"Sigurado ka na ba talaga sa desisyon mo? Baka mamaya pagsisihan mo 'yan, ha?" Melissa asked me for the ninth time already. I heave a sigh as I took the last bite of my donut. "Mel, siguradong-sigurado na ako at huwag kang mag-alala, dahil hindi ko ito pagsisihan," I answered as I chewed the food in my mouth. Galing pa ako sa kompanya dahil kinuha ko ang natitira pang gamit at tsaka nagpaalam narin ako sa mga naging kaibigan ko habang nagtatrabaho sa TelePerformance. Isang call center company dito sa Cebu.Hindi siya makapaniwalang napatingin sa akin, ang mga mata'y malalaki. "Really, She? Pupunta ka talaga rito dahil sa kababata mo? Dahil lang gusto mo siyang kumustahin, ganon?" She asked and scoffed afterwards. Hindi niya ako hinayaang makasagot at nagpatuloy muli sa pagsasalita. "Paano kung wala pala siya rito? Paano kung nasa labas pala siya ng Pilipinas? Paano kung may pamilya na pala 'yong tao? Or worse..." She paused while her one hand covered her mouth as if the next word

NAALIMPUTAGAN ako sa sikat ng araw na dumadampi sa aking pisngi. Kasabay ng pagbukas ko sa aking mga mata ang walang mailahantulad na sakit ng aking ulo. Parang mahahati sa dalawa ang ulo ko. Napahawak ako rito at napapikit muli dahil sa sakit. Hindi nagtagal ay bumukas ang pinto at pumasok si Mel. Nakabusangot siya habang may dala na parang tabletas at isang baso ng tubig. Padabog niyang inilagay sa aking bedside table ang dala niyang gamot. "Oh, inumin mo 'yan," pabalang niya'ng utos. Walang sabi kong ininom ito. Pagkatapos ay ipinikit kong muli ang aking mga mata at hindi na nagtanong pa ng dahilan sa likod ng kaniyang nakabusangot na mukha. "Huwag mo akong idaan sa tulog, She. We need to talk." Seryosong ani ni Mel. Nanatili akong nakapikit. "Ano ba 'yon? Pwedi bang mamaya na lang? Ang sakit ng ulo ko eh," sagot ko sa kaniya nanghihina na boses. "I'm not dumb. Kaya nga kita binigyan ng gamot dahil alam kong may hangover ka." Paglilitanya pa niya. Naramdaman kong hinaw