคสั้น ๆ เพียงประโยคเดียว นางพูดด้วยความลำบากยิ่ง ไอไม่หยุด หลังจากพูดจบ ก็หายใจติดขัด ใบหน้างามยิ่งซีดเซียวบาดดวงตาเฟิงเย่เสวียนกดบ่านางเอาไว้ “นอนดี ๆ เจ้าได้รับความไม่เป็นธรรม ข้าย่อมต้องทวงคืนความยุติธรรมให้แก่เจ้า”ทันทีที่เซียวจือฮว่าได้ยินประโยคนี้ก็ร้อนใจ มือเล็กที่เย็นเฉียบรีบคว้ามือของชายหนุ่มเอาไว้“อย่า อย่า...เป็นฮว่าเอ๋อร์...แค่ก ๆ ที่ไม่ระวังล้มเอง...แค่ก...”“อย่าทำให้พี่หญิงลำบากใจ...แค่ก ๆ!”ตัวนางบาดเจ็บสาหัสเช่นนี้ ยังไม่ห่วงความปลอดภัยของตนเองคิดแทนพระชายา ฉากนี้อยู่ในสายตาของบรรดาคนรับใช้ เบ้าตาแดงก่ำอย่างอดไม่ได้พระชายารองเซียวจิตใจเมตตาเกินไปแล้ว!พระชายารังแกนางถึงขนาดนั้น แล้วยังทำให้อายุขัยของนางลดไปสามสิบปี คิดไม่ถึงว่านางเลือกที่จะให้อภัยเป่าอวี้ร้องไห้จนดวงตาแดงก่ำ น้ำเสียงแหบแห้ง“นายหญิง ท่านอย่าดื้อรั้นเลยเจ้าค่ะ ท่านอ๋องจะคืนความเป็นธรรมให้ท่าน ถ้าหากท่านไม่ยอมพูด เช่นนั้นบ่าวจะพูดเองเจ้าค่ะ!”เซียวจือฮว่าร้อนใจทัน

เฟิงเย่เสวียนกลับมาถึงที่เรือนหมิงเยว่เซียวจือฮว่านอนอยู่บนตั่งนอน เพิ่งดื่มยาไป ใบหน้าซีดเซียว เมื่อเห็นชายหนุ่มก็พยุงร่างกายที่อ่อนแอไร้เรี่ยวแรงขึ้น“ท่านอ๋อง แค่ก ๆ...เรื่องทั้งหมดเป็นฮว่าเอ๋อร์ที่ไม่ดี ท่านอย่าไปได้หาเรื่องพี่หญิงเลย...”พูดไม่กี่คำก็ไอสองสามที ช่างทำให้คนสงสารจับใจชายหนุ่มขมวดคิ้วเล็กน้อย สีหน้าดูไม่ดีสักเท่าไหร่ เม้มริมฝีปากแล้วย่อตัวลงนั่ง“บาดแผลยังเจ็บอยู่หรือไม่?”“ทายาก็ไม่เจ็บแล้ว ฮว่าเอ๋อร์ได้รับบาดเจ็บเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่ไม่ต้องการให้ท่านเกิดความขัดแย้งกับพี่หญิงเพราะฮว่าเอ๋อร์ ไม่อยากให้เรื่องทะเลาะเบาะแว้งเรือนหลังต้องรบกวนจิตใจของท่านอ๋อง...”นางรู้ความยิ่ง คิดแทนท่านอ๋องกับพระชายาไปเสียทุกเรื่องแต่เมื่อเฟิงเย่เสวียนคิดถึงการเป็นปฏิปักษ์กับต่อต้านของฉู่เชียนหลี หว่างคิ้วก็ขมวดแน่นขึ้นไม่น้อยถ้าหากวันนั้นที่ฉู่เชียนหลีเกิดเชื่อฟังขึ้นมา นั่นก็หมายความว่าเป็นเวลาที่ฟ้าถล่ม“รักษาตัวให้ดี ข้าจะคิดหาหนทางเรื่องสุขภาพของเจ้า แม้ว่าจะต้องใช้สมุนไพรที่ดีที่สุดในใต้หล้า ข้าก็จะให้เจ้ามีชีวิตยืนยาวร้อยปี”น้ำเสียงของชายหนุ่มทุ้มต่ำ ทำให้เบ้าตา

