เฟิ่งชูอิ่งตอบอย่างละลักละล่ำ “พี่สาวท่านคิดกับข้าเช่นนี้ได้อย่างไร? ข้ามีปัญญาทำเรื่องพวกนี้ที่ไหนกัน!”หลินหว่านถิงชี้หน้าด่ากราด “เฟิ่งชูอิ่ง เจ้าหยุดเสแสร้งเลยนะ คนอื่นอาจไม่รู้ว่าสันดานเจ้าเป็นอย่างไร แต่ข้าจะมองไม่ออกได้อย่างไร?“เจ้าทำร้ายท่านแม่ของข้าเช่นนี้ แล้วเจ้าจะได้ประโยชน์อะไรหรือ?”เฟิ่งชูอิ่งทำตัวลีบ ท่าทางเหมือนคนโดนรังแกและไม่อาจช่วยเหลือตัวเองได้ของนาง มองดูแล้วน่าสงสารจับใจนางเอ่ยเสียงสะอื้น “พี่สาว ไม่ใช่ข้า ข้าไม่ได้ทำจริงๆ!”ท่าทางอ่อนแอเปราะบางของนาง ดูอย่างไรก็เป็นการเสแสร้งในสายตาของหลินหว่านถิงหลินหว่านถิงจึงยิ่งโกรธหนัก “วันนี้ท่านแม่ของข้าเดินทางไปจุดธูปไหว้พระที่อารามพร้อมกับเจ้า พวกเจ้าสองคนออกเดินทางไปพร้อมกัน แต่ทำไมเจ้าถึงกลับมาอย่างปลอดภัยแค่คนเดียวล่ะ“แค่นี้ก็พิสูจน์ได้แล้วว่าเจ้าเป็นคนทำร้ายแม่ของข้า เจ้ายังกล้าปฏิเสธอีก!”เฟิ่งชูอิ่งคล้ายหวาดผวาอย่างมาก นางจึงเอ่ยลิ้นพันกันว่า “ไม่ใช่ฝีมือของข้าจริงๆ เจ้าค่ะ!“วันนี้ท่านป้าไม่ได้พาข้าไปที่อารามหรอกเจ้าค่ะ นางทิ้งข้าเอาไว้กลางทาง หลังจากแยกกับท่านป้าแล้วข้าก็ไม่ได้พบนางอีกเลย“หากว่าพี่สาวไม่เชื

เจ้าอาวาสทำท่าน้อยใจ “หากในใจเขาไม่มีเจ้าอยู่เลย จะหาเรื่องเดิมพันจนข้าแพ้ ถูกจิกหัวใช้ให้มาส่งกระดาษกับพู่กันเขียนยันต์ให้เจ้าเช่นนี้หรือ?”เฟิ่งชูอิ่งมองเขาด้วยสีหน้าสับสนเล็กน้อย “อาจจะเป็นเพราะเขาอยากใช้ให้ข้าเขียนยันต์ให้เขาก็ได้?”เพราะนางยื่นข้อเสนอจะคลายคำสาปให้เขาแลกกับเงินหนึ่งแสนตำลึง รวมถึงมอบยันต์ให้ตามที่เขาต้องการด้วยนางสงสัยว่าเขาอาจจะเห็นคุณภาพของยันต์ที่นางเขียนขึ้นมา ก็เลยอยากได้ยันต์จากนางไปใช้โดยไม่เสียเงินแต่เขาคิดว่าคุณภาพกระดาษและพู่กันของนางต่ำเกินไป ก็เลยใช้ให้เจ้าอาวาสเอากระดาษยันต์และพู่กันอย่างดีมาให้นางยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่ามันมีความเป็นไปได้สูงทีเดียวเจ้าอาวาสได้ยินที่นางกล่าว ก็เริ่มคิดเหมือนกันว่าอาจจะเป็นแบบนั้นเขาจึงเอ่ยด้วยท่าทางลังเล “ไม่หรอกมั้ง!”