ฉินเย่!! ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ได้??? เสิ่นหยินอู้เกือบจะกรีดร้องออกมาจริงๆ เขาไม่ได้ต้องไปจัดการงานเหรอ? ทำไมเขาถึงมาอยู่ในห้องหนังสือ อีกทั้งยังอยู่แบบไม่ให้ซุ่มให้เสียง ตอนที่เธอเข้ามา เธอก็ไม่ได้ยินเสียงของเขาเลย เธอเพิ่งจะ... พูดคำว่า ลูก ออกไปไม่ใช่เหรอ? แต่ฉินเย่เข้ามาในเวลานี้พอดี เขาได้ยินคำพูดที่สำคัญนั้นหรือไม่? หรือว่า…… สีหน้าของเสิ่นหยินอู้ซีดราวกับหิมะ เธอมองไปที่ฉินเย่ด้วยความตื่นตระหนกตกใจ เธอทำได้เพียงเม้มริมฝีปากของเธอเพื่อให้แกล้งทำเป็นสงบเสงี่ยม ฉินเย่ไม่คาดคิดว่าเธอจะมาที่ห้องหนังสือ เมื่อเห็นเธอมองเขาและทำท่าทางราวกกับเห็นผี คิ้วเข้มๆของเธอก็ขมวดเล็กน้อย ช่วงนี้เธอทำตัวเหมือนนกที่หวาดกลัวตัวหนึ่งราวกับว่าเธอกำลังปิดบังบางสิ่งจากเขาอยู่ ฉินเย่เม้มริมฝีปากบาง เขาหรี่ตาลงเล็กน้อย สายตาที่เฉียบคมมองไปยังใบหน้าที่ซีดเซียวของเสิ่นหยินอู้ “เมื่อกี้ คุณคุยกับใครอยู่?” เสิ่นหยินอู้อ้ำอึ้งเล็กน้อย คำถามนี้หมายความว่าฉินเย่ไม่ได้ยินสิ่งที่เธอพูดอย่างชัดเจนงั้นหรือ? อย่างไรก็ตาม เสิ่นหยินอู้ก็ไม่กล้าที่จะด่วนสรุป ถ้าฉินเย่ได้ยินและจงใจถามคำถามนี้เพื

เสิ่นหยินอู้เปิดปากเล็กๆของเธอและพ่นคำพูดออกมาอย่างต่อเนื่อง ทุกประโยคที่ออกมาจากปากของเธอ ฉินเย่พบว่าเขาไม่สามารถปฏิเสธมันได้เลย เขาเคยเห็นฝีปากเช่นนั้นของเสิ่นหยินอู้มาก่อน ครั้งแรกคือที่เขาพาเธอไปเจรจาต่อรองในที่ทำงาน เนื่องจากเธอไม่เคยสัมผัสกับงานระดับนี้มาก่อน อีกทั้งในตอนนั้นเธอก็ยังอายุน้อยอยู่ มันจึงหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่เธอจะมีอาการตื่นเวทีบ้าง แต่เมื่อจำนวนครั้งที่เธอสัมผัสกับมันเพิ่มขึ้น เธอก็มีประสบการณ์ที่จะรับมือกับมันมากขึ้นเรื่อยๆ แค่เธอเปิดปาก เธอก็สามารถควบคุมทุกคนไว้ได้ ตรรกะและความคิดของเธอล้วนชัดเจนมากเพียงพอ สิ่งที่เธอพูดทุกครั้งนั้นเพียงพอที่จะโค่นล้มอีกฝ่ายได้ เช่นเดียวกับตอนนี้ เธอกำลังใช้วีธีนี้ในการปฏิบัติต่อเขา และฉินเย่กลับพบว่าตัวเขาพูดอะไรไม่ได้เลยจริงๆ มันเป็นเรื่องจริงที่ฉูฉู่มาที่บ้านเขา แล้วยังสวมเสื้อผ้าของเธออีก เมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้พูดอะไร เสิ่นหยินอู้แสยะยิ้มออกมาที่มุมปากและเย้ยหยัน "ทำไมคุณถึงไม่พูดหละ? ฉินเย่ คุณลองคิดดูนะ ฉันพาผู้ชายคนอื่นมาที่บ้าน แล้วก็ให้ชายคนนั้นสวมเสื้อผ้าของคุณ” ฉินเย่ "....." เพียงแค่ได้ยินสิ่งที่เสิ่นห

สิ่งที่ลุงเยี่ยนพูดเมื่อครู่นี้มีความหมายกว้างพอสมควร เสิ่นหยินอู้ได้หยินเช่นนั้นก็รู้สึกผิดอย่างบอกไม่ถูก หรือว่าลุงเยี่ยนอาจจะพบเบาะแสอะไรบางอย่างในอาหารของเธอ? เมื่อลุงเยี่ยนเห็นสีหน้าที่ตกตะลึงของเสิ่นหยินอู้และถูมือของเธอด้วยท่าทางที่ทำอะไรไม่ถูก เขาก็ยิ้มอย่างจริงใจมาก “จู่ๆรสชาติอาหารที่คุณผู้หญิงชอบก็เปลี่ยนไป ผมก็เลยปรับเปลี่ยนรสชาติตามที่คุณผู้หญิงน่าจะชอบน่ะครับ ทำไมเหรอครับคุณหญิง มีปัญหาอะไรหรือเปล่าครับ?” รสชาติอาหารที่ชอบเปลี่ยนไปเป็นอย่างมาก.... หากคนอื่นได้ยินคำพูดแบบนี้เข้า มันก็คงจะดูน่าสงสัย เสิ่นหยินอู้เม้มริมฝีปากแล้วมองไปที่ลุงเยี่ยนด้วยสีหน้าที่จริงจังและกระซิบว่า "ลุงเยี่ยนคะ รสชาติอาหารที่ฉันชอบเปลี่ยนไปมากตรงไหนคะ? ฉันแค่กินของหวานในตอนเช้าเพิ่มมานิดหน่อยเองนะคะ" ลุงเยี่ยนสับสนกับสิ่งที่เธอพูด เขาจับที่ท้ายทอยของตัวเองและรู้สึกว่าเธอพูดถูก เธอแค่กินของหวานเพิ่มไม่กี่อย่างเท่านั้นเอง แล้วทำไมเขาจึงรู้สึกว่ารสชาติอาหารที่คุณผู้หญิงชอบนั้นเปลี่ยนไปมากกันนะ? เมื่อคิดเช่นนั้น ลุงเยี่ยนก็รู้สึกเสียหน้าขึ้นมาเล็กน้อยในทันที “ขอโทษครับคุณผู้หญิง บาง

เมื่อรู้สึกว่าโลกกำลังหมุนอยู่ ภายในหัวของเสิ่นหยินอู้ก็มีเพียงความคิดเดียวที่เหลืออยู่ เขาไม่ได้บอกว่าจะนับหนึ่งสองสามเหรอ? แล้วสามหละ? ฉินเย่เป็นคนสูงและขายาว ดังนั้นทั้งสองจึงกลับไปถึงที่ห้องอย่างรวดเร็ว เดิมทีเสิ่นหยินอู้คิดว่าหลังจากกลับไปถึงที่ห้องเขาจะวางเธอลง แต่ใครจะรู้ว่าหลังจากที่เขาเข้าไปในห้อง เขาก็ยืนตัวตรงอยู่ตรงนั้น ราวกับว่าถูกคนปิดจุดฝังเข็มของเขา "วางฉันลงนะ" เขาทำเหมือนว่าไม่ได้ยิน จากนั้นก็ก้มศีรษะลงแล้วใช้ดวงตาสีดำเข้มคู่นั้นมองเธออย่างเงียบๆ “เรื่องของฉูฉู่ ผมจะคุยให้รู้เรื่อง” เสิ่นหยินอู้ "?" หมายความว่าอะไร? คุยอะไรให้รู้เรื่อง? “คุณไม่ได้บอกว่าความสัมพันธ์ระหว่างผมกับเธอไม่ชัดเจนหรอกเหรอ? นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เธอจะไม่มาปรากฏตัวต่อหน้าคุณอีก ผมจะไม่ให้เธอไปที่บริษัท แล้วก็จะไม่ให้เธอมาที่บ้านและไม่ให้เธอสวมเสื้อผ้าของคุณด้วย” เมื่อได้ยินเช่นนั้น เสิ่นหยินอู้รู้สึกว่าหัวใจของเธอเต้นรัว เขาพูดแบบนี้ หมายความว่าอะไรกัน? จะไม่ยอมให้เจียงฉูฉู่ไปที่บริษัท แล้วก็จะไม่ให้เธอมาที่บ้าน ทำไมจู่ๆเขาถึงทำเช่นนี้? "ทำไมหละ?" เสิ่นหยินอู้ไม่

ขณะที่คิด เสียงของเถ้าแก่ก็ทำลายความคิดของเธอลง “แม่หนู โจ๊กแปดทรัพย์กับซาลาเปาไส้ครีมได้แล้ว” หลังจากได้ยิน เสิ่นหยินอู้ก็เรียกสติกลับคืนมาและเห็นว่าเถ้าแก่เอาของที่เธอสั่งใส่ถุงเรียบร้อยแล้ว เธอจึงเอื้อมมือไปรับมันมา “ขอบคุณค่ะ หนูจ่ายเงินเรียบร้อยแล้วนะคะ” “โอเคครับ ค่อยๆเดินนะครับ โอกาสหน้ามาใหม่นะครับ” เสิ่นหยินอู้ถือถุงขึ้นมาแล้วหันหลังเพื่อเดินออกไป ในระหว่างทาง เธอยังคงรู้สึกเหมือนมีคนกำลังเฝ้ามองเธออยู่ จนกระทั่งเธอเข้าไปในบริษัท สายตาคู่นั้นก็หายไป เมื่อครู่นี้มีใครอยู่ในรถสีดำคันนั้นหรือไม่? ที่จริงแล้วตอนที่เธอเดินกลับมา เธอก็มีความคิดที่จะเดินเข้าไปดูผุดขึ้นมา ไม่ว่าจะมีหรือไม่มีคนอยู่ แค่เดินเข้าไปดูก็คงจะรู้แล้วสินะ? แต่เมื่อเธอคิดถึงเรื่องนี้ เธอก็รู้สึกกลัวขึ้นมาจากก้นบึ้งของจิตใจ เธอจึงไม่ได้เดินเข้าไปดู ยิ่งไปกว่านั้น รถที่จอดอยู่ในลานจอดรถจอดอยู่ที่นั่นในตอนกลางวันแสกๆ มันจึงไม่ควรมีใครอยู่ในรถ เสิ่นหยินอู้ขยี้ตของตัวเอง เธอคิดว่าบางทีเธออาจจะคิดมากไป ติ๊ง-- ลิฟต์มาพอดี เสิ่นหยินอู้เดินเข้าไปในลิฟต์ ตอนที่เธอยุ่งในช่วงบ่าย เธอก็ลืมเหตุก