ฉู่เชียนหลีจ้องมองเขาอย่างเลื่อนลอย คนนี้เป็นคนแรกที่ดีต่อนางในต่างโลกนี้...“ท่านเป็นใคร?”ตอนนั้นเจอเขาที่ในวัง บัดนี้เจอเขาที่บนถนนอีกครั้งชายหนุ่มไม่พูดจา แกะลูกกวาด หยิบลูกกวาดสีชมพูเขียวเม็ดหนึ่งออกมา ลูกกวาดรสพุทราเขียวผสมนมวัว ยื่นเข้าไปใกล้ริมฝีปากของนางเล็กน้อย“อู๋หมิงจือเป้ย[footnoteRef:1]” [1: อู๋หมิงจือเป้ย หมายถึง บุคคลนิรนาม] “ใต้หล้ายังมีคนที่มีชื่อแปลกประหลาดขนาดนี้อยู่ด้วยหรือ? แซ่อู๋ ชื่อหมิงจือเป้ย?”“…”ฉู่เชียนหลีเห็นชายหนุ่มสำลัก รู้สึกว่าตลกขบขันรวมทั้งลูกกวาด หวาน ๆ เปรี้ยว ๆ“ขอบคุณ!”อารมณ์ของนางดีขึ้นเล็กน้อยทันที มือทั้งสองข้างยันขั้นบันไดข้างหลังเอาไว้ แล้วเงยหน้าขึ้น มองชายหนุ่มด้วยท่าทางสบาย ๆ“ตอนนี้ดีขึ้นแล้ว ตอนที่ข้าเคยเห็นท่าทางจนตรอกของท่าน ท่านก็เคยเห็นท่าทางจนตรอกที่สุดของข้า ท่านต้องเก็บเป็นความลับ ห้ามพูดกับผู้ใดเด็ดขาด”ท่าทางนางร้องไห้จะต้องอัปลักษณ์มากแน่ ๆ “อืม ไม่พูด” ชายหนุ่มอารมณ์ดีมาก น้ำเสียงอ่อนโยน“เกี่ยวก้อยสัญญา”ฉู่เชียนหลียกมือขวาขึ้น ยื่นนิ้วก้อยออกมาแล้วเกี่ยวกันมุมริมฝีปากของชายหนุ่มฉีกยิ้ม ก้าวไปข้างหน

ฝนห่านี้ตกหนึ่งคืนเต็ม ๆ เพิ่งจะหยุดลงเมื่อตอนรุ่งสาง พระอาทิตย์ขึ้น อากาศหลังฝนตกเย็นสบายและสดชื่นเฟิงเย่เสวียนยืนอยู่ที่ห้องหนังสือมาตลอดทั้งคืน สายลมยามเช้าพัดปะทะบนใบหน้า ใบหน้าของเขาเย็นชาราวกับมีน้ำค้างเคลือบเอาไว้ หนาวเหน็บจนทำให้คนไม่กล้าเข้าใกล้หานเฟิงยืนอยู่ด้านหลัง แอบนวดขาทันใดนั้น ชายหนุ่มเอ่ย“สาวใช้ของพระชายายังไม่กลับมาหรือ?”หานเฟิงยืนตัวตรงทันที แอบกล่าวในใจ ‘ท่านอยากจะถามถึงพระชายาจะถามมาตรง ๆ ไม่ได้ใช่หรือไม่? เหตุใดจึงต้องอ้อมขนาดนี้?’“ข้าน้อยจะไปดูเดี๋ยวนี้ขอรับ”ถูกบังคับให้ยืนมาทั้งคืน ในที่สุดก็ได้ขยับแล้ว ทันทีที่ขยับเท้า ขาทีชาจนเกือบจะหกล้ม รีบเกร็งร่างกายทันที เริ่มหายใจ และก้าวเดินออกไปด้วยร่างกายที่แข็งทื่อหลังจากผ่านไปสองเค่อหานเฟิงก็กลับมา “แม่นางเยว่เอ๋อร์กล่าวว่า นางอยากจะปรนนิบัติพระชายาอยู่ที่โรงเตี๊ยมไหลฝู ไม่กลับมาแล้วขอรับ”“...”ทันทีที่พูดจบ ลมหายใจของชายหนุ่มก็หนาวเหน็บยิ่งกว่าเดิมหานเฟิงขนหัวลุกติดตามนายท่านมานานหลายปีขนาดนี้ ยังไม่เคยเห็นนายท่านท่าทางบึ้งตึงขนาดนี้มาก่อนเมื่อก่อน ตอนที่นายท่านเกิดโทสะ ซ้อมคน สังหารคน เ