“ข้ารู้จักท่านอ๋องมาตั้งนานหลายปี ยังไม่เคยเห็นเขาสนใจผู้หญิงคนไหนเท่าเจ้ามาก่อนเลย”เฟิ่งชูอิ่งกล่าวอย่างมั่นอกมั่นใจ “เพราะว่าเขาไม่เคยพบเจอสตรีคนไหนเก่งกล้าสามารถเท่าข้ามาก่อนน่ะสิ”เจ้าอาวาส “......”เขาถลึงตามองนางทีหนึ่ง นางจึงแบมือยักไหล่ “ข้าพูดผิดตรงไหนล่ะ?”เจ้าอาวาสเอ่ยอย่างท้อใจ “จู่ๆ ข้า

เฟิ่งชูอิ่งรู้สึกจากใจจริงว่าความผิดทั้งหลายแหล่เหล่านี้ โยนให้จิ่งโม่เยี่ยรับผิดชอบไปเป็นเรื่องที่เหมาะสมแล้วอย่างที่คิด หลังจากหลินชูเจิ้งได้ยินคำอธิบายของนางก็สีหน้าเปลี่ยนไปทันทีนางจึงกล่าวด้วยใบหน้าหวาดกลัว “ท่านลุง สารถีแซ่หลิวคนนั้นคิดจะทำมิดีมิร้ายกับข้า จากนั้นยังลงมือกับท่านป้าอีก เขาช่างชั่วช้าจริงๆ เลย!”หลินชูเจิ้งใช้เหตุผลใคร่ครวญอยู่ในใจ แต่ไม่ได้พูดอะไรออกมาเฟิ่งชูอิ่งจึงกล่าวว่า “ท่านลุง ท่านคิดว่าวันนี้ท่านป้านางรีบร้อนไปไหนหรือเจ้าคะ?“สารถีแซ่หลิวคิดจะทำเรื่องชั่วร้ายกับข้า คงไม่ได้เกี่ยวข้องกับท่านป้ากระมัง?”หลินชูเจิ้งรีบปฏิเสธทันควัน “เจ้าอย่าพูดจาส่งเดชนะ! ท่านป้าของเจ้าจะไปทำเรื่องแบบนั้นได้อย่างไร!“เรื่องที่เกิดกับเจ้าในวันนี้ เป็นเพราะความแค้นที่สารถีแซ่หลิวมีต่อเจ้า ไม่เกี่ยวกับท่านป้าของเจ้า”เฟิ่งชูอิ่งได้ยินเช่นนั้นก็น้ำตาคลอเบ้า นางเอ่ยเสียงสะอื้นว่า “แล้วทำไมเขาถึงอยู่บนรถม้าคันเดียวกับท่านป้าได้ล่ะ? แล้วยังทำเรื่องไม่อายฟ้าไม่อายดินกับท่านป้าต่อหน้าคนตั้งมากมายอีก?”หลินชูเจิ้งหน้ามืดครึ้ม “เจ้าเป็นเด็กสาวที่ยังไม่ออกเรือน ทำไมถึงพูดจาเช่นนี้ได้!”

