Nang nasa loob na sila ng kotse ay tinanong siya ni Lucas kung ano ang gusto niyang kainin at nag-isip muna siya ng matagal nago siya sumagot. “Gusto ko ng Mami.” sagot niya rito.“Mami? Sigurado ka ba?” gulat na tanong nito sa kaniya.Mabilis siyang tumango at pagkatapos ay sumagot. “Oo tama ka ng narinig mami talaga. Pero ang gusto ko ay ang mami sa tapat ng high school kung saan ako nag-aral noon.” Napakunot ito ng noo at tinapunan siya ng tingin. “Saan ka ba nag-aral ng high school noon?” tanong nito sa kaniya.“Sa City High.” agad naman na sagot niya rito.“Hindi ko akalaing pareho pala tayo ng school na pinasukan.” sabi nito.Bigla naman siyang nagulat sa naging sagot nito at siya naman ang napalingon rito. “Talaga? Doon ka rin pala nag-aral?” tanong niya na na tila ba ngayon niya lang narinig ang balitang iyon ngunit sa totoo lang ay matagal na niyang alam iyon.Matagal na niyang alam na doon rin ito nag-aral ang kaso nga lang ay hindi siya nito maalala samantalang siya simul

Walang nagawa si Annie kundi ang mapaiyak nang marinig niya ang sinabi ng kanyang biyenan. Kung hindi pa ito ang nagsabi sa kanila ng tungkol sa bagay na iyon ay tiyak na hindi siya maniniwala sa balitang iyon dahil napaka-imposible.Paanong ang napakasiglang matanda at laging nakangiti sa kaniya tuwing magkikita sila ay magkakaroon ng ganuong klaseng sakit? At nang malaman nila ang tungkol doon ay nasa malalang stage na ito. Bakit? Hindi niya maiwasang mapatanong sa kanyang isip.Bakit ngayon lang nila nalaman? Bakit mas pinili nilang itago iyon sa kanila?…“Hindi… hindi ito totoo.” napailing si Lucas at pagkatapos ay napatitig sa kanyang ama na nangingilid na ang luha. “Hindi ako naniniwala sayo, nagsisinungaling lang kayo.” sabi niya rito napakagat-labi siya. “Simula bata ako ay napakahilig ni lolong lokohin akong may sakita siya para sumunod ako sa kaniya. Pwedeng ngayon ay ganun din, diba? Alam kong alam niyo rin na ayaw niyang maghiwalay kami ni Annie at handa akong mangako sa

Pagkalabas na pagkalabas lang nila ay bigla na lamang niyang nakita ang isang taong hindi niya gustong makita. Mabilis itong nakalapit sa kanila habang nakaupo sa wheelchair nito katulad ng dati. Bakas sa mukha nito ang pag-aaalala.Puno ng pawis ang mukha ni Lucas kaya malakas ang kutob ni Trisha na may hindi magandang nangyari sa lolo nito.“Lucas kamusta si lolo? Nang matanggap ko ang balita ay kaagad akong nagpunta rito.” sabi nito.Agad na nagsalubong ang mga kilay niya. “Paano mo nalaman na isinugod sa rito sa ospital si lolo?” tanong niya kaagad rito at pagkatapos ay sinulyapan din niya si Lucas.Mabilis na sumagot si Trisha sa kaniya dahil sa pagsulyap niya kay Lucas. “Annie mali ang iniisip mo. hindi si Lucas ang nagsabi sa akin kundi isang kakilala rito sa ospital.” mabilis nitong pagpapaliwanag sa kaniya.“Talaga?” matalim niyang tiningnan ito.Mabilis naman na sumagot si Lucas sa kaniya. “Sa tingin mo ba mahaharap ko pang sabihin sa kaniya?” inis na tanong nito sa kaniya k

“Oo.” sagot nito at pagkatapos ay tila lumipad ang isip nito. “Mahal na mahal na mahal na mahal.” sagot nito at pagkatapos ay tumitig sa kaniya. “Katulad mo rin si lolo na nagmamahal at namimiss ko na ang lola. Ngayon ay sobrang saya ko dahil malapit ko na siyang makasama ulit.” bulong nito. Pagkasabi nito ay bigla na lamang bumigat ang mga paghinga nito kaya mabilis siyang nagsalin ng tubig sa baso at ipinainom rito. Pagkatapos nitong inumin ang tubig ay pumikit ito. Napatitig si Annie sa nakapikit nitong mga mata at hindi niya maiwasang hindi makaramdaman ng takot ngunit hindi siya nagkaroon ng lakas ng loob na magsalita. Tumayo lamang siya sa tabi nito at tahimik na nakamasid. Ilang minuto pa ang nakalipas at dahan-dahan nitong iminulat ang mga mata ng matanda at nahihirapang bumulong sa kaniya. “Hija may iniwan akong susi para sayo at gamitin mo ang susing iyon para buksan ang pangalawang drawer sa aking silid. May iniwan akong sulat para sayo dahil hindi ko na kayang sabihin pa

Habang nakasakay sila sa kotse ay mas lalo pang naramdaman ni Annie ang pananakit ng kanyang tiyan. Bago pa man sila sumakay kanina sa kotse ay binilinan na ni Lucas si Kian na painitin na ang loob ng kotse upang kahit papano ay mabawasan man lang ang ginaw na nararamdaman nilang dalawa.Ngunit kahit na nga mainit na ay hindi pa rin magawang mapalagay ni Annie dahil patuloy pa rin ang pagsakit ng tiyan niya. Kaya niyang tiisin ang sakit ngunit hindi niya maiwasang hindi mag-alala sa sanggol dahil baka kung ano ang mangyari rito.Dahil sa naisip niyang iyon ay umahon ang takot sa dibdib niya at hindi lang basta takot kundi takot na takot siya.“Lucas gutso kong dalhin mo ako sa ospital ngayon na.” sabi niya rito.Agad naman itong tumingin sa kaniya at mabilis na tumango. “Sige. huwag ka ng mag-alala, dadalhin kita kaagad sa ospital.” sabi nito at pagkatapos ay inabot ang kamay niya at marahang pinisil. “Matulog kana muna at gigisingin na lang kita kapag nakarating na tayo sa ospital.”