"I'm sorry, Laurene. The timing was too off. I didn't know," Zaiden quickly apologized, regret lacing his words. He looked at me with an expression of deep remorse.Huminto ako sa paghikbi at tiningnan siya. "Zaiden.." I managed to whisper.He wipes away my tears. "I have to confess something. Alam kong hindi siya konektado sa nangyayari sayo pero ramdam ko kasing ngayon lang tayo nagkausap ng ganito," Pinunasan ko ang luha sa pisngi ko at hinintay lang siyang magsalita ulit. "I'm sorry for not realizing that it was you who I met that time when you were in your first year. I mean, hindi sa hindi kita kilala noon, hindi ko lang kasi matandaan agad na ikaw pala iyong babaeng nailigtas ko sa isang grupo. I didn't even manage to look at you because I'm in a hurry." He confessed."You remembered?" Ngumiti siya at tumango. I still remember the time he protected me. Even though I'm not petite in the past, may nagtangka pa ring gumalaw sa akin. There were five guys trying to assault me, and

"Laurene! Where are you?!" Minulat ko ang aking mata nang marinig ang boses ni Sheriah. Lumiwanag na ang paligid at nasa gitna pa ako ng dance floor. May mga tao rin naman ang nasa dance floor pero para akong tangang pumipikit roon.Luminga ako sa paligid at umaasang baka nandito pa siya pero ibang mga mukha na ang mga nakikita ko. Nakaramdam ako ng pagkadismaya. "Nandito ka lang pala!" Agad na sabi ni Sheriah nang makita ako. Nangunot ang noo ko, nanaginip ba ako ng gising? Hinawakan ko ang labi ko at ramdam ko pa rin ang dampi ng labi niya. Alam kong siya iyon. "A-anong nangyayari?" Wala sa sarili kong sambit. "Buti natanong mo. May nagturn off ng breaker kanina! Hindi rin alam kung sino pero mukhang sinadya!" She explained with her voice taking on a slightly annoyed tone. "Sinadya? Pero bakit?" tanong ko. I was trying to focus, to bring myself back to the present, but my mind kept drifting back to that kiss. "Hindi ko alam pero buti na lang at naayos agad ng mga staff. Ang kas

Napakamot ako ng ulo dahil ring ng ring ang alarm clock. Kinapa ko ito para pahintuin ngunit nangunot lang ang noo ko dahil iba ang tunog. Hindi naman kasi ganito ang alarm clock ko, masyadong mahinhin iyon kaysa rito na parang gigibain ang utak ko. “La? Sino nagchange ng alarm clock ko?” Humikab ako at nag inat ng kamay habang napapikit pero pagbukas ko ng mata ay ibang kulay ng kurtina ang nadatnan ko. Lumalabo ang mata ko dahil hindi ko suot ang eyeglasses ko. Wait, ang contact lenses ko! Agad-agad akong tumakbo sa malapit na salamin at chineck ang mata ko. Anong– ba’t wala akong suot? Hala, hindi kaya bumaon?!Nearsighted naman ako at kaya ko pang makatingin sa malapit. Kaya ko namang maglakad ng walang suot na salamin pero nasanay lang talaga akong may suot. Dahil sa pagkataranta ko, may nasagi akong box na maliit at pagkakita no'n ay doon na rin ako naginhawaan. Ang contact lenses ko, natanggal pala pero sino naman ang nagtanggal nito sa mata ko? Sa pagkaka alam ko ay masyado

Nakatulog na naman ako dahil hapon na rin kasi nang kami ay nakarating. Nagising lang ako dahil may kumatok at binuksan ito ng matandang babae na may hawak na tray ng pagkain."Magandang gabi, madam. Pinadala po ito ni Doc para sa inyong hapunan." Agad kong tinanggap iyon at nagpasalamat."Nay, nasaan po si Doc ngayon?" tanong ko habang naglalakad papunta sa maliit na mesa para doon ilagay ang tray. Pang-isang tao lang ang pagkain na dinala niya, marahil ay kumain na siya sa labas. Hindi man lang niya ako pinuntahan dito."May meeting ho ata sila ng mayor, Madam. Uuwi rin ho siya mamaya," sagot niya. Nagpasalamat ulit ako at lumabas na siya. Kahit nawalan na naman ako ng gana, kumain na lang rin ako. Hihintayin ko na lang siyang umuwi rito at humingi ng sorry sa kanya kahit paulit-ulit. Kasalanan ko ito at dapat ako ang mag-adjust.Pero paano kung may nangyari nga sa kanila ni Megan? Inis kong sinubo ang pagkain ko. Nakakainis, bakit ba hindi ko maalis sa isip ko na magkasama talaga s

Bumukas ang pintuan at pumasok si Zairon. He's still wearing his coat. Lumapit ako sa kaniya at tinulungan ko siyang hubarin ang suot niyang coat. Hinayaan niya lang ako na nagpasaya sa akin. Ngunit agad rin siyang lumihis at lumapit sa higaan. Kinuha niya ang tuwalya sa maliit na cabinet at mukhang mag sho-shower rin siya. "K-kumain ka na ba? Nagpaluto ako kay Nanay ng specialty nila rito." Hindi siya sumagot at hindi niya man lang akong pinansin. Ngumuso ako dahil namumuo na naman ulit ang luha sa mata ko. Hindi ako sanay na ganito siya, nasasanay kasi akong siya mismo ang pumapansin sa akin. Pumasok lang siya sa banyo at iniwan akong nakatayo. Bumuntong hininga nalang ako at tumalikod. "Kasalanan mo 'yan, Laurene. Huwag kang iyakin. Masyado mo siyang nasaktan. Buang ka kasi!" Naiinis kong bulong sa sarili ko. Bumukas ulit ang pintuan at pumasok si Nanay Mercide. Siya ang kausap ko kaninang umaga. Tahimik na lumapit siya sa mesa kung saan ako nakatayo lang. may hawak siyang isa