“เทียนหยู่ คุณหมายความว่ายังไง” คุณแม่ตระกูลหลินดูไม่เชื่อเลยสักนิด“ใช่ เกิดอะไรขึ้น? หรือว่าคุณหนูหยางรู้เกี่ยวกับการแต่งงานของคุณกับหว่านหรูแล้ว?” พ่อหลินถามอย่างกังวล ถ้าเป็นแบบนั้นละก็ ไม่ใช่มีหวังได้ถูกเก็บกวาดกันหมดเหรอ“ไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้”เย่เทียนหยู่ส่ายหน้าแล้วพูดว่า “หยางเฉียนเฉียนเพิ่งหมั้นหมายกับคนอื่นเมื่อเช้านี้”อะไรนะ!ทันทีที่สิ้นคำพูดเหล่านี้ ทุกคนก็ตกตะลึงโดยเฉพาะ หลินหว่านหรูที่ดูประหลาดใจมาก แม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่ามิตรภาพระหว่างเย่เทียนหยู่และหยางเฉียนเฉียนนั้นลึกซึ้งแค่ไหน แต่เธอก็มองสายตาของหยางเฉียนเฉียนออกไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นชอบเย่เทียนหยู่มากแค่ไหน ดวงตาของเธอไม่อาจโกหกได้ในกรณีนี้ เธอจะหมั้นหมายกับคนอื่นได้ยังไง?โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมีข่าวลือว่าประธานหยางรักลูกสาวล้ำค่าคนนี้มากและมีพลังมหาศาลเช่นนี้ โดยปกติแล้วน่าจะให้อิสระในการเลือกคู่ครองแก่ลูกสาวสิคุณแม่ตระกูลหลินยิ่งกังวลมากขึ้นเรื่อย ๆ และถามว่า “เกิดอะไรขึ้น? ทำไมถึงหมั้นกันล่ะ? คุณทำให้ใครขุ่นเคืองบ้างหรือเปล่า?”“นั่นสิ เทียนหยู่ คุณทำอะไรไป?”คุณพ่อตระกูลหลินถามด้วยความโกรธ เย่เ

“อีกครึ่งปี?”“ตอนแรกก็ครึ่งเดือน ตอนนี้ก็มาครึ่งปี แกคิดว่าพวกเราโง่หรือยังไง?”คุณแม่ตระกูลหลินตอบด้วยความโกรธ“ใช่ ทำแบบนั้นไม่ได้แน่นอน เราจะไม่มีวันตกลง!”“ถ้าพวกคุณไม่เชื่อผม ผมก็คงช่วยไม่ได้ สรุปคือ เว้นเสียแต่หว่านหรูจะเป็นคนไล่ผมเอง ผมจะไม่ไปไหนทั้งนั้น”เย่เทียนหยู่พูดเสียงเรียบพ่อแม่ตระกูลหลินโกรธมาก ทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือของหลินหว่านหรูก็ดังขึ้น และเธอก็กดวางสายไป แต่หลิวเหวินก็โทรมาอีกครั้งเธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากกดรับ ทันทีที่เธอรับสาย น้ำเสียงเร่งด่วนของหลิวเหวินก็ดังขึ้นว่า: “ประธานหลิน มีคนจากสถานีตำรวจบอกว่าพวกเขาต้องการจับกุมเย่เทียนหยู่ค่ะ”“อะไรนะ!”หลินหว่านหรูตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง และอดไม่ได้ที่จะมองไปที่เย่เทียนหยู่“ฉันกำลังให้คนตามหาเขาอยู่ค่ะ”หลิวเหวินพูดก่อนวางสายโทรศัพท์“มีเรื่องอะไร?”พ่อแม่ตระกูลหลินได้ยินมาว่ามีคนจากสถานีตำรวจดูเหมือนจะเกี่ยวข้องกับเย่เทียนหยู่ หลินหว่านหรูเพิกเฉยต่อเธอและถามเย่เทียนหยู่: “เย่เทียนหยู่ นายไปทำอะไรมา คนของสถานีตำรวจมาที่บริษัทเพื่อจับกุมนาย”“จับผม?”“ผมไม่ได้ทำอะไรเลยนะ!”เย่เทียนหยู่ก็สับสนเล็กน

หลิวซือซือซึ่งนั่งอยู่ในรถตำรวจรู้สึกประหม่ามากและถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา: “หัวหน้าทีมเย่ ฉันพูดผิดไป ทำให้ยิ่งช่วยยิ่งยุ่งยากหรือเปล่าคะ?”“คุณคิดยังไง?”เย่เทียนหยู่กลอกตา“ฉันขอโทษนะ ฉันแค่อยากจะช่วยคุณ”“ไม่เป็นไรหรอกครับ บอกไปก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไรหรอก”“จริงเหรอคะ หัวหน้าทีมเย่ คุณรู้จักเจ้าพ่อใหญ่ ๆ ใช่ไหมคะ?”หลิวซือซือถามด้วยความสงสัย“……”เย่เทียนหยู่พูดไม่ออก ต้องมาอยากพูดเรื่องนี้ต่อหน้าตำรวจด้วยเหรอ?นี่เธอยังเป็นยอดนักขายของบริษัทอยู่รึเปล่า?“นั่นเพราะเขาเป็นผู้ต้องสงสัยในคดีฆาตกรรม เรื่องที่คุณบอกก็เลยไม่ใช่กระทงใหญ่” ตำรวจหญิงที่นั่งข้างเขาพูดอย่างเย็นชา“อ่า อะไรนะคะ?”หลิวซือซือตกใจ คดีฆาตกรรมเหรอ?เป็นไปได้ยังไงกัน“อย่าฟังเรื่องไร้สาระ ผมไม่ได้ทำอะไรเลย” เย่เทียนหยู่ปลอบใจเธอ“ฉันก็หวังอย่างนั้น แต่ถ้าคุณตกอยู่ในมือของฉัน คุณก็อย่าหวังพึ่งโชคเลย ขอแค่คุณก่ออาชญากรรม ไม่ว่าคุณจะรู้จักเจ้าพ่อคนไหนก็ไม่มีประโยชน์หรอก”“ผมไม่ได้ก่ออาชญากรรม” เย่เทียนหยู่พูดอย่างใจเย็น“แล้วเจียงเทาตายได้ยังไง?”“เจียงเทา?”“ฉันไม่รู้จักคนคนนี้สักหน่อย!”ตำรวจหญิงส่ายห

หลงเจี๋ยไม่อยากปล่อยเย่เทียนหยู่ไปเลยจริง ๆ แต่หากผู้กองจางพูดอย่างนั้น เธอก็ไม่สามารถต่อต้านได้แม้ว่าพ่อของเธอจะเป็นเจ้านายของผู้กองจางแต่เธอก็ถือเป็นสิ่งต้องห้ามที่สุดเกี่ยวกับการฉวยโอกาสจากสถานะตระกูลของเธอ แม้แต่คนอื่น ๆ ในสำนักงานตำรวจก็ยังไม่รู้ว่าเธอเป็นลูกสาวของรัฐมันตรีหลงหลังจากวางสายแล้ว หลงเจี๋ยขอให้คนไปปลดล็อคกุญแจมือของเย่เทียนหยู่และพูดอย่างเย็นชาว่า: “เย่เทียนหยู่ คุณมีอิทธิพลมากนี่ ตอนนี้ภูมิใจในตัวเองหรือยังล่ะ?”“ไม่หรอกครับ ก็ผมไม่ได้ทำตั้งแต่แรก ส่วนเรื่องนี้ผมยังหวังว่าสารวัตหลงจะยังสืบสวนต่อและหาคนฆาตกรตัวจริงเจอ”“ไม่ต้องกังวล ฉันทำแน่ แต่ฉันเกรงว่าจะดันสืบไปเจอคุณอีกน่ะสิ เมื่อถึงเวลานั้น ใครหน้าไหนก็ช่วยคุณไม่ได้หรอก”“ไม่หรอกครับ!”เย่เทียนหยู่ยิ้มเล็กน้อย แล้วลุกขึ้นพูด “สารวัตรหลง ผมไปล่ะ ไว้จะมาพบคุณอีกครั้งเมื่อมีโอกาส”“เจอกันอีกแน่นอน”หลงเจี๋ยพูดอย่างเย็นชาและแอบคิดว่าให้ดีอย่าพลาดมาอยู่ในมือฉันแล้วกัน ไม่งั้นคุณได้เห็นดีแน่อีกเหตุผลที่เธอยอมปล่อยเขาไปในครั้งนี้ ก็คือตัวเธอเองพบว่าความรู้สึกของการถูกใส่ร้ายนั้นชัดเจนมากแต่คนที่เย่อหยิ่ง

เมื่อได้ยินเสียงนั้น หลิวซือซือยืนนิ่งอยู่กับที่ ตัวเธอเองก็ตกใจเล็กน้อยอะไรกัน ฟังดูเหมือนเป็นเสียงของหัวหน้าทีมเย่? หรือเธอเกิดประสาทหลอนเพราะเป็นห่วงเขามากเกินไป?เธออดหันหน้าไปมองทันที เป็นหัวหน้าทีมเย่จริง ๆ ด้วย และทันใดนั้นความสุขก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอหัวหน้าทีมเย่กลับมาเร็วขนาดนี้ ก็หมายความว่าหมดเรื่องแล้วใช่หรือเปล่านะ?เย่เทียนหยู่เดินเข้ามา และมองดูจางเหยียนที่ตกอยู่ในอาการตกใจ แล้วพูดอย่างใจเย็น: “จางเหยียน ผมถามคำถามคุณนะ ทำไมไม่ตอบ?”ใบหน้าของจางเหยียนซีดขาว ในที่สุดเธอก็รู้สึกตัวและรีบตอบทันที: “หัวหน้าทีมเย่ เข้าใจผิดแล้วค่ะ เข้าใจผิดแล้ว ฉันแค่พูดเรื่องไร้สาระไปเรื่อย”เย่เทียนหยู่ยิ้ม ในดวงตาของเขามีแสงเย็นวาบผ่าน และพูดว่า “คุณคิดว่าผมเชื่อเหรอ”“ฉัน……”“ดูสิว่าท่าทางขี้ขลาดของคุณสิ!”เย่เทียนหยู่ส่ายหน้า ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความรังเกียจ เขาหันหลังกลับและเดินจากไป แต่ทิ้งประโยคไว้หนึ่งประโยค“จางเหยียน ผมขอเตือนคุณว่า อย่าทำในสิ่งที่ไม่เหมาะกับตัวเอง ไม่อย่างนั้นวันหนึ่งคุณจะต้องตายอย่างน่าสังเวช”เมื่อมองดูเย่เทียนหยู่จากไป สีหน้าของจางเหยียนน่าเกลี