หลังจากเฟิ่งชูอิ่งเดินเข้ามาในห้องอย่างอารมณ์ดี นางก็ตกใจจนสะดุ้งเฮือกเพราะภายในห้องของนางมีจิ่งโม่เยี่ยในอาภรณ์สีขาวหิมะ กำลังเอนตัวนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้แกะสลักของนาง ขายาวของเขายกพาดบนโต๊ะตัวเล็กข้างๆ ขณะที่ในมือถือจอกชาและยกขึ้นจิบเล็กน้อยกลิ่นหอมของชาฟุ้งทั่วห้อง ไอน้ำลอยขึ้นมาจากถ้วยชาอย่างช้าๆ บดบังใบหน้าส่วนหนึ่งของเขาใบหน้าหล่อเหลาเปี่ยมเสน่ห์ของเขาถูกไอน้ำปิดไปครึ่งหนึ่ง ทำให้ดูลึกลับน่าค้นหายิ่งกว่าเดิมนี่เป็นครั้งแรกที่เฟิ่งชูอิ่งเห็นเขาแล้วตกใจจนหัวใจแทบหลุดจากอก หลังจากใจเต้นกระหน่ำอยู่สักพักก็สงบลงในท้ายที่สุดไอ้บุรุษเฮงซวยคนนี้นิสัยเสียจะตายไป แถมยังทำเรื่องโหดร้ายได้หน้าตาเฉย แต่หน้าตาของเขาก็หล่อจริงๆ นั่นแหละ รูปร่างก็ดีมากด้วยขอแค่เขาไม่ใช่จอมวายร้ายในนิยาย และไม่ได้เป็นคนอายุสั้น ลำพังแค่หน้าตาของเขาอย่างเดียว นางก็คิดว่าการแต่งงานกับเขามันคือกำไรชัดๆแต่พอนางนึกถึงจุดจบของเขาขึ้นมา นางก็รู้สึกจิตใจด้านชาทันทีนางยิ้มหวานให้เขาแล้วนั่งลงฝั่งตรงข้าม ก่อนจะรินชาใส่ถ้วยให้ตัวเอง เอ่ยถามว่า “ท่านอ๋องมาได้อย่างไรเพคะ?”อันที่จริงนางสงสัยมากกว่า ว่าเขาไปเอาน้ำจากไหนม

จิ่งโม่เยี่ยได้ยินเช่นนั้นก็หัวเราะอย่างเย็นชา “อยู่ด้วยกันจนผมขาว? บนโลกใบนี้มีใครอยู่ด้วยกันจนผมขาวบ้าง!”เขานึกถึงความทรงจำที่ไม่ค่อยจะดีขึ้นมาได้ สายตาจึงดูดุร้ายขึ้นหลายส่วนเฟิ่งชูอิ่งจึงเอ่ยกับเขาว่า “ท่านอ๋องพูดอย่างนี้ก็ไม่ถูกนะเพคะ บนโลกใบนี้จะไม่มีคนอยู่ร่วมกันยันแก่เฒ่าเลยได้อย่างไร?“คู่สามีภรรยาที่รักใคร่ปรองดองในใต้หล้ามีตั้งมากมาย พวกเขาช่วยเหลือซึ่งกันและกัน ผูกสมัครรักกันไปทั้งชาติ“เพียงแต่คู่สามีภรรยาแบบนั้น ส่วนใหญ่แล้วมักจะประคับประคองกัน ใช้ชีวิตร่วมกันอย่างเสมือภาค“คู่รักที่ฝ่ายหนึ่งถูกกดให้ต่ำจนไร้ค่ากว่าฝุ่นผงเช่นนั้น ไม่มีวันอยู่ร่วมกันได้ยาวนานอยู่แล้ว เพราะว่าพวกเขาสามารถทอดทิ้งฝ่ายตรงข้ามได้อย่างง่ายดาย“คู่สามีภรรยาที่อยู่กันจนแก่เฒ่าได้จริงๆ ทั้งสองคนจะต้องเคียงบ่าเคียงไหล่ ให้ความเคารพฝ่ายตรงข้ามจากใจจริง แล้วก็ไม่ทำให้อีกฝ่ายเจ็บช้ำน้ำใจเพคะ”นัยน์ตาของจิ่งโม่เยี่ยดูล้ำลึกกว่าเดิม เขาเอ่ยช้าๆ ว่า “เจ้าคิดจะอยู่กับข้าจนแก่เฒ่าหรือ?”จิ่งโม่เยี่ยมองเขาแล้วกล่าว “ตอนนี้ใช่เพคะ แต่หากท่านอ๋องไม่คิดจะเคารพข้าสักนิด ข้าคิดว่าความรักที่ข้ามีให้ท่านสักวันก